تاریخچه راه‌اندازی مراکز جوارکارگاهی
امیرهوشنگ علاءالدینی کارشناس کسب‌وکار
باور کنید یا نه، صنعت آموزش از زمانی که کاری برای انجام دادن بوده، وجود داشته است. در واقع، یادگیری مشاهده‌ای و آموزش در ابتدایی‌ترین شکل آن می‌تواند به دوران ماقبل تاریخ و دوره‌ای که کارهای مختلفی مانند شکار، ماهیگیری یا روشن کردن آتش آموزش داده می‌شد، برگردد.
با این حال، می‌توان رویکرد سیستماتیک‌تر به آموزش در محل کار را به سال 1872 و روند فعالیت یک شرکت تولید‌کننده ماشین چاپ مستقر در نیویورک و لندن به نام (R. Hoe and Company) ردیابی کرد. آن‌ها شاید حتی بدون اینکه متوجه بوده باشند، پیشگامان آموزش در محل کار شناخته شوند. به هر روی اولین کسانی که مدرسه‌ای در جوار کارخانه افتتاح کردند تا آموزش حضوری و در محل را به ماشین‌کاران شاغل در آنجا ارائه دهد، آن‌ها بودند.
بنابراین راه‌اندازی کارگاه‌های آموزشی مهارتی در نزدیکی کارخانه‌ها سابقه‌ای غنی دارد که در واکنش به تحولات مختلف اقتصادی، اجتماعی و فناوریکی تکامل یافته و با توجه به منطقه و نوع صنعت از تفاوت‌هایی برخوردار است. مطالعات نشان می‌دهد که پذیرش گسترده تولید مکانیزه در طول انقلاب صنعتی در اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19 تقاضای فزاینده‌ای برای کارگران ماهر برای کار با ماشین‌آلات و انجام وظایف تخصصی ایجاد کرد. با گسترش کارخانه‌ها و پیچیده‌تر شدن فرایندهای تولید، ارائه آموزش به نیروی کار ضروری شد. حتی جنگ‌های جهانی اول و دوم بر روند مهارت‌آموزی کارگران در حین کار تأثیر گذاشت. در مراحل اولیه صنعتی شدن، سیستم‌های «کارآموزی» رایج بود که در آن کارگران تحت راهنمایی صنعتگران باتجربه درحین کار آموزش می‌دیدند. کارخانه‌ها اغلب مناطق کارگاهی مشخصی داشتند که در آن کارآموزان مهارت‌ها و تکنیک‌های عملی را از طریق تجربه عملیاتی می‌آموختند. پس از آن، با رسمی شدن آموزش صنعتی و حرفه‌آموزی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، دولت‌ها و کارفرمایان شروع به تأسیس مؤسسه‌ها و کارگاه‌های آموزشی تخصصی کردند تا کارگران را برای اشتغال در صنایع خاص آماده کنند. این مدارس حرفه‌ای، دانشکده‌های فنی و اتحادیه‌های کارگری اغلب با کارخانه‌ها برای ارائه آموزش‌های عملی هم‌سو با نیازهای صنعت همکاری می‌کردند. گسترش «شهرک‌های صنعتی» اما نقطه عطف فعالیت مراکز آموزشی جوارکارگاهی بود. در اواسط قرن بیستم، مفهوم «پارک‌های صنعتی» به عنوان راهی برای متمرکز کردن فعالیت‌های صنعتی و ارائه پشتیبانی زیرساختی برای مشاغل تولیدی محبوبیت پیدا کرد. بسیاری از پارک‌های صنعتی شامل امکانات آموزشی، کارگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی برای حمایت از توسعه نیروی کار و نوآوری در اکوسیستم صنعتی بودند. دولت‌ها، انجمن‌های صنعتی و مؤسسات آموزشی به‌طور فزاینده‌ای برای ایجاد کارگاه‌ها و برنامه‌های آموزشی در نزدیکی کارخانه‌ها همکاری کردند. مشارکت‌های دولتی-خصوصی برای رفع شکاف‌های مهارتی، ترویج آموزش‌های خاص صنعت و افزایش قابلیت اشتغال کارگران شکل گرفتند. این روند ادامه داشت تا اینکه ظهور فناوری‌های جدید مانند اتوماسیون، رباتیک و ساخت دیجیتال، نیاز به ارتقای مهارت و مهارت مجدد نیروی کار را ضروری کرد. کارگاه‌های آموزشی در نزدیکی کارخانه‌ها نقش مهمی در ارائه آموزش عملی با فناوری‌های نوظهور و پرورش فرهنگ یادگیری مادام‌العمر در بین کارگران ایفا کردند. این سازوکار به‌ویژه با ایده جهانی شدن، تخصصی شدن و یکپارچگی زنجیره تأمین منطبق بود. به این ترتیب کارگاه‌های آموزشی در نزدیکی کارخانه‌ها توسعه یافتند تا کارفرمایان اطمینان حاصل کنند که نیروی کار ماهر قادر به پاسخگویی به نیازهای خاص صنایع و انطباق با تقاضاهای متغیر بازار هستند.
به‌طور کلی، ایجاد کارگاه‌های آموزشی مهارتی در نزدیکی کارخانه‌ها نشان‌دهنده مسیر تاریخی انطباق با صنعتی شدن، پیشرفت‌های فناوریکی و نیازهای نیروی کار در حال تحول با تمرکز بر ارائه آموزش‌های عملی و مرتبط با صنعت برای افزایش بهره‌وری، رقابت‌پذیری و توسعه اقتصادی است. نکته مهم این است که صنعت آموزش به‌شدت تحت‌تأثیر شرایط خارجی قرار دارد. چه جنگ باشد، چه انقلاب دیجیتال یا یک بیماری همه‌گیر جهانی، صنعت آموزش باید انعطاف‌پذیر باشد. بنابراین بهترین کاری که باید برای پیش‌بینی آینده صنعت آموزش انجام شود، سازگاری با تغییراتی است که بر آن تأثیر می‌گذارد.
