انعکاس آتیه‌نو از مسائل و چالش‌های پیش‌روی جامعه ناشنوایان
مطالبات جامعه ناشنوایان، گوش شنوا می‌خواهد
در تقویم جهانی سی‌ام سپتامبر مصادف با نهم مهرماه روز جهانی ناشنوایان و زبان اشاره نام‌گذاری شده است. فدراسیون جهانی ناشنوایان در سال ۱۹۵۱ به عنوان نهادی غیردولتی با هدف حمایت از ناشنوایان، احقاق حق ناشنوایان، شناسایی و بهبود مشکلات زندگی روزمره آن‌ها و همچنین فراهم کردن شرایط تحصیل، اشتغال و زندگی برابر با سایر افراد تشکیل شد. در هفته متصل به روز جهانی ناشنوایان مراسم مختلفی از سوی کشورهای جهان برگزار می‌شود. در ایران نیز از سال ۱۳۸۰ شورای فرهنگ عمومی این روز را گرامی داشته و برنامه‌هایی به همین مناسبت از سوی سازمان بهزیستی و دیگر نهادهای دولتی و مردمی مرتبط با حوزه معلولیت در سراسر کشور برگزار می‌شود. ما نیز به مناسبت این روز ضمن گفت‌وگو با جمعی از ناشنوایان عضو انجمن خانواده ناشنوایان ایران، چالش‌ها و دغدغه‌های آن‌ها را شنیدیم و به رشته تحریر درآوردیم.
مهین داوری روزنامه نگار
اطلاع‌رسانی در خصوص نحوه برقراری ارتباط شنوایان با ناشنوایان و به رسمیت شناخته شدن زبان اشاره همواره از مطالبات جدی افراد دارای اختلالات شنوایی در کشور بوده و هست. موضوعی که «نفیسه ثقفی»، 39ساله و عضو انجمن خانواده ناشنوایان ایران نیز در گفت‌وگو با «آتیه‌نو» به آن اشاره می‌کند و می‌گوید: «باتوجه به اینکه آگاهی چندانی در خصوص زبان اشاره و نحوه برقراری ارتباط با ناشنوایان در سطح جامعه وجود ندارد، در بیشتر موقعیت‌های حساس افراد ناشنوا با مشکلات بیشتری مواجه می‌شوند.»
لزوم استفاده از زیرنویس در پخش برنامه‌ها
او یکی دیگر از مسائل ناشنوایان را کم‌توجهی و بعضاً بی‌توجهی رسانه‌ها به این خانواده از معلولان مطرح می‌کند و ادامه می‌دهد: «صداوسیما در پخش بسیاری از برنامه‌ها می‌تواند از زیرنویس و یا مترجم زبان اشاره استفاده کند، اما اغلب این مسئله مهم مورد غفلت واقع می‌شود.»
ثقفی با بیان اینکه ناشنوایان در برقراری ارتباط با مردم نیز با چالش مواجه هستند، ادامه می‌دهد: «در بسیاری مواقع فرد ناشنوا به افراد شنوا می‌گوید برای دسترسی به من پیامک بزنید، اما اغلب تماس می‌گیرند و این مسئله سوءبرداشت‌هایی در روابط
ایجاد می‌کند.»
این ناشنوا یکی دیگر از مشکلات ناشنوایان را دوندگی بسیار برای دریافت تسهیلات از سازمان بهزیستی می‌داند و می‌گوید: «خیلی موارد پیش می‌آید که یا وام به ناشنوایان تعلق نمی‌گیرد و یا به سختی از آن برخوردار می‌شوند. درخواست ما این است که مسیر اعطای وام هموار شود.» او در ادامه تأکید می‌کند که باید بستر دیده شدن توانایی‌های ناشنوایان هموار شود. همچنین در زمینه معرفی استعدادها و ظرفیت‌های خوب ناشنوایان در جامعه تبلیغات مثبتی صورت گیرد.
مناسب‌سازی محیط فیزیکی بازار کار و دانشگاه
بهروز صادقیان، یکی دیگر از ناشنوایان عضو انجمن در گفت‌وگو با «آتیه‌نو» می‌گوید: «جامعه باید نحوه برخورد با ناشنوا را بداند.گاهی یک ناشنوا در فضای عمومی و خیابان از سمعک استفاده نمی‌کند و عابران فکر می‌کنند که شنواست و زمانی که متوجه ناشنوایی او می‌شوند، اصلاً نحوه ارتباط‌گیری با او را نمی‌دانند. بنابراین باید تبلیغات و فرهنگ‌سازی در خصوص چگونگی برقراری ارتباط اولیه با یک ناشنوا در جامعه جدی گرفته شود.»
