اگر اهل کوه‌نوردی هستید باید غار‌ها برایتان جالب و جذاب باشند. در نزدیکی تهران، در مسیر جاده فیروزکوه و در دل کوهستان البرز مرکزی، یکی از مرموزترین غارهای ایران خود را در پناه کوه از دیده‌ها مخفی کرده است. «غار رودافشان» در فاصله ۱۲۰کیلومتری شرق تهران در نزدیکی روستایی به همین نام از توابع شهرستان دماوند واقع شده است. رودافشان روستایی‌ است سرسبز با باغ‌های وسیع، چشمه‌سار‌های فراوان و رودی پرآب به نام «دَلی‌چای.» سرچشمه دلی‌چای از آب دریاچه‌های تار و هویر است که از ذوب یخچال‌های قره‌داغ ایجاد شده‌اند. این غار در جنوب روستا و در دامنه جنوبی دره‌ای که رودخانه دلی‌چای در آن جاری‌ است قرار دارد. یکی از شاخصه‌های اصلی غار رودافشان دهانه ورودی آن است که در میان غارهای ایران جزو بزرگ‌ترین دهانه‌ها محسوب می‌شود. از دیگر ویژگی‌های غار، می‌توان به تالار‌های وسیع آن اشاره کرد. غار رودافشان از نوع غارهای مرطوب با پوشش گیاهی خزه است که پیشروی تا عمق ۳۰۰ یا ۴۰۰ متری آن با تجهیزات کم غار‌نوردی امکان‌پذیر است. برای دسترسی به این غار بهترین راه گذشتن از جاده فیروزکوه است. بعد از گذر از دوراهی دماوند در محلی به‌نام سیدآباد به جاده فرعی آسفالتی برمی‌خورید. پس از طی حدود نیم‌ساعت رانندگی یا دو ساعت پیاده‌روی، به روستای رودافشان می‌رسید. از این روستا پس از حدود 15 تا 20 دقیقه کوه‌پیمایی ساده در طول مسیر غار که البته دارای شیب زیادی هم هست، به دهانه غار می‌رسید که درون قیف بزرگی به قطر 100 متر جا خوش کرده و تنها از لبه همین قیف دهانه غار دیده خواهد شد. درون غار تاریک است. هیچ نور و موجود زنده‌ای نیست جز خفاش‌هایی که روی سقف غار نشسته‌اند. قبلاً با برق‌کشی و نورپردازی در گوشه و کنار، مسیر اصلی روشن و مشخص بود اما حالا به‌دلیل عدم‌رسیدگی نورافکن‌ها خاموش‌اند و با توجه به کابل‌کشی‌ها می‌توان مسیر اصلی را یافت. در برخی قسمت‌ها برای سهولت رفت‌وآمد نردبان‌های فلزی قرار داده‌اند. در بخش دیگری از مسیر، سنگ‌ها به واسطه رطوبت موجود، لیز و صاف‌اند. کف برخی جاهای غار چنان سخت است که جای مناسبی برای ایستادن یا نشستن روی سنگ‌ها و دیدن سقف سنگی و دهلیزهای متعدد آن را فراهم می‌کند. غار رودافشان حدود ۵۰ سال پیش توسط مردم محلی و با همکاری غارنوردان کشف شد. از آنجا که گردشگران زیادی به این مکان می‌آمدند، مردم روستا با همراهی برگزارکننده‌های تور تعدادی پله سنگی برای رفت‌وآمد بهتر مردم ساختند که به‌مرور فرسوده شد اما همچنان نردبان‌های فلزی وجود دارند. این اثر طبیعی در سال ۱۳۸۴ به فهرست آثار ملی ایران اضافه شد.