در بین سالمندان، بیماری «پارکینسون» بعد از آلزایمر شایع‎‌ترین بیماری است. این بیماری در اثر اختلال سیستم عصبی مرکزی رخ می‌دهد که از هر 100 نفر یک نفر را مبتلا می‌کند. در سالمندان بالای 60 سال احتمال بروز این بیماری بیشتر است. در اثر ابتلا به این بیماری طیف وسیعی از مشکلات حرکتی و غیرحرکتی بروز پیدا می‌کند که ممکن است با نشانه‌های پیری اشتباه گرفته شود. رفته‌رفته با شدت گرفتن علائم بیماری پارکینسون، فرد تعادل خود را از دست داده و در راه رفتن دچار مشکل می‌شود. با ابتلای سالمند به این بیماری علاوه بر مشکلاتی که برای خودش به وجود می‌آید، اطرافیان فرد نیز برای مراقبت از او دچار مشکلاتی می‌شوند. عدم آشنایی با بیماری پارکینسون در افرادی که از سالمند مراقبت می‌کنند مشکلات متعددی برای آن‌ها به دنبال دارد. وجود فردی که با این بیماری آشنایی کامل داشته باشد کار مراقبت از بیمار را ساده‌تر می‌کند. علائم بیماری پارکینسون در سالمندان با سایر افراد در سنین مختلف تفاوتی ندارد، اما شدت بیماری و نشانه‌ها ممکن است متفاوت باشد. بیماری پارکینسون در ابتدا با علائم خفیف شروع شده و سپس به صورت تدریجی این علائم شدت می‌گیرند. همان‌طور که اشاره کردیم ممکن است در شروع بیماری نشانه‌های این عارضه با علائم طبیعی پیری اشتباه گرفته شود. به عنوان مثال شاید سالمند در ابتدا برای برخاستن از صندلی با مشکل مواجه شود یا دچار لرزش‌های خفیفی در دست و پا شود. در اکثر موارد تشخیص بیماری در ابتدا کاری دشوار است، زیرا آزمایش دقیقی برای تشخیص آن وجود ندارد. اطرافیان سالمند و اعضای خانواده‌اش می‌توانند علائم را زودتر تشخیص داده و متوجه حرکات غیرارادی در سالمند شوند. نام بیماری پارکینسون را برای سالمندان بیشتر به کار می‌برند به این دلیل که این بیماری در افراد بالای 60 سال بیشتر اتفاق می‌افتد و تنها 5 تا 10 درصد در افراد زیر 50 سال به این بیماری مبتلا می‌شوند. بالا رفتن سن در بروز و پیشرفت بیماری پارکینسون اثرگذار است. به عنوان مثال در افراد بالای 60 سال 1 درصد و در افراد بالای 85 سال 5 درصد جمعیت با این بیماری درگیر هستند. ژنتیک و عوامل محیطی به عنوان دو عامل برای ابتلا به بیماری پارکینسون شناخته شده‌اند، اما دانشمندان در حال بررسی علل دقیق‌تری هستند که افراد را به این بیماری مبتلا می‌کند. به طور کلی پارکینسون زمانی بروز پیدا می‌کند که سلول‌های درون هسته‌های قاعده‌ای مغز از بین رفته یا معیوب می‌شوند. سلول‌ها یا نورون‌های درون هسته‌های قاعده‌ای مغز وظیفه‌ تولید دوپامین را دارند. زمانی که این نورون‌ها از بین بروند تولید دوپامین در مغز کاهش یافته و به دنبال آن علائم بیماری پارکینسون ازجمله مشکلات حرکتی سر می‌رسد. علاوه بر مراقبت از جسم بیمار مبتلا به پارکینسون، بسیار مهم است که روحیه بیمار را در طول بیماری حفظ کرده و مراقب عواطف و احساسات او نیز باشیم. با بروز بیماری پارکینسون و مشاهده علائم فرد در انجام کارهای روزانه‌ خود دچار مشکل خواهد شد. مشکلاتی از قبیل لرزش در دست و پا، عدم توانایی بلند کردن اجسام، عدم تعادل در هنگام راه رفتن و...، که محدودیت‌هایی را برای فرد ایجاد خواهد کرد. انجام کاردرمانی یکی از روش‌هایی است که به بیمار کمک می‌کند تا با انجام تمرین و تکنیک‌های تخصصی به مرور زمان این محدودیت‌ها را کاهش داده و با کمک کاردرمانگر بتواند عضلات خود را حرکت دهد. این حرکت دادن باعث می‌شود تا عضلات خشک و غیرفعال نشوند. سالمندان مبتلا به پارکینسون با توجه به کاهش فعالیت‌های فیزیکی و مصرف داروها دچار مشکلاتی در تغذیه و رژیم غذایی خود می‌شوند. بهتر است که سالمندان با مراجعه به مشاوران تغذیه برای رژیم غذایی تحت نظر قرار گیرند و به توصیه‌های پزشک عمل کنند. افت وزن در اثر مشکل بلع غذا و یا افزایش وزن به خاطر کاهش فعالیت و حرکت از عوامل اصلی این تغییرات هستند.