دوران بازنشستگی فراز‌و‌فرودهای زیادی به همراه دارد و همواره فرد بازنشسته را دچار چالش‌های متعدد می‌کند. یکی از این چالش‌ها برای فرد کاهش روابط اجتماعی است که در محل کار با همکاران خود داشته و حالا با پا گذاشتن به بازنشستگی آن ارتباطات را از دست داده است. پس افرادی که به تازگی بازنشسته شده‌اند باید سعی کنند نیاز به اجتماعی بودن که محیط کارشان برای آن‌ها تأمین کرده بود را با روش‌های دیگر ارتباط اجتماعی جایگزین کنند. میزان ارتباط و تعامل اجتماعی خارج از محیط کار این بازنشستگان بستگی به این دارد که آیا ازدواج کرده‌اند، فرزند یا نوه دارند و آیا به خواهر یا برادر خود برای حمایت اجتماعی اعتماد دارند. برای اینکه احساس تعلق به اجتماع داشته باشید، باید روش‌های متفاوتی را برای ارتباط و لذت بردن از وجود خانواده، دوستان و آشنایان استفاده کنید.
مطالعه‌ای تحت عنوان (حالا نوبت من است) توسط سایمون فریزر در مرکز تحقیقات علم پیری‌شناسی در برنابی، به این نتیجه رسید که شادترین سالمندان آن‌هایی هستند که مشارکت اجتماعی دارند. آن‌ها عضو گروه‌های فعالی در اماکنی چون کلیساها، باشگاه‌ها و غیره هستند. سرپرست این پژوهش به این نتیجه رسید: «اینکه فرزندانت را چند‌وقت یک‌بار می‌بینی مهم نیست. مهم این است که در چند نقطه جهان برای خودت کسی هستی.» برای اکثر بازنشستگان ایجاد و حفظ دوستی‌های بزرگ کلید ایجاد حس اجتماعی بودن و به تبع آن سلامت اجتماعی، احساسی و جسمی است. چندین مطالعه تحقیقاتی به این نتیجه رسیدند که افرادی که با دیگران رابطه صمیمی برقرار می‌کنند شادتر و سالم‌ترند و طولانی‌‌تر زندگی می‌کنند. از سویی دیگر، افراد تنها که یا دوستی ندارند یا تعداد بسیار کمی دارند، شانس بیمار شدن یا مرگ زودرس برای آن‌ها بالا می‌رود. «تیتوس مک کوییس» نمایشنامه‌نویس رومی که آثارش شکسپیر و مولیر را تحت‌تأثیر قرار داده، این‌گونه گفته است: «ثروت تو جایی است که دوستان‌ات هستند». به عبارت دیگر هرچه افراد بیشتری به اینکه شما صبح از خواب برمی‌خیزید یا نه اهمیت دهند، احساس توانگری بیشتری خواهید داشت. مصداق این جمله را در زمان بازنشستگی‌تان متوجه خواهید شد.