صادقیان با اشاره به مشکلات پیش روی دانشجویان ناشنوا تأکید می‌کند: «زمان دانشجویی‌ام با ایام کرونا هم‌زمان شد و چون اساتید از ماسک استفاده می‌کردند امکان بهره‌مندی از محتواهای دروس را نداشتم و ارتباطم با کلاس کاملاً قطع می‌شد. در نهایت ناگزیر از ادامه تحصیل انصراف دادم.» این مهندس فناوری اطلاعات اضافه می‌کند که محیط‌های کارگاهی و صنعتی نیز برای ناشنوایان مناسب‌سازی نشده است. او تعریف می‌کند که در جریان یک مأموریت اداری به یکی از پالایشگاه‌های کشور به دلیل عدم مناسب‌سازی تجهیزات پالایشگاه نتوانسته به اطلاعات کافی دست پیدا کند و به دلیل شکل نگرفتن ارتباط کیفی مناسب، در نهایت آن مجموعه ناگزیر شده مجدداً به واسطه دیگر همکاران با صرف وقت اضافی و انرژی انتقال اطلاعات را انجام دهد. صادقیان با بیان اینکه تعامل و برقراری ارتباط افراد جامعه با ناشنوایان به سختی صورت می‌گیرد، می‌گوید: «گاه پیش می‌آید که افراد تصور می‌کنند با صدای بلند و فریاد می‌توانند با ناشنوا ارتباط برقرار کنند، در صورتی که این روش بیهوده و بی‌اثر است. بنابراین لازم است در خصوص معرفی ویژگی‌ها و نیازهای افراد ناشنوا و نحوه ارتباط‌گیری جامعه با آن‌ها اطلاع‌رسانی و فرهنگ‌سازی شود.»
فقدان شرایط برای ارتقای شغلی
بابک اناری، ناشنوای۴۷ساله در گفت‌وگو با «آتیه‌نو» می‌گوید: «ناشنوایان در برخی شرکت‌ها و سازمان‌ها از ارتقای شغلی بهره‌مند نمی‌شوند. من با ۲۵ سال سابقه کار در یک شرکت خودروسازی، تاکنون هیچ‌گونه ارتقای شغلی نداشتم و در سطح کارشناس باقی مانده‌ام.» او ادامه می‌دهد: «همچنین در شرکت محل خدمتم میزان افزایش حقوق یک فرد ناشنوا نسبت به شنوا یکسان و برابر نیست.»
اناری در خصوص مصائب ورود به بازار کار ناشنوایان می‌گوید: «وقتی یک ناشنوا برای سازمان یا دستگاه اداری رزومه می‌فرستد حتی برای پست شغلی که نیاز به شنوایی ندارد بی‌دلیل جواب منفی دریافت می‌کند.» او همچنین بر فرهنگ‌سازی جدی‌تر درباره فرد ناشنوا و نیازهای او در سطح جامعه تأکید می‌کند و می‌گوید: «حداقل در هفته جهانی ناشنوایان، معرفی ویژگی‌های فرد ناشنوایان، زبان اشاره و نحوه ارتباط‌گیری با آن‌ها در اولویت اطلاع‌رسانی رسانه‌ها و به‌ویژه صداوسیما قرار گیرد.»
اناری تهیه سمعک را یکی از مشکلات جدی ناشنوایان می‌داند و اضافه می‌کند: «هفت سال است که از یک سمعک استفاده می‌کنم و به دلیل گرانی، حتی با وجود معیوب شدن آن، نمی‌توانم سمعک جدید تهیه کنم.» این عضو انجمن خانواده ناشنوایان ایران با بیان اینکه امروزه با افت آموزش به کودکان ناشنوا در کشور مواجه هستیم، می‌گوید: «با وجود پیشرفت فناوری‌های مدرن آموزشی می‌توان کودک ناشنوا را بهتر تربیت کرد و پرورش داد تا در آینده با مشکلات کمتری مواجه و به فرد مفیدتری برای جامعه تبدیل شود، اما متأسفانه در کشور ما کیفیت آموزش این عزیزان نسبت به دوران تحصیل ما افت
شدیدی داشته است.»
