نویسنده: معصومه بهادری
  نشر:جالیز
بهبود کیفیت در زمینه‌هایی مثل بهداشت، آموزش و پرورش، صنعت و تولید یک ضرورت به‌حساب می‌آید. بهبود کیفیت در آموزش و پرورش و مدارس، جزو تغییراتی محسوب می‌شود که باعث تغییر رفتار در دانش‌آموزان می‌شود. تنها مقیاس کیفیت، تغییر رفتار مناسب در دانش‌آموزان است. در گذشته توجه اصلی در مورد جنبه‌های اقتصادی آموزش، بر تهیه‌ وسایل آموزشی و ارتقای کمی آموزش صرف می‌شد اما در قرن 21 یکی از مواردی که به نظر می‌رسد رفته‌رفته از اقبال عمومی بیشتری برخوردار می‌شود توجه به جنبه‌های کیفی آموزش‌هاست. باید در نظر داشت که بهبود در کیفیت‌‍‌ها و صلاحیت‌های آموزشی، نتیجه آنی برای جامعه نخواهد داشت و این شرط وجود دارد که نظام‌های آموزشی در ارتقای کیفی آموزش خود تلاش کنند. بهبود کیفیت آموزش، نقش اساسی در بالا بردن توانایی‌های فردی و نتایج به‌دست آمده از فرآیند آموزش دارد و برای دستیابی به آموزش باکیفیت باید تمام جنبه‌های وابسته در آموزش دارای استانداردهایی باشند. متأسفانه اغلب برنامه‌‌ریزان همواره توجه خود را به یک جنبه از عوامل مؤثر بر ارتقای کیفیت آموزش در مدارس جلب کرده و به ابعاد دیگر کم‌توجهی می‌کنند. این مورد می‌تواند باعث دور شدن از اهداف در رسیدن به آموزش کیفی شود. رشد کمی بدون توجه به تحول کیفی می‌تواند آموزش و پرورش را با بحران مواجه کند. با وجود تلاش‌ها و زحماتی که مدیران و برنامه‌‌ریزان آموزش و پرورش در کسب تجارب و پیاده کردن ایده‌ها و اندیشه‌های جدید جهانی در تعلیم و تربیت جامعه متحمل شده‌اند، اما با توجه به عدم شناسایی عوامل مؤثر کیفی و نیازهای جدید و نیز نادیده گرفتن نقش فرآیند تحول در مدیریت و برنامه‌ریزی موفق نشده‌اند به‌خوبی به اهداف مورد نظر خود برسند. معصومه بهادری در کتاب «مدرسه کیفی؛ چرا و چگونه؟» بیان می‌کند که یکی از اهداف مهم آموزش و پرورش، بهبود کیفیت عملکرد در مدارس است که روی رفتار دانش‌آموزان اثر می‌گذارد.