خطر روان‌پریشی برای مهاجران نوجوان
جامعه‌شناسان معتقدند ضربه روحی ناشی از مهاجرت می‌تواند هم‌رده با مرگ یکی از اعضای خانواده باشد. وضعیتی که می‌تواند به‌ویژه برای مهاجرانی که از نظر ظاهری به جامعه مقصد شباهت کمتری دارند با شدت بیشتری رخ دهد. اخیراً پژوهشی در دانشگاه کالج لندن نشان داده است که مهاجرت در دوران نوجوانی و بلوغ می‌تواند خطر روان‌پریشی را در مهاجران افزایش دهد.
***
محققان دریافتند افرادی که در سنین نوجوانی مهاجرت می‌کنند، با خطر روان‌پریشی بالا مواجه می‌شوند و این ارتباط به ویژه در میان سیاهپوستان و مردم آفریقای شمالی قوی‌تر است. در حالی که تحقیقات قبلی نشان داده بود به‌طور کلی مهاجرت می‌تواند در افزایش خطر روان‌پریشی در میان افراد اقلیت‌های قومی نقش داشته باشد، این مطالعه نشان می‌دهد سن می‌تواند عامل مهمی در این زمینه باشد.
جیمز کرکبراید، استاد اپیدمیولوژی روانپزشکی و اجتماعی در دانشگاه کالج لندن (UCL) و یکی از نویسندگان این مطالعه، در این‌باره گفت: «نوجوانی دورانی مهم و زمانی است که افراد در آن احساس هویت و رشد اجتماعی، شناختی و عصبی را تجربه می‌کنند. مهاجرت در دوران نوجوانی با خطر روان‌پریشی مرتبط است؛ چراکه مهاجرت در این دوره از زندگی شکل‌گیری شبکه‌های اجتماعی را مختل می‌کند و ممکن است نوجوانان مهاجر را ملزم به یادگیری زبان جدید، پذیرش هنجارها و آداب و رسوم اجتماعی و فرهنگی جدید و مدیریت محیط‌های اجتماعی جدید کند. قرار گرفتن در معرض نژادپرستی و تبعیض بالقوه همراه با مسائل احساسی، همه می‌توانند در تبدیل مهاجرت برای نوجوانان به دوره‌ای آسیب‌زا و پرخطر نقش داشته باشند.»
کرکبراید و همکارانش در مجله PLOS Mental Health نوشته‌اند که چگونه داده‌های ۲۱۳۲ فرد ۱۸ تا ۶۴ ساله در انگلیس، فرانسه، ایتالیا، اسپانیا و هلند را که بخشی از یک مطالعه تحقیقاتی بزرگ‌تر بودند، تجزیه و تحلیل کرده‌اند. از این گروه، ۹۳۷ نفر اولین دوره یک اختلال روان‌پریشی را تجربه کرده بودند که این اتفاق پس از مهاجرت رخ داد.
او معتقد است اکثر کسانی که مهاجرت کردند و به مشکلات روان‌پریشی دچار شدند، نه برای درخواست پناهندگی، بلکه به دلایل اقتصادی دست به مهاجرت زده‌اند؛ به‌عبارت دیگر بیشتر مهاجران گرفتار روان‌پریشی کسانی هستند که قصد داشته‌اند با انجام مهاجرت وضعیت اقتصادی خود را بهبود بخشند.
در این مطالعه پس از در نظر گرفتن عواملی از جمله قومیت، نشانگرهای آسیب اجتماعی و سابقه روان‌پریشی والدین، تیم پژوهشگران نتیجه گرفتند افرادی که بین سنین ۱۱ تا ۱۷ سالگی مهاجرت کرده‌اند، در مقایسه با کسانی که مهاجرت نکرده‌اند، تقریباً دو برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به روان‌پریشی قرار دارند. نتایج این پژوهش خطر افزایشی روان‌پریشی را برای افرادی که در دوران نوزادی، دوران کودکی یا بزرگسالی مهاجرت کرده‌اند نشان نمی‌دهد.
