دنیا پر از سروصداست. این صداها برای برخی افراد خوشایند، برای عده‌ای آزاردهنده و برای برخی به‌شدت اعصاب‌ خُردکن است. شاید شما هم با شنیدن صداهای روزمره واکنش احساسی اغراق‌آمیزی در خودتان دیده باشید، اما به نظر نمی‌رسد همان صداها دیگران را آزار دهد. این وضعیتی است که در «صدابیزاری» یعنی بیزاری یا نفرت شدید از صداهای خاص اتفاق می‌افتد. بیایید به شکل دقیق‌تر ببینیم چه چیزی رخ می‌دهد و فرد چه علائم و احساساتی را مشاهده می‌کند. صدابیزاری یا میسوفونیا  نوعی اختلال است که در آن یک‌سری صداها باعث واکنش‌های احساسی یا فیزیولوژیکی می‌شوند که از نظر دیگران واکنش‌های غیرمعقولی به نظر می‌رسند. کسانی که دچار صدابیزاری هستند آن را به عنوان «وقتی صدایی تو را به مرز جنون می‌رساند» توصیف می‌کنند. واکنش‌های آن‌ها می‌تواند از عصبانیت و اذیت شدن گرفته تا وحشت و نیاز به فرار متغیر باشد. این اختلال را گاهی سندرم حساسیت صدای گزینشی می‌نامند. افراد مبتلا به صدابیزاری غالباً گزارش می‌کنند که با صداهای دهانی، یعنی سروصدایی که شخص هنگام غذا خوردن، نفس کشیدن یا حتی جویدن ایجاد می‌کند تحریک می‌شوند. صداهای نامطلوب دیگر شامل صدای برخورد انگشت به صفحه کلید یا ضربه زدن به چیزی با انگشت‌ها، یا صدای حرکت برف پاک‌کن خودروست. گاهی اوقات یک حرکت تکراری کوچک علت تحریک شخص می‌شود، مثلاً کسی که اصطلاحاً وول می‌خورد، به شما تنه می‌زند یا پایش را می‌جنباند. همچنین افراد مبتلا به صدابیزاری اغلب به محرک‌های بصری همراه صداها واکنش نشان می‌دهند و احتمال دارد به حرکات تکراری واکنش‌های شدیدی داشته باشند. محققان بیان می‌کنند که شاید مغز مبتلایان به صدابیزاری در زمینه‌ فیلتر کردن صدا مشکل داشته باشد و اینکه یکی از ویژگی‌های «صداهای میسفونیک» یا صداهای آزاردهنده برای مبتلایان به صدابیزاری، تکراری بودن آن‌هاست. این تکرار دیگر مشکلات پردازش شنوایی را در آن‌ها تشدید می‌کند. اختلال فوق می‌تواند در زندگی اجتماعی شخص محدودیت ایجاد کند. برخی افراد مبتلا به صدابیزاری، هنگام رفتن به مکان‌ها یا موقعیت‌هایی که صداهای محرک در آن‌ها وجود دارد، پیشاپیش دچار اضطراب می‌شوند؛ موردی که اضطراب پیش‌نگرانه نامیده می‌شود. مثلاً شخص ممکن است از رستوران رفتن خودداری کند یا جدا از همسر، خانواده و دوستانش‌ غذا بخورد. همچنین شخص مبتلا به صدابیزاری به مرور زمان به محرک‌‌های بصری نیز واکنش نشان می‌دهد. دیدن چیزی که شخص می‌داند ممکن است صدای آزاردهنده‌ای ایجاد کند، می‌تواند واکنش خاصی به دنبال داشته باشد. این اختلال زندگی روزمره را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد، اما شما می‌توانید با یادگیری آن را مدیریت کنید. درمان اغلب شامل رویکرد چندوجهی است که در آن ترکیبی از صدادرمانی توسط شنوایی‌شناسان و مشاوره‌ حمایتی که روی راهبردهای مقابله‌ای تأکید می‌کند، به کار گرفته می‌شود. از روش‌های مفید، استفاده از دستگاهی شبیه سمعک است که صدایی شبیه به آبشار در گوش ایجاد می‌کند. این صدا ذهن شما را از صداهای محرک‌ منحرف کرده و واکنش‌ها را کاهش می‌دهد. گفتاردرمانی نیز از دیگر درمان‌های استفاده‌شده برای اختلال مذکور محسوب می‌شود.