دوران سالمندی هدیه‌ای الهی است که تنها انسان‌های ویژه و نظرکرده خاص خداوند به آن می‌رسند. یعنی کسانی که خداوند برای آن‌ها عمری طولانی خواسته و آن‌ها به آن رسیده‌اند. پس باید این دوران همچون دوران دیگر زندگی سرشار از صفا و جنب‌و‌جوش و تجربه‌های ناب و دل‌انگیز باشد، اما متأسفانه یکی از معضلات همین سنین برای برخی از سالمندان به‌دلیل از دست دادن همراه و شریک زندگی خود‌، دوران تنهایی و غم است. ازدواج یکی از بهترین تمهیدات برای بهبود شاخص‌های کیفیت زندگی (‌جسمی، روانی،‌ بهداشتی‌،‌ اجتماعی و معنوی) در سالمندان است. البته هنگامی که برخی از سالمندان برای کاهش مشکلات زندگی، تصمیم به ازدواج و یافتن شریک مناسب می‌گیرند متأسفانه پذیرش ازدواج سالمندان در جامعه و از سوی فرزندان و اطرافیان با سختی‌هایی روبه‌رو می‌شود. بر اساس اطلاعات مرکز آمار ایران، 9درصد مردان سالمند و 49درصد زنان سالمند بدون همسر و تنها زندگی می‌کنند. بیش از 70‌ درصد مردان و 30‌ درصد زنان تنهای سالمند، احساس نیاز به ازدواج مجدد را به فرزندان خود ابراز می‌کنند. بر اساس آمارهای جهانی درصد تنهایی زنان سالمند بیش از مردان است و مردان بالای ۶۵ سال هفت درصد و زنان بیش از ۵۰ درصد در تنهایی سالمندی به سر می‌برند. موانع فرهنگی و عرفی متعدد و باورهای غلط روند ازدواج سالمندان را با مشکل مواجه کرده است. زندگی مشترک یا ازدواج نیازی فطری است‌. یکی از اصلی‌ترین عوامل انگیزشی برای ازدواج در سنین جوانی، نیاز جسمی است اما ازدواج سالمندان از روی غریزه محض نیست بلکه سالمند با نگاهی دیگر به ازدواج به‌دنبال شخصی برای همدلی، هم‌فکری و هبستگی است. درست است که در ازدواج سالمندان زوجین سالمند هستند و هر دو نیاز به مراقبت از خود دارند اما در این ازدواج هر دو نفر در شرایط اضطرار می‌توانند به داد یکدیگر برسند و حضورشان در کنار هم باعث پرشدن خلاء عاطفی و افزایش روحیه و انگیزه ‌شود.