فرد مبتلا به «اختلالات تجزیه‌ای» یا «اختلال تجزیه هویت» فردی است از واقعیت‌ها فرار می‌کند. این فرد قطع ارتباط و عدم تداوم میان افکار، خاطرات، محیط اطراف، عملکردها و هویت را تجربه می‌کند. علائم اختلالات تجزیه‌ای اعم از فراموشی تا هویت‌های جایگزین، بستگی به نوع ابتلا به این اختلال دارد. علائم معمولاً به‌عنوان واکنشی به تروما و کمک به حفظ خاطرات در مغز گسترش می‌یابد. زمان‌های پرفشار به‌طور موقت علائم را بدتر می‌کند و آن‌ها را بیشتر آشکار می‌سازد. اختلالات تجزیه‌ای باعث ایجاد مشکلاتی در عملکرد زندگی روزمره می‌شود. درمان اختلالات تجزیه‌ای شامل گفتاردرمانی، روان‌درمانی و دارو است. اگرچه درمان اختلالات تجزیه‌ای می‌تواند دشوار باشد اما متخصصان روش‌های جدیدی را برای مقابله با بیماری پیشنهاد می‌دهند که منجر به یک زندگی سالم و سازنده می‌شود. افت حافظه (فراموشی) در زمان‌های مشخص، رویدادها و افراد، مشکلات سلامت روانی مانند افسردگی، اضطراب و افکار و اقدام به خودکشی، احساس جدایی از خود، یک درک غیرواقعی و تحریف‌شده از مردم و موارد اطراف، احساس مبهم از هویت، فشار یا مشکلات قابل‌توجهی در ارتباطات، کار یا سایر زمینه‌های مهم در زندگی از علائم اختلالات تجزیه‌ای هستند. روان‌درمانی، درمان اصلی برای اختلال تجزیه‌ای است. این شکل از درمان گفتاردرمانی، مشاوره و درمان روانی نیز نامیده می‌شود که شامل صحبت در مورد اختلال و موارد مرتبط با توسعه‌بخشی سلامت روانی است. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال تجزیه‌ای ابتدا مراقبت‌های پزشکی را برای بیماری خود در اتاق اورژانس دریافت می‌کنند. علائم بحران روانی نیاز به مراقبت‌های فوری پزشکی دارد که شامل فلش‌بک‌های آسیب‌زاست و تقریباً با رفتاری ناامن نظیر اقدام به خودکشی همراه می‌شود. اگر دارای علائم فوری کمتری هستید که می‌تواند نشان‌دهنده اختلال تجزیه‌ای باشد، با دکتر مراقبت‌های اولیه روانی تماس بگیرید. در مرحله اول، پزشک ممکن است از شما بخواهد تا آزمایشی کلی برای تشخیص علل‌های فیزیکی احتمالی با توجه به علائمتان انجام دهید. با این حال، در برخی موارد ممکن است فوراً به یک متخصص ارجاع داده شوید. در اینجا اطلاعاتی نیاز دارید که به شما برای آمادگی در ملاقات با روانپزشک یا روانشناس و آنچه از پزشک انتظار دارید کمک می‌کند. در صورت امکان، برای یادآوری اطلاعاتی که دکتر از شما می‌خواهد یک دوست یا یکی از افراد قابل اعتماد از خانواده را به همراه خود بیاورید. کسی که به‌مدت طولانی شما را می‌شناسد می‌تواند قادر به گفت‌وگو با روانپزشک باشد و رویدادهایی را بگوید که شما به یاد نمی‌آورید. فهرستی از پرسش‌هایی که می‌خواهید از پزشک بپرسید تهیه کنید تا به نحواحسن از ملاقات استفاده کنید.