فردوسی شاعر بزرگ حماسه‌سرای ایران است که اثری جاودانه در ادبیات ما خلق کرده است. در فرهنگ و ادب پارسی این شاعر گرانقدر جایگاه والا و تأثیرگذاری دارد، تا جایی که در تقویم ملی ایران روزی را به نام این شاعر ثبت کرده‌اند. در تقویم ملی ایران روز 25 اردیبهشت‌ماه به نام روز بزرگداشت فردوسی نام‌گذاری شده است. بزرگ‌مردی که عمر گرانبهایش را صرف فرهنگ و ادب این سرزمین کهن کرد و در راه جاویدان نگاه‌داشتن زبان پارسی تک‌تک لحظات زندگی‌اش را سپری کرد. ابوالقاسم فردوسی طوسی، شاعر بزرگ ایران زمین در سال 329 هجری قمری در طوس خراسان چشم به جهان گشود. از دوران کودکی و نوجوانی او اثری در دست نیست، اما برخی بر این باورند که او دهقان و دهقان‌زاده بوده و دوره آغازین زندگی خود را در زمان سامانیان و هم‌زمان با جنبش استقلال‌خواهی و هویت‌طلبی در میان ایرانیان پشت سر گذاشته است. به‌گفته مورخان فردوسی از 30سالگی سرودن اثر جاوید خود «شاهنامه» را آغاز کرد و موفق شد در 60سالگی آن را به پایان برساند. امروز به‌دلیل این اثر ارزشمند از او به‌عنوان بزرگ‌ترین سراینده پارسی‌گو یاد می‌کنند و به او حکیم سخن، حکیم طوس و استاد سخن نیز می‌گویند. حکیم ابوالقاسم فردوسی در سال 416هجری قمری دیده از جهان فروبست و پیکرش در باغی در طوس به خاک سپرده شد. بعدها در فراز‌و‌نشیب تاریخ آرامگاه‌هایی برای او احداث کردند تا اینکه امروز شاهد بنایی با معماری ایرانی بر فراز مزار او هستیم که سالانه هزاران نفر به بازدید آن می‌روند. فردوسی سخن‌سرایی وطن‌پرست و در میهن‌خواهی استوار بود. این باور پایدار او از جای‌جای شاهنامه و به‌ویژه از شور فردوسی در ستایش ایران و نژاد ایرانی به‌خوبی آشکار است. او از تاریخ نیاکان خود و داستان‌ها و افسانه شاهان و تاریخ ایران آگاهی و به دانستن آن‌ها شوق و دلبستگی فراوان داشت. تربیت خانوادگی او نیز او را بر این می‌داشت. به همین سبب است که به این کار شگرف دست زد و تا هنگامی که گرفتار فقر و تهیدستی نشد، یعنی مال و ثروت نیاکانی را بر سر کار شاهنامه نگذاشت، به دربار شاهان و جایزه‌های آن‌ها چشم نداشت. فردوسی در سرودن شاهنامه، گذشته از انگیزه وطن‌خواهی و باورهای میهنی، کمابیش پشتیبانانی داشته ‌است. بدون‌شک «شاهنامه» نگاهبان راستین سنت‌های ملی و شناسنامه قوم ایرانی است.