نویسنده: محبوبه غلامی
 نشر: نظری
داستان جمشید تنها داستان جمشید نیست، داستانی است ترکیبی از حقیقت‌های تاریخی بسیار. فردوسی در شاهنامه تلاش کرده تا روایت‌ها را بی‌گزند و پاکیزه از دست‌خوردگی به نسل‌های پسین برساند و...» این بخشی است از کتاب «شاهنامه و ایران.» کتابی نوشته ‌محبوبه غلامی که تطبیقی بین شاهنامه و تاریخ گمشده‌ ایران باستان است. مؤلف اشعار و داستان‌های طهمورث، پادشاهی اردشیر، سیاوش، رزم کاووس با شاه هاماوران و... را با بیانی شیوا و دلنشین مورد بررسی قرار می‌دهد. شاهنامه این کتاب ارزشمند فردوسی، فرزانه‌ طوس که عده‌ای آن را تنها اثری تاریخی می‌نامند، عده‌ای اثری هنری و تعدادی کم هم آن را تنها داستان می‌دانند که باید گفت این عده بی‌لطفی بسیار نسبت به فردوسی، ایران، اسطوره، شاهنامه و حقیقت دارند. زیرا شاهنامه وطن ما و حکایت‌کننده‌ اسطوره و حقیقت مملکت ماست. شاهنامه یک تاریخ، عبرت و پند است. شاهنامه آن‌گونه که از معنای ظاهری‌اش برمی‌آید نامه‌ شاهان نیست، بلکه کتابی است که از خدا، از پیامبر (ص) و از جانشین‌اش علی (ع)، سپس از آفرینش می‌گوید و بعد به دنیای اسطوره‌ها و حقیقت‌های علمی وارد می‌شود. ما نمی‌توانیم شاهنامه را سرچشمه‌ای تاریخی قرار دهیم، زیرا فردوسی هیچ چشمه‌ تاریخی نداشته و تنها نامه‌ برتر زمان «خدای‌نامه» بوده که به عنوان کارنامه‌ شاهان ایران کهن به‌شمار می‌آید که نگارش آن را به زمان «خسروپرویز» نسبت داده‌اند و گفته شده که شاه پرمایه، دهقان دانشوری را به تکمیل آن فرمان داد.