محققان و دانشمندان یک بافت مینیاتوری از ریه ساختند که می‌تواند برای بررسی اثرات دارویی روی این عضو بدن استفاده شود. آن‌ها برای آزمایش عملکرد این بافت به بررسی اثر اکسید گرافن و نانولوله‌ کربنی چندجداره روی بافت ریه پرداختند. نتایج نشان داد که نانولوله‌ها برهم‌کنش جدی‌تری با بافت ریه دارند. «ریه مینیاتوری» که توسط دانشمندان دانشگاه منچستر در انگلیس ساخته شده، می‌تواند در هنگام قرار گرفتن در معرض نانومواد خاص، رفتاری شبیه به ریه واقعی داشته باشد. با این دستاورد نیاز به استفاده از حیوانات در کارآزمایی‌های بالینی به حداقل می رسد. دکتر ساندرا ورانیک، زیست‌شناس سلولی و نانولوژیکولوژیست که سرپرستی این تیم تحقیقاتی را به‌عهده دارد توضیح داد: «مدل‌های حیوانی در آزمایشگاه‌ها کاملاً حذف نمی‌شوند، اما این ریه مصنوعی مینیاتوری می‌تواند میزان استفاده از حیوانات را بسیار کم کند. ارگانوئیدهای ریه در یک ظرف حاوی سلول‌های بنیادی انسان رشد می‌کنند و ساختارهای چند‌سلولی و سه‌بعدی دارند که ویژگی‌های کلیدی بافت‌های انسانی مانند پیچیدگی سلولی را باز‌آفرینی می‌کنند. آن‌ها به‌طور فزاینده‌ای برای درک بهتر بیماری‌های مختلف ریوی، از فیبروز کیستیک گرفته تا سرطان ریه و بیماری‌های عفونی ازجمله ویروس کرونا استفاده می‌شوند. با این حال، توانایی آن‌ها در گرفتن پاسخ بافت به قرار گرفتن در معرض نانومواد تاکنون بررسی نشده است.» برای مشخص شدن رفتار این مدل ارگانوئید در برابر نانومواد کربنی، دکتر رحف ایسا در گروه تحقیقاتی ورانیک روشی را برای وارد کردن دوز دقیقی از نانومواد کربنی در لومن ارگانوئید ارائه کرد. محققان با این ساختار رفتار واقعی اپیتلیوم ریوی آپیکال، بیرونی‌ترین لایه سلول‌های تنفسی ریه را شبیه‌سازی کردند. داده‌های تحقیقات موجود که روی حیوانات انجام شده نشان می‌دهد که نوعی از نانولوله‌های کربنی چندجداره (MWCNT) می‌تواند عوارض جانبی در ریه‌ها ایجاد کند و منجر به التهاب مداوم و فیبروز شود. این گروه تحقیقاتی همان نتایج را با استفاده از ارگانوئیدهای ریه انسانی به دست آوردند. یافته‌های آنها حاکی از این است که اکسید گرافن در مخاط دستگاه تنفسی گیر می‌افتد، اما نانولوله‌های کربنی می‌توانند نفوذ و برهم‌کنش بیشتری با سلول‌های آلوئولار داشته باشند. در واقع این بافت مینیاتوری می‌تواند به بررسی تعامل میان نانومواد با بافت‌های انسانی در سطح سلولی کمک کند.