بوی لاستیک سوخته و کارگاهی که تا خرخره از لاستیک‌های سیاه پر است نشان از حرفه‌ای دارد که بر مدار لاستیک می‌چرخد. لاستیک‌هایی که همیشه تصور می‌کنیم پس از مستهلک شدن به کاری نمی‌آیند و لابه‌لای ضایعات دیگر شهر یک گوشه گم‌و‌گور می‌شوند، در این کارگاه‌ها یک کسب‌و‌کار با سابقه و تاریخی را متولد کرده‌اند. در کارگاه‌های «دلوسازی» از سالیان دور تاکنون که این حرفه دیگر رونق سابق را ندارد، لاستیک‌ها سرنوشت دیگری برای‌شان رقم می‌خورد و این فرسودگی و استهلاک تازه اول راه است. تعدادی تبدیل به خورجین می‌شوند، تعدادی تشت آب گوسفند‌ها و...، اما کاربرد اصلی‌شان سطل است. سطل‌های سیاه لاستیکی که اسم‌های مختلفی روی آن گذاشته‌اند ولی اغلب به آن «دلو» می‌گویند. این دلو‌ها را بیشتر روستایی‌ها می‌خرند، برای برداشت میوه‌ها و مرکبات، کار بنّایی و نظیر آن. در صنعت دلو‌سازی از لاستیک‌های کهنه و فرسوده کامیون، تراکتور و خودروها استفاده می‌شود. روش کار دلوسازان اما چگونه است؟ ابتدا پوست لاستیک‌ها کنده می‌شود و سپس بدنه آن برش داده شده و برای کارهای ساختمانی سطل، خورجین، واشر دستگاه پمپ آب و سطل آشغال ساخته می‌شود. این صنعت در خانواده سازندگان آن موروثی بوده اما این روزها با استقبال خوبی از سوی نسل جدید روبه‌رو نشده و کم‌کم به فراموشی سپرده می‌شود. شغلی که نه‌تنها بسیار کاربردی است، در راستای حفاظت از محیط زیست نیز مفید فایده است. به‌واسطه شغل دلوسازی است که جنس مستعمل و مستهلک که اغلب باید به زباله تبدیل شود، به کالایی کارا تبدیل می‌شود و به چرخه زندگی انسان برمی‌گردد.