هنگامی که به الگوهای کلاسیک فیلمنامه‌نویسی رجوع می‌کنیم، به یکی از جذاب‌ترین آن‌ها به نام جدال انسان با طبیعت می‌رسیم که نمونه‌های درخشانی در تاریخ سینمای جهان دارد. برای مثال می‌توان به فیلم‌های جهنم در اقیانوس آرام اثر جان بورمن و قطار افسارگسیخته، ساخته آندری کونچالوفسکی اشاره کرد. در سینمای ایران نیز نمونه‌هایی از این جنس آثار یافت می‌شود که می‌توان از فیلم‌های استشهادی برای خدا، ساخته علیرضا امینی و اشک سرما به کارگردانی عزیزالله حمیدنژاد یاد کرد. فیلم «برف آخر» ساخته امیرحسین عسگری تازه‌ترین نمونه در این باب به حساب می‌آید که پس از نمایشی موفق در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر به تازگی روی پرده سینماهای کشور رفته است. فیلم برف آخر در ژانر اجتماعی و خانوادگی تولید شده و روایتی از روزهای تکراری زندگی یک دامپزشک است. این اثر در دوران زمهریر شمال کشور فیلمبرداری شده و مملو از صحنه‌های برفی و بکر زمستانه است. برف آخر اما تنها روایت زندگی یک دامپزشک نیست، فیلم‌ساز با دستمایه قرار دادن یک روستای کوچک به‌عنوان اتمسفر داستان، به نقد باورها و عرف‌های غلط اجتماعی و فرهنگی می‌پردازد؛ باورهای اشتباهی که یادآور جامعه مردسالار گذشته ایران است و هنوز در روستاهای دورافتاده وجود دارد. در این فیلم امین حیایی، لادن مستوفی و مجید صالحی نقش‌آفرینی می‌کنند.