در تجزیه و تحلیل بیشتر، تیم پژوهشی دریافتند که افزایش خطر روان‌پریشی در نوجوانان تنها در میان مهاجران سیاهپوست و مهاجران آفریقای شمالی قابل‌توجه است. کرکبراید بیان کرد که به دلیل اندازه کوچک گروه دوم در مطالعه، تعیین ارتباط دقیق میان نژاد و روان‌پریشی ناشی از مهاجرت دشوار است اما خطر روان‌پریشی برای این گروه‌ها حداقل دو تا سه برابر بیشتر از افراد سفیدپوستی بود که مهاجرت نکرده بودند.
این تجزیه و تحلیل همچنین نشان داد که بزرگسالان آفریقای شمالی، افراد سیاهپوست در تمام سنین و غیرمهاجرانی که سیاهپوست یا از پیشینه‌های قومی مختلط بودند در مقایسه با غیرمهاجران سفیدپوست بیشتر در معرض خطر روان‌پریشی قرار داشتند. مطابق یافته‌ها چنین افزایشی برای مهاجران سفیدپوست یا آسیایی وجود نداشت.
هما عندلیب، یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه، از دانشگاه (UCL)، گفت: «سفیدپوستان اقلیت‌های اروپا نیستند، به این معنی که آن‌ها با همان معایبی روبه‌رو نمی‌شوند که ممکن است یک سیاهپوست یا شخصی از خاورمیانه آن را تجربه کند. همچنین سفیدپوستان بیشتر در داخل اروپا مهاجرت می‌کنند و همان مشکلات قبل یا بعد از مهاجرت سیاهپوستان را تجربه نمی‌کنند.»
قابل ذکر است که این مطالعه دارای محدودیت‌هایی است، از جمله اینکه نمی‌تواند علت و معلول را در این رابطه نشان دهد، افراد مورد مطالعه در طول زمان ردیابی نمی‌شوند و حجم نمونه برای برخی گروه‌ها کوچک است. همچنین به کار بیشتری نیاز است تا مشخص شود چرا نوجوانانی که مهاجرت می‌کنند در معرض افزایش خطر روان‌پریشی قرار دارند.
یافته‌های جدید بر نیاز فوری خدمات سلامت روان به‌ویژه برای مهاجران جوان تأکید می‌کند، موضوعی که با توجه به نیاز کشورهای صنعتی به نیروی کار مهاجر در سال‌های آینده می‌تواند هزینه‌های زیادی را برای دولت‌های مهاجرپذیر ایجاد کند.
منبع: گاردین
***
محققان دریافتند افرادی که در سنین نوجوانی مهاجرت می‌کنند، با خطر روان‌پریشی بالا مواجه می‌شوند و این ارتباط به ویژه در میان سیاهپوستان و مردم آفریقای شمالی قوی‌تر است. در حالی که تحقیقات قبلی نشان داده بود به‌طور کلی مهاجرت می‌تواند در افزایش خطر روان‌پریشی در میان افراد اقلیت‌های قومی نقش داشته باشد، این مطالعه نشان می‌دهد سن می‌تواند عامل مهمی در این زمینه باشد.
جیمز کرکبراید، استاد اپیدمیولوژی روانپزشکی و اجتماعی در دانشگاه کالج لندن (UCL) و یکی از نویسندگان این مطالعه، در این‌باره گفت: «نوجوانی دورانی مهم و زمانی است که افراد در آن احساس هویت و رشد اجتماعی، شناختی و عصبی را تجربه می‌کنند. مهاجرت در دوران نوجوانی با خطر روان‌پریشی مرتبط است؛ چراکه مهاجرت در این دوره از زندگی شکل‌گیری شبکه‌های اجتماعی را مختل می‌کند و ممکن است نوجوانان مهاجر را ملزم به یادگیری زبان جدید، پذیرش هنجارها و آداب و رسوم اجتماعی و فرهنگی جدید و مدیریت محیط‌های اجتماعی جدید کند. قرار گرفتن در معرض نژادپرستی و تبعیض بالقوه همراه با مسائل احساسی، همه می‌توانند در تبدیل مهاجرت برای نوجوانان به دوره‌ای آسیب‌زا و پرخطر نقش داشته باشند.»