گرانی سمعک و تجهیزات شنوایی
خانم سالاریه، ۳۱ساله عضو انجمن در گفت‌وگو با «آتیه‌نو» در بیان چالش‌های پیش‌روی فرد ناشنوا می‌گوید: «گرانی سمعک و تجهیزات آن یکی از مسائل مهم جامعه ناشنوایان است. در حال حاضر تهیه سمعک و تجهیزات آن به بزرگ‌ترین مشکل من و همسرم تبدیل شده است.» او اشتغال را یکی دیگر از مطالبات اصلی ناشنوایان مطرح می‌کند و می‌گوید: «شخصاً در حین مصاحبه کاری اغلب ارتباط خوبی با مصاحبه‌کننده برقرار می‌کنم و در نهایت آن‌ها قول می‌دهند تماس بگیرند، اما به محض اینکه متوجه ناشنوایی‌ام می‌شوند رفتارشان کاملاً تغییر می‌کند.» سالاریه پرداخت مستمری به ناشنوایان را یکی از اقدامات خوب بهزیستی می‌داند و می‌گوید: «پیشنهاد ما این است که به ناشنوایان وام پرداخت شود و اقساط وام نیز از محل مستمری فرد ناشنوا کسر شود که حداقل از این طریق ناشنوا بتواند سمعک و یا دیگر تجهیزات مورد نیاز خود را تهیه کند.»
لزوم استفاده از زیرنویس در پخش برنامه‌ها
او یکی دیگر از مسائل ناشنوایان را کم‌توجهی و بعضاً بی‌توجهی رسانه‌ها به این خانواده از معلولان مطرح می‌کند و ادامه می‌دهد: «صداوسیما در پخش بسیاری از برنامه‌ها می‌تواند از زیرنویس و یا مترجم زبان اشاره استفاده کند، اما اغلب این مسئله مهم مورد غفلت واقع می‌شود.»
ثقفی با بیان اینکه ناشنوایان در برقراری ارتباط با مردم نیز با چالش مواجه هستند، ادامه می‌دهد: «در بسیاری مواقع فرد ناشنوا به افراد شنوا می‌گوید برای دسترسی به من پیامک بزنید، اما اغلب تماس می‌گیرند و این مسئله سوءبرداشت‌هایی در روابط
ایجاد می‌کند.»
این ناشنوا یکی دیگر از مشکلات ناشنوایان را دوندگی بسیار برای دریافت تسهیلات از سازمان بهزیستی می‌داند و می‌گوید: «خیلی موارد پیش می‌آید که یا وام به ناشنوایان تعلق نمی‌گیرد و یا به سختی از آن برخوردار می‌شوند. درخواست ما این است که مسیر اعطای وام هموار شود.» او در ادامه تأکید می‌کند که باید بستر دیده شدن توانایی‌های ناشنوایان هموار شود. همچنین در زمینه معرفی استعدادها و ظرفیت‌های خوب ناشنوایان در جامعه تبلیغات مثبتی صورت گیرد.
مناسب‌سازی محیط فیزیکی بازار کار و دانشگاه
بهروز صادقیان، یکی دیگر از ناشنوایان عضو انجمن در گفت‌وگو با «آتیه‌نو» می‌گوید: «جامعه باید نحوه برخورد با ناشنوا را بداند.گاهی یک ناشنوا در فضای عمومی و خیابان از سمعک استفاده نمی‌کند و عابران فکر می‌کنند که شنواست و زمانی که متوجه ناشنوایی او می‌شوند، اصلاً نحوه ارتباط‌گیری با او را نمی‌دانند. بنابراین باید تبلیغات و فرهنگ‌سازی در خصوص چگونگی برقراری ارتباط اولیه با یک ناشنوا در جامعه جدی گرفته شود.»
صادقیان با اشاره به مشکلات پیش روی دانشجویان ناشنوا تأکید می‌کند: «زمان دانشجویی‌ام با ایام کرونا هم‌زمان شد و چون اساتید از ماسک استفاده می‌کردند امکان بهره‌مندی از محتواهای دروس را نداشتم و ارتباطم با کلاس کاملاً قطع می‌شد. در نهایت ناگزیر از ادامه تحصیل انصراف دادم.» این مهندس فناوری اطلاعات اضافه می‌کند که محیط‌های کارگاهی و صنعتی نیز برای ناشنوایان مناسب‌سازی نشده است. او تعریف می‌کند که در جریان یک مأموریت اداری به یکی از پالایشگاه‌های کشور به دلیل عدم مناسب‌سازی تجهیزات پالایشگاه نتوانسته به اطلاعات کافی دست پیدا کند و به دلیل شکل نگرفتن ارتباط کیفی مناسب، در نهایت آن مجموعه ناگزیر شده مجدداً به واسطه دیگر همکاران با صرف وقت اضافی و انرژی انتقال اطلاعات را انجام دهد. صادقیان با بیان اینکه تعامل و برقراری ارتباط افراد جامعه با ناشنوایان به سختی صورت می‌گیرد، می‌گوید: «گاه پیش می‌آید که افراد تصور می‌کنند با صدای بلند و فریاد می‌توانند با ناشنوا ارتباط برقرار کنند، در صورتی که این روش بیهوده و بی‌اثر است. بنابراین لازم است در خصوص معرفی ویژگی‌ها و نیازهای افراد ناشنوا و نحوه ارتباط‌گیری جامعه با آن‌ها اطلاع‌رسانی و فرهنگ‌سازی شود.»
