جوانان ملیت‌های مختلف از دغدغه‌های‌شان می‌گویند
آینده؛ چالش مشترک دهکده جهانی
پرتو جغتایی روزنامه نگار
بیست‌و‌یک سال قبل مجمع عمومی سازمان ملل متحد، 12 اوت را «روز جهانی جوانان» اعلام کرد؛ روزی که با اندیشه «ساختن دنیایی بهتر با همراهی جوانان» نامگذاری شد و هر سال در کشورهای مختلف جهان گرامی داشته می‌شود. به این بهانه سازمان ملل متحد از تمامی کشورهای دنیا می‌خواهد تا در راستای توسعه امکانات و منابع به جوانان کمک کند. به راستی اما دغدغه، چالش و نیازهای کنونی نسل جوان در سراسر جهان چیست؟ اگر پای صحبت پدران و مادران یا پدربزرگان و مادربزرگ‌های‌مان نشسته باشیم، بدون شک این جمله را بارها و بارها از آنها شنیده‌ایم که «قدر جوانی‌ات را بدان»؛ جمله‌‌ای که خبر از ارزشمند بودن دوره جوانی می‌دهد و در واقع زنگ هشداری است که از قدرت و توان جوانی بهترین و بیشترین بهره را ببریم تا در روزهای سالمندی حسرت روزهای از دست رفته را نخوریم. در این میان و در روزگاری که جوانان برای رسیدن به وضعیت ایده‌آل زندگی هر روز و هر ساعت در تلاشند و چشم و امید آینده ملت‌شان به شمار می‌روند، نقش دولت‌ها برای فراهم کردن شرایطی ایده‌آل که نسل جوان در آن احساس آرامش کند و زندگی سالمی داشته باشد، چیست؟ به بهانه فرارسیدن روز جهانی جوانان در حاشیه برگزاری مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی با جوانانی از ملیت‌های گوناگون هم‌صحبت شدیم و از دغدغه‌های‌شان پرسیدیم.
فکر کردن به ازدواج را فراموش کردم!
«آجارا یانگوئو» اهل کامرون و 29 ساله است و در شهر «کومبا» زندگی می‌کند. او از وارد شدن به 30 سالگی واهمه دارد و معتقد است پایان دهه سوم زندگی یعنی پایان جوانی و این موضوع نگرانش می‌کند: «اینکه ما در جهان روزی به نام روز جهانی جوانان داریم خیلی خوشحال‌کننده است و این معنا را می‌دهد که جوان بودن ارزشمند است. با این حال، برای من دوران جوانی خیلی زود گذشت و اصلاً نتوانستم آن‌طور که خواستم زندگی کنم. وقتی نوجوان بودم همیشه به تشکیل خانواده و ازدواج و داشتن فرزند فکر می‌کردم اما واقعاً ساده نیست. من در کامرون در یک باشگاه ورزشی مربیگری می‌کنم و برخی روزها بیش از 13 ساعت در روز مشغول کار هستم اما درآمدی که دارم تنها کفاف اجاره خانه و خرید مایحتاج را می‌دهد. نه می‌توانم تفریح خاصی داشته باشم و نه کارهای هنری انجام دهم.
برای همین دیگر به ازدواج و فرزند داشتن فکر نمی‌کنم. دولت کامرون برخی امکانات را برای جوانان فراهم کرده و در کشور ما کمتر جوانی را پیدا می‌کنید که کار نکند. در واقع از نظر داشتن شغل، وضعیت جوانان کامرون خوب است، اما درآمد این شغل‌ها کافی نیست. برای همین اگر بخواهم بزرگترین دغدغه خود را بگویم ترس از تنهایی و آینده بدون فرزند است. اینکه وارد دوره میانسالی شوم و هنوز نتوانسته باشم ازدواج کنم، من را می‌ترساند.»