کرکبراید و همکارانش در مجله PLOS Mental Health نوشته‌اند که چگونه داده‌های ۲۱۳۲ فرد ۱۸ تا ۶۴ ساله در انگلیس، فرانسه، ایتالیا، اسپانیا و هلند را که بخشی از یک مطالعه تحقیقاتی بزرگ‌تر بودند، تجزیه و تحلیل کرده‌اند. از این گروه، ۹۳۷ نفر اولین دوره یک اختلال روان‌پریشی را تجربه کرده بودند که این اتفاق پس از مهاجرت رخ داد.
او معتقد است اکثر کسانی که مهاجرت کردند و به مشکلات روان‌پریشی دچار شدند، نه برای درخواست پناهندگی، بلکه به دلایل اقتصادی دست به مهاجرت زده‌اند؛ به‌عبارت دیگر بیشتر مهاجران گرفتار روان‌پریشی کسانی هستند که قصد داشته‌اند با انجام مهاجرت وضعیت اقتصادی خود را بهبود بخشند.
در این مطالعه پس از در نظر گرفتن عواملی از جمله قومیت، نشانگرهای آسیب اجتماعی و سابقه روان‌پریشی والدین، تیم پژوهشگران نتیجه گرفتند افرادی که بین سنین ۱۱ تا ۱۷ سالگی مهاجرت کرده‌اند، در مقایسه با کسانی که مهاجرت نکرده‌اند، تقریباً دو برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به روان‌پریشی قرار دارند. نتایج این پژوهش خطر افزایشی روان‌پریشی را برای افرادی که در دوران نوزادی، دوران کودکی یا بزرگسالی مهاجرت کرده‌اند نشان نمی‌دهد.
در تجزیه و تحلیل بیشتر، تیم پژوهشی دریافتند که افزایش خطر روان‌پریشی در نوجوانان تنها در میان مهاجران سیاهپوست و مهاجران آفریقای شمالی قابل‌توجه است. کرکبراید بیان کرد که به دلیل اندازه کوچک گروه دوم در مطالعه، تعیین ارتباط دقیق میان نژاد و روان‌پریشی ناشی از مهاجرت دشوار است اما خطر روان‌پریشی برای این گروه‌ها حداقل دو تا سه برابر بیشتر از افراد سفیدپوستی بود که مهاجرت نکرده بودند.
این تجزیه و تحلیل همچنین نشان داد که بزرگسالان آفریقای شمالی، افراد سیاهپوست در تمام سنین و غیرمهاجرانی که سیاهپوست یا از پیشینه‌های قومی مختلط بودند در مقایسه با غیرمهاجران سفیدپوست بیشتر در معرض خطر روان‌پریشی قرار داشتند. مطابق یافته‌ها چنین افزایشی برای مهاجران سفیدپوست یا آسیایی وجود نداشت.
هما عندلیب، یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه، از دانشگاه (UCL)، گفت: «سفیدپوستان اقلیت‌های اروپا نیستند، به این معنی که آن‌ها با همان معایبی روبه‌رو نمی‌شوند که ممکن است یک سیاهپوست یا شخصی از خاورمیانه آن را تجربه کند. همچنین سفیدپوستان بیشتر در داخل اروپا مهاجرت می‌کنند و همان مشکلات قبل یا بعد از مهاجرت سیاهپوستان را تجربه نمی‌کنند.»
قابل ذکر است که این مطالعه دارای محدودیت‌هایی است، از جمله اینکه نمی‌تواند علت و معلول را در این رابطه نشان دهد، افراد مورد مطالعه در طول زمان ردیابی نمی‌شوند و حجم نمونه برای برخی گروه‌ها کوچک است. همچنین به کار بیشتری نیاز است تا مشخص شود چرا نوجوانانی که مهاجرت می‌کنند در معرض افزایش خطر روان‌پریشی قرار دارند.
یافته‌های جدید بر نیاز فوری خدمات سلامت روان به‌ویژه برای مهاجران جوان تأکید می‌کند، موضوعی که با توجه به نیاز کشورهای صنعتی به نیروی کار مهاجر در سال‌های آینده می‌تواند هزینه‌های زیادی را برای دولت‌های مهاجرپذیر ایجاد کند.
منبع: گاردین
ارسال دیدگاه
