فیلم «کارگران به بهشت می‌روند» ساخته‌ «الیو پتری» گرچه به ظاهر یک درام سینمایی است، اما ساختار، محتوا و لحن آن به شدت مستندگونه است و تصویری واقع‌گرایانه از وضعیت طبقه کارگر در دوران صنعتی شدن سریع ایتالیا ارائه می‌دهد. داستان فیلم حول محور یک کارگر کارخانه به نام «لولو» می‌چرخد؛ مردی که به‌عنوان کارگر نمونه شناخته می‌شود اما در اثر یک حادثه کاری، مسیر زندگی‌اش به‌طور کامل دگرگون می‌شود. این فیلم با نگاهی تیزبین و منتقدانه، مناسبات قدرت در محیط کار، بهره‌کشی سیستماتیک از نیروی کار و تضاد میان کار و انسانیت را به تصویر می‌کشد. لولو که ابتدا به کار بیشتر و بهره‌وری افتخار می‌کرد، پس از حادثه‌ای که منجر به قطع انگشتش می‌شود، به یک کارگر معترض و حتی سیاسی تبدیل می‌شود. المان‌های مستندگونه فیلم – از جمله استفاده از لوکیشن‌های واقعی، بازی‌های طبیعی، صدابرداری مستقیم، و توجه به جزییات روزمره‌ی کار در کارخانه – باعث شده تا این اثر بیش از آنکه صرفاً یک فیلم داستانی باشد، تجربه‌ای نزدیک به مستند اجتماعی به‌شمار رود. پتری با هنرمندی، زندگی کارگرانی را روایت می‌کند که در دور باطل تولید و مصرف گرفتار شده‌اند و امیدشان به «بهشت» یا آینده‌ای روشن، با واقعیات تلخ اقتصادی و سیاسی، رنگ می‌بازد. فیلم پیام عمیقی درباره استثمار، بی‌هویتی کارگران، و شکاف میان طبقه حاکم و زحمت‌کشان ارائه می‌دهد.