بیکاری بلای جان جوانان افغان شده است
فاضل حبیب، اهل افغانستان و 34 ساله است. او مدتی قبل به ترکیه مهاجرت کرد و به شغل رانندگی مشغول است. فاضل در کشور خود خبرنگار بود اما بعد از ورود طالبان به این کشور از کار اخراج و پس از مدتی تصمیم به مهاجرت گرفت: «روز جهانی جوانان شاید فرصت خوبی باشد که سازمان ملل متحد به شرایط فعلی جوانان در کشور افغانستان رسیدگی کند و راه چاره‌ای برای وضعیت موجود پیدا کند. من در افغانستان در یک خبرگزاری مشغول فعالیت بودم و 10 سال سابقه داشتم. در زمان فعالیت حرفه‌ای تحصیل هم می‌کردم. به هر حال، سختی‌هایی برای زندگی داشتم اما اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم که قرار است از کارم اخراج شوم و برای ادامه زندگی به کشور دیگری بروم. این روزها جوانان بسیاری در کشورم بیکار شده‌اند و بدون دلیل از کار اخراج شده‌اند. برخی‌ها شرایط مهاجرت هم ندارند و به سختی روزهای جوانی‌شان سپری می‌شود. شاید اگر یک سال یا دو سال قبل از جوانان افغان درباره دغدغه‌های‌شان سؤال پرسیده می‌شد، موضوعات جزیی مطرح می‌کردند اما قطعاً دغدغه فعلی برای ما معضل بیکاری است. بیکاری در افغانستان و در بین نسل جوان بیداد می‌کند و این موضوع برای آینده کشورم نگران‌کننده است. از اینکه من مهاجرت را انتخاب کرده‌ام خوشحال نیستم اما چاره‌ای جز این نداشتم. بسیاری از خبرنگاران دیگر نیز مهاجرت کرده‌اند و آنها هم مثل من مجبور شدند به شغلی غیر از شغل قبلی‌شان مشغول شوند تا امرار معاش داشته باشند. من در روز جهانی جوانان دوست دارم فریاد بزنم و صدای جوانان افغان را به گوش جهان برسانم و تقاضای کمک کنم.»
بسیاری از مشاغل در اردن بیمه ندارند
«عامر عبدالستار» دانشجوی 24 ساله اهل کشور اردن است. او هنوز وارد بازار کار نشده و همچنان به تحصیل و ورزش مشغول و عضو تیم ملی دوومیدانی این کشور است. نگرانی بزرگ او این است که در اردن وضعیت اشتغال جوانان خوب نیست و از پایان یافتن دوران دانشجویی‌اش واهمه دارد: «من نمی‌دانستم که روزی به نام روز جهانی جوانان وجود دارد. امیدوارم که این روز بهانه‌ای باشد تا در کشورهای مختلف کمی به مشکلات نسل جوان توجه کنند. در اردن مشکل بزرگ بیکاری است. بسیاری از جوانانی که از دانشگاه بیرون می‌آیند باید مدت‌ها دنبال کار باشند و اگر هم کاری پیدا کنند، درآمد کافی یا بیمه ندارد که یا بیکاری می‌شوند و یا مدام در حال عوض کردن شغل هستند. نداشتن بیمه در بسیاری از شغل‌ها باعث می‌شود ما بیش از هر چیز نگران آینده باشیم و نتوانیم پیش‌بینی کنیم که در دوران سالمندی چه وضعیتی پیدا می‌کنیم. من در آخرین سال دانشگاهم هستم و قطعاً برای یافتن شغل مناسب و پردرآمد به چالش می‌خورم. از طرفی ورزش برای من هرگز درآمد مالی به همراه نداشته و به دلیل مشغله دانشجویی نتوانستم به عضویت تیم‌هایی که وضع مالی خوبی دارند دربیایم؛ پس راهی ندارم جز اینکه هر چه زودتر صاحب شغل شوم. معضل بیکاری و کارهای کاذب بدون بیمه بحران بزرگی در کشور اردن است و امیدوارم به زودی دولتمردان کشورم برای حل این مسأله اقداماتی کنند تا میزان دلمشغولی و دلواپسی نسل جوان این کشور کاهش یابد.»
فکر کردن به ازدواج را فراموش کردم!
«آجارا یانگوئو» اهل کامرون و 29 ساله است و در شهر «کومبا» زندگی می‌کند. او از وارد شدن به 30 سالگی واهمه دارد و معتقد است پایان دهه سوم زندگی یعنی پایان جوانی و این موضوع نگرانش می‌کند: «اینکه ما در جهان روزی به نام روز جهانی جوانان داریم خیلی خوشحال‌کننده است و این معنا را می‌دهد که جوان بودن ارزشمند است. با این حال، برای من دوران جوانی خیلی زود گذشت و اصلاً نتوانستم آن‌طور که خواستم زندگی کنم. وقتی نوجوان بودم همیشه به تشکیل خانواده و ازدواج و داشتن فرزند فکر می‌کردم اما واقعاً ساده نیست. من در کامرون در یک باشگاه ورزشی مربیگری می‌کنم و برخی روزها بیش از 13 ساعت در روز مشغول کار هستم اما درآمدی که دارم تنها کفاف اجاره خانه و خرید مایحتاج را می‌دهد. نه می‌توانم تفریح خاصی داشته باشم و نه کارهای هنری انجام دهم.
