بنا بر داده‌های موجود شمار مردان و زنان سالمند تنها رو به افزایش است. با توجه به کم‌رنگ شدن شیوه‌های ارتباطی اصیل قدیمی که تأکید بر ارتباطات حضوری و گذراندن زمان‌هایی در طول هفته با سالمندان هر خانه بود، امروز تأکید بر ارتباطات مجازی است. حتی تلفن زدن هم جایگاه چندانی در شیوه‌های ارتباطی افراد که بیشتر کاربرانی فعال در فضای مجازی هستند، ندارد. این شیوه ارتباط برای آنکه توان و مهارت و دسترسی به فضای دیجیتال و ابزارهای پیشرفته آن ندارد نه‌تنها اتفاق بدی نیست بلکه سهولت و تنوع را هم دربر می‌گیرد اما آنجا که صحبت از سالمندان یک خانواده و در ابعادی بزرگ‌تر سالمندان یک جامعه است اوضاع متفاوت‌تر می‌شود و فاقد مهارت بودن در این عرصه تنهایی و انزوا و حس اضافه بودن را به آن‌ها می‌دهد. در عین حال نمی‌توان انتظار داشت سالمندان به کاربرانی ماهر در فضاهای ارتباطی نوین تبدیل شوند؛ چراکه هم خود آن‌ها علاقه‌ای به این کوچ ارتباطی در سال‌های پایانی عمر خود ندارند و هم اینکه راهکاری‌های بینابین و معتدل‌تری برای بهتر کردن حال‌شان وجود دارد. صاحبنظران و جامعه‌شناسان از واژه‌هایی مانند شکاف و تفاوت نسلی و یا فاصله نسلی برای بیان اختلاف بین نسل‌ها در نگرش و ارزش‌ها و رفتار در درجات و مراتب متفاوت استفاده می‌کنند، به‌صورتی که اگر این نسل‌ها اختلاف اندکی داشته باشند می‌توان آن را نوعی فاصله نسلی دید. با گسترش ارتباطات نوین فاصله بین نسل‌ها در اثر ورود تکنوولوژی‌های ارتباطی مدرن و امکان دسترسی بیشتر جوانان و حتی کودکان به دنیای دیجیتال بیشتر شده است. نسل جوان‌تر با دسترسی بیشتر به اینترنت و فناوری توانسته خود را به لحاظ توانایی و آگاهی و دانش مجهزتر و فاصله خود را با نسل قدیم‌تر بیشتر کند، به‌طوری که نوع شکاف ایجاد شده بین آن‌ها در نگاه و رفتارشان نسبت به همدیگر اثر گذاشته است. به این صورت که نسل جدید نسل قبل‌تر خود را ناتوان و درمانده و به اصطلاح کم‌سواد تصور می‌کند که امکان سازگاری و فهم و تغییر در دنیای مدرن را ندارد.