فقدان شرایط برای ارتقای شغلی
بابک اناری، ناشنوای۴۷ساله در گفت‌وگو با «آتیه‌نو» می‌گوید: «ناشنوایان در برخی شرکت‌ها و سازمان‌ها از ارتقای شغلی بهره‌مند نمی‌شوند. من با ۲۵ سال سابقه کار در یک شرکت خودروسازی، تاکنون هیچ‌گونه ارتقای شغلی نداشتم و در سطح کارشناس باقی مانده‌ام.» او ادامه می‌دهد: «همچنین در شرکت محل خدمتم میزان افزایش حقوق یک فرد ناشنوا نسبت به شنوا یکسان و برابر نیست.»
اناری در خصوص مصائب ورود به بازار کار ناشنوایان می‌گوید: «وقتی یک ناشنوا برای سازمان یا دستگاه اداری رزومه می‌فرستد حتی برای پست شغلی که نیاز به شنوایی ندارد بی‌دلیل جواب منفی دریافت می‌کند.» او همچنین بر فرهنگ‌سازی جدی‌تر درباره فرد ناشنوا و نیازهای او در سطح جامعه تأکید می‌کند و می‌گوید: «حداقل در هفته جهانی ناشنوایان، معرفی ویژگی‌های فرد ناشنوایان، زبان اشاره و نحوه ارتباط‌گیری با آن‌ها در اولویت اطلاع‌رسانی رسانه‌ها و به‌ویژه صداوسیما قرار گیرد.»
اناری تهیه سمعک را یکی از مشکلات جدی ناشنوایان می‌داند و اضافه می‌کند: «هفت سال است که از یک سمعک استفاده می‌کنم و به دلیل گرانی، حتی با وجود معیوب شدن آن، نمی‌توانم سمعک جدید تهیه کنم.» این عضو انجمن خانواده ناشنوایان ایران با بیان اینکه امروزه با افت آموزش به کودکان ناشنوا در کشور مواجه هستیم، می‌گوید: «با وجود پیشرفت فناوری‌های مدرن آموزشی می‌توان کودک ناشنوا را بهتر تربیت کرد و پرورش داد تا در آینده با مشکلات کمتری مواجه و به فرد مفیدتری برای جامعه تبدیل شود، اما متأسفانه در کشور ما کیفیت آموزش این عزیزان نسبت به دوران تحصیل ما افت
شدیدی داشته است.»
گرانی سمعک و تجهیزات شنوایی
خانم سالاریه، ۳۱ساله عضو انجمن در گفت‌وگو با «آتیه‌نو» در بیان چالش‌های پیش‌روی فرد ناشنوا می‌گوید: «گرانی سمعک و تجهیزات آن یکی از مسائل مهم جامعه ناشنوایان است. در حال حاضر تهیه سمعک و تجهیزات آن به بزرگ‌ترین مشکل من و همسرم تبدیل شده است.» او اشتغال را یکی دیگر از مطالبات اصلی ناشنوایان مطرح می‌کند و می‌گوید: «شخصاً در حین مصاحبه کاری اغلب ارتباط خوبی با مصاحبه‌کننده برقرار می‌کنم و در نهایت آن‌ها قول می‌دهند تماس بگیرند، اما به محض اینکه متوجه ناشنوایی‌ام می‌شوند رفتارشان کاملاً تغییر می‌کند.» سالاریه پرداخت مستمری به ناشنوایان را یکی از اقدامات خوب بهزیستی می‌داند و می‌گوید: «پیشنهاد ما این است که به ناشنوایان وام پرداخت شود و اقساط وام نیز از محل مستمری فرد ناشنوا کسر شود که حداقل از این طریق ناشنوا بتواند سمعک و یا دیگر تجهیزات مورد نیاز خود را تهیه کند.»
ارسال دیدگاه