برای همین دیگر به ازدواج و فرزند داشتن فکر نمی‌کنم. دولت کامرون برخی امکانات را برای جوانان فراهم کرده و در کشور ما کمتر جوانی را پیدا می‌کنید که کار نکند. در واقع از نظر داشتن شغل، وضعیت جوانان کامرون خوب است، اما درآمد این شغل‌ها کافی نیست. برای همین اگر بخواهم بزرگترین دغدغه خود را بگویم ترس از تنهایی و آینده بدون فرزند است. اینکه وارد دوره میانسالی شوم و هنوز نتوانسته باشم ازدواج کنم، من را می‌ترساند.»
بیکاری بلای جان جوانان افغان شده است
فاضل حبیب، اهل افغانستان و 34 ساله است. او مدتی قبل به ترکیه مهاجرت کرد و به شغل رانندگی مشغول است. فاضل در کشور خود خبرنگار بود اما بعد از ورود طالبان به این کشور از کار اخراج و پس از مدتی تصمیم به مهاجرت گرفت: «روز جهانی جوانان شاید فرصت خوبی باشد که سازمان ملل متحد به شرایط فعلی جوانان در کشور افغانستان رسیدگی کند و راه چاره‌ای برای وضعیت موجود پیدا کند. من در افغانستان در یک خبرگزاری مشغول فعالیت بودم و 10 سال سابقه داشتم. در زمان فعالیت حرفه‌ای تحصیل هم می‌کردم. به هر حال، سختی‌هایی برای زندگی داشتم اما اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم که قرار است از کارم اخراج شوم و برای ادامه زندگی به کشور دیگری بروم. این روزها جوانان بسیاری در کشورم بیکار شده‌اند و بدون دلیل از کار اخراج شده‌اند. برخی‌ها شرایط مهاجرت هم ندارند و به سختی روزهای جوانی‌شان سپری می‌شود. شاید اگر یک سال یا دو سال قبل از جوانان افغان درباره دغدغه‌های‌شان سؤال پرسیده می‌شد، موضوعات جزیی مطرح می‌کردند اما قطعاً دغدغه فعلی برای ما معضل بیکاری است. بیکاری در افغانستان و در بین نسل جوان بیداد می‌کند و این موضوع برای آینده کشورم نگران‌کننده است. از اینکه من مهاجرت را انتخاب کرده‌ام خوشحال نیستم اما چاره‌ای جز این نداشتم. بسیاری از خبرنگاران دیگر نیز مهاجرت کرده‌اند و آنها هم مثل من مجبور شدند به شغلی غیر از شغل قبلی‌شان مشغول شوند تا امرار معاش داشته باشند. من در روز جهانی جوانان دوست دارم فریاد بزنم و صدای جوانان افغان را به گوش جهان برسانم و تقاضای کمک کنم.»
بسیاری از مشاغل در اردن بیمه ندارند
«عامر عبدالستار» دانشجوی 24 ساله اهل کشور اردن است. او هنوز وارد بازار کار نشده و همچنان به تحصیل و ورزش مشغول و عضو تیم ملی دوومیدانی این کشور است. نگرانی بزرگ او این است که در اردن وضعیت اشتغال جوانان خوب نیست و از پایان یافتن دوران دانشجویی‌اش واهمه دارد: «من نمی‌دانستم که روزی به نام روز جهانی جوانان وجود دارد. امیدوارم که این روز بهانه‌ای باشد تا در کشورهای مختلف کمی به مشکلات نسل جوان توجه کنند. در اردن مشکل بزرگ بیکاری است. بسیاری از جوانانی که از دانشگاه بیرون می‌آیند باید مدت‌ها دنبال کار باشند و اگر هم کاری پیدا کنند، درآمد کافی یا بیمه ندارد که یا بیکاری می‌شوند و یا مدام در حال عوض کردن شغل هستند. نداشتن بیمه در بسیاری از شغل‌ها باعث می‌شود ما بیش از هر چیز نگران آینده باشیم و نتوانیم پیش‌بینی کنیم که در دوران سالمندی چه وضعیتی پیدا می‌کنیم. من در آخرین سال دانشگاهم هستم و قطعاً برای یافتن شغل مناسب و پردرآمد به چالش می‌خورم. از طرفی ورزش برای من هرگز درآمد مالی به همراه نداشته و به دلیل مشغله دانشجویی نتوانستم به عضویت تیم‌هایی که وضع مالی خوبی دارند دربیایم؛ پس راهی ندارم جز اینکه هر چه زودتر صاحب شغل شوم. معضل بیکاری و کارهای کاذب بدون بیمه بحران بزرگی در کشور اردن است و امیدوارم به زودی دولتمردان کشورم برای حل این مسأله اقداماتی کنند تا میزان دلمشغولی و دلواپسی نسل جوان این کشور کاهش یابد.»
ارسال دیدگاه
