داروی خاصی برای جلوگیری از تأثیر ویتلیگو بر پوست وجود ندارد اما چند دارو سرعت از بین رفتن رنگ‌دانه‌ها را کاهش می‌دهند، به رشد ملانوسیت‌ها کمک می‌کنند یا رنگ را به پوست بازمی‌گردانند. داروهای درمان ویتلیگو شامل موارد زیر است:
کاور کردن ناحیه آسیب
 استفاده از کرم ضد‌آفتاب با SPF 30 یا بالاتر که از اشعه ماوراءبنفش UVB و  UVA محافظت کند. استفاده از کرم‌های ضد‌آفتاب برنزه شدن را به حداقل می‌رساند و در نتیجه تضاد بین پوست آسیب‌دیده و نرمال را محدود می‌کند. آرایش به استتار نواحی فاقد رنگدانه کمک می‌کند. در صورتی که ویتلیگو روی موها تأثیر بگذارد رنگ مو تغییر می‌کند. اگر بیماری گسترده باشد، می‌توان از درمان دپیگمانتاسیون استفاده کرد. این دارو روی لکه‌های رنگ‌دانه‌ای پوست گذاشته می‌شود و آن‌ها را سفید می‌کند تا با نواحی ویتلیگو مطابقت داشته باشد.
درمان رپیگمانتاسیون
 کورتیکواستروئیدها را می‌توان به صورت خوراکی (به عنوان قرص) یا به‌صورت موضعی (به عنوان کرم روی پوست) مصرف کرد. نتایج ممکن است تا سه ماه طول بکشد. پزشک، بیمار را برای هرگونه عوارض جانبی که می‌تواند شامل نازک شدن پوست یا استریا (علامت کشش) در صورت استفاده طولانی‌مدت باشد، تحت‌نظر خواهد داشت.
آنالوگ‌های موضعی ویتامین دی
این مواد تعدیل‌کننده‌های ایمنی موضعی هستند و می‌توانند از پیشرفت مشکل خود ایمنی و در نتیجه از پیشرفت بیماری ویتلیگو جلوگیری کنند.
لیزر اگزیمر
لیزر اگزیمر طول موجی از اشعه ماوراءبنفش نزدیک به باند باریک UVB ساطع می‌کند. این برای بیمارانی که ضایعات گسترده یا بزرگ ندارند بهتر است؛ زیرا مناطق کوچک را بهتر و بیشتر تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
عمل پیوند رنگ‌دانه سلول‌های پوستی اتولوگ (از بیمار)
پوست از یک قسمت بدن بیمار گرفته می‌شود و سلول‌های پوستی کشت شده و به قسمت‌های مورد نظر پیوند می‌شود. بعد روی آن را می‌پوشانند و پانسمان می‌کنند که این کار پیوند کوچک نام دارد.  
میکروپیگمنتیشن
نوعی وارد کردن رنگدانه در نواحی از پوست که دچار آسیب شده است. البته این روش نیاز به تجربه و مهارت از سمت کسی دارد که آن را انجام می‌دهد‌.