اگر مهندسان شیمی و علم مواد، قرن بیستم میلادی را قرن پلاستیک بنامند، بدون‌شک پادشاهی مواد نو‌ظهور در قرن بیست‌و‌یکم به «گرافن» (Graphene) می‌رسد. گرافن یک ماده تازه کشف‌شده به شکل لانه‌‌زنبوری است که ضخامتی به‌اندازه یک اتم دارد. احتمالاً در بسیاری از ژورنال‌های علمی- خبری با عنوان‌هایی نظیر سبک‌ترین، قوی‌ترین، نازک‌ترین، بهترین ‌هادی حرارتی و الکتریکی (بهتر است برای اغراق‌آمیز خطاب کردن این کلمات چند سالی صبر کنیم!) برای این ماده تازه کشف‌شده روبه‌رو شده‌اید.
در هر سال کشفیات و اختراعات زیادی ثبت و ارائه می‌شوند، اما تنها تعداد معدودی شگفت‌انگیز و جالب‌توجه هستند. گرافن کشف‌شده در سال 2004 از حیث ویژگی‌های جالب‌توجه‌اش بسیار موردتوجه جامعه جهانی 
قرار گرفت. 
به‌طور خلاصه این ساختار بسیار محکم و نازک، بسیار سبک، تقریباً شفاف،‌ هادی حرارتی و الکتریکی بسیار خوب است و همچنین ویژگی‌هایی خاص در علم الکترونیک دارد. در میان خواص گرافن، خواص الکتریکی و در نتیجه الکترونیکی، شاید بیش از خواص دیگر مدنظر صنعتگران برای توسعه سیستم‌های قدرت کم‌مصرف، بهبود بازده سلول‌های خورشیدی، باتری‌هایی با سرعت شارژ بالا، صفحه‌نمایش‌های الاستیک (تاشو) و... باشد. بهره‌گیری از خواص سختی، استحکام و سبکی در صنعت هوافضا و خودرو نیز دور از انتظار
 نیست.
همچنین دانشمندان به‌دلیل سرعت بسیار بالای حرکت الکترون‌‌ها در گرافن، سعی در ساخت ترانزیستور‌های گرافنی و جایگزینی آن‌ها با تراشه‌های سیلیکونی دارند. انتظار می‌رود با توسعه تراشه‌های گرافنی، «قانون مور» جان دوباره‌ای بگیرد. شرکت‌هایی نظیر نوکیا و سامسونگ در مراحل اولیه توسعه و جایگزینی ترانزیستورها، حافظه‌های فلش و صفحه‌ نمایش‌های لمسی با نوع گرافنی آن هستند. قضاوت در مورد آینده و کاربردهای گرافن هنوز زود است. اکثر خواصی که در بالا به آن‌ها اشاره شد در آزمایشگاه‌ها محقق شده و گرافن هنوز آماده استفاده گسترده در صنعت و تکنولوژی نیست. 
به‌علاوه ما هنوز نمی‌دانیم آیا گرافن تنها ساختار شبکه‌ای دوبعدی در جهان بوده یا مواد دیگری با ویژگی‌های مشابه یا بهتر از آن قرار است کشف شوند؟ برای اظهارنظر در مورد گرافن بهتر است چند دهه دیگر صبر کنیم. گرافن در ابتدای راه خود قرار دارد و تحقیقات گسترده‌ای روی آن در حوزه‌های مختلف علوم در حال 
انجام است.