با این حال، می‌توان رویکرد سیستماتیک‌تر به آموزش در محل کار را به سال 1872 و روند فعالیت یک شرکت تولید‌کننده ماشین چاپ مستقر در نیویورک و لندن به نام (R. Hoe and Company) ردیابی کرد. آن‌ها شاید حتی بدون اینکه متوجه بوده باشند، پیشگامان آموزش در محل کار شناخته شوند. به هر روی اولین کسانی که مدرسه‌ای در جوار کارخانه افتتاح کردند تا آموزش حضوری و در محل را به ماشین‌کاران شاغل در آنجا ارائه دهد، آن‌ها بودند.
بنابراین راه‌اندازی کارگاه‌های آموزشی مهارتی در نزدیکی کارخانه‌ها سابقه‌ای غنی دارد که در واکنش به تحولات مختلف اقتصادی، اجتماعی و فناوریکی تکامل یافته و با توجه به منطقه و نوع صنعت از تفاوت‌هایی برخوردار است. مطالعات نشان می‌دهد که پذیرش گسترده تولید مکانیزه در طول انقلاب صنعتی در اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19 تقاضای فزاینده‌ای برای کارگران ماهر برای کار با ماشین‌آلات و انجام وظایف تخصصی ایجاد کرد. با گسترش کارخانه‌ها و پیچیده‌تر شدن فرایندهای تولید، ارائه آموزش به نیروی کار ضروری شد. حتی جنگ‌های جهانی اول و دوم بر روند مهارت‌آموزی کارگران در حین کار تأثیر گذاشت. در مراحل اولیه صنعتی شدن، سیستم‌های «کارآموزی» رایج بود که در آن کارگران تحت راهنمایی صنعتگران باتجربه درحین کار آموزش می‌دیدند. کارخانه‌ها اغلب مناطق کارگاهی مشخصی داشتند که در آن کارآموزان مهارت‌ها و تکنیک‌های عملی را از طریق تجربه عملیاتی می‌آموختند. پس از آن، با رسمی شدن آموزش صنعتی و حرفه‌آموزی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، دولت‌ها و کارفرمایان شروع به تأسیس مؤسسه‌ها و کارگاه‌های آموزشی تخصصی کردند تا کارگران را برای اشتغال در صنایع خاص آماده کنند. این مدارس حرفه‌ای، دانشکده‌های فنی و اتحادیه‌های کارگری اغلب با کارخانه‌ها برای ارائه آموزش‌های عملی هم‌سو با نیازهای صنعت همکاری می‌کردند. گسترش «شهرک‌های صنعتی» اما نقطه عطف فعالیت مراکز آموزشی جوارکارگاهی بود. در اواسط قرن بیستم، مفهوم «پارک‌های صنعتی» به عنوان راهی برای متمرکز کردن فعالیت‌های صنعتی و ارائه پشتیبانی زیرساختی برای مشاغل تولیدی محبوبیت پیدا کرد. بسیاری از پارک‌های صنعتی شامل امکانات آموزشی، کارگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی برای حمایت از توسعه نیروی کار و نوآوری در اکوسیستم صنعتی بودند. دولت‌ها، انجمن‌های صنعتی و مؤسسات آموزشی به‌طور فزاینده‌ای برای ایجاد کارگاه‌ها و برنامه‌های آموزشی در نزدیکی کارخانه‌ها همکاری کردند. مشارکت‌های دولتی-خصوصی برای رفع شکاف‌های مهارتی، ترویج آموزش‌های خاص صنعت و افزایش قابلیت اشتغال کارگران شکل گرفتند. این روند ادامه داشت تا اینکه ظهور فناوری‌های جدید مانند اتوماسیون، رباتیک و ساخت دیجیتال، نیاز به ارتقای مهارت و مهارت مجدد نیروی کار را ضروری کرد. کارگاه‌های آموزشی در نزدیکی کارخانه‌ها نقش مهمی در ارائه آموزش عملی با فناوری‌های نوظهور و پرورش فرهنگ یادگیری مادام‌العمر در بین کارگران ایفا کردند. این سازوکار به‌ویژه با ایده جهانی شدن، تخصصی شدن و یکپارچگی زنجیره تأمین منطبق بود. به این ترتیب کارگاه‌های آموزشی در نزدیکی کارخانه‌ها توسعه یافتند تا کارفرمایان اطمینان حاصل کنند که نیروی کار ماهر قادر به پاسخگویی به نیازهای خاص صنایع و انطباق با تقاضاهای متغیر بازار هستند.
به‌طور کلی، ایجاد کارگاه‌های آموزشی مهارتی در نزدیکی کارخانه‌ها نشان‌دهنده مسیر تاریخی انطباق با صنعتی شدن، پیشرفت‌های فناوریکی و نیازهای نیروی کار در حال تحول با تمرکز بر ارائه آموزش‌های عملی و مرتبط با صنعت برای افزایش بهره‌وری، رقابت‌پذیری و توسعه اقتصادی است. نکته مهم این است که صنعت آموزش به‌شدت تحت‌تأثیر شرایط خارجی قرار دارد. چه جنگ باشد، چه انقلاب دیجیتال یا یک بیماری همه‌گیر جهانی، صنعت آموزش باید انعطاف‌پذیر باشد. بنابراین بهترین کاری که باید برای پیش‌بینی آینده صنعت آموزش انجام شود، سازگاری با تغییراتی است که بر آن تأثیر می‌گذارد.
ارسال دیدگاه
