کارگــران چینی از سلاح مخفی توسعه تا نیروی کار مازاد
الهام اظهری روزنامه نگار
زمانی که کارگران مهاجر از روستاهای چین به شهرهای بزرگ آن نقل مکان کردند، سلاح مخفی مهمی برای ساختن اقتصاد روبه‌رشد چین بودند. اما اکنون تعداد کمی از این سربازان اقتصادی در شهرها باقی مانده‌اند و با بحران‌های جدی مواجه شده‌اند.
در زمان اوج پیشرفت اقتصادی چین، اوضاع کارگران بسیار خوب بود. اگر یک کارگر جوشکار از روستا به شهر می‌آمد، کار فراوان بود و روزانه نزدیک به 50 دلار درآمد داشت که بیشتر آن را هم می‌توانست پس‌انداز کند. اما اکنون یک کارگر جوشکار نمی‌تواند به راحتی کاری در چین پیدا کند. اگر هم بتواند کاری پیدا کند حقوق او به‌صورت تقریبی 18 دلار در روز خواهد بود. همین مسئله باعث فقر بیشتر کارگران شده است. پس‌اندازها تمام شده و آن‌ها باید ماهانه نزدیک به 55 دلار برای یک آپارتمان کوچک پول پرداخت کنند و غذای کمتری هم بخورند. این در حالی است که اوضاع کارگران در روستاهای‌شان هم خوب نیست. یک خانواده کوچک در یک روستا سالانه 200 دلار درآمد دارد و مجبور است در سنین بسیار بالا هم کار کند. در یک نمای کلی، یک خانواده مسن در روستا، حدود 15 دلار در ماه مستمری می‌گیرد که به‌طبع اوضاع اقتصادی خوبی ندارند.
دورنمای نامطمئن
کارگران مهاجر به علت اوضاع بد اقتصادی امکان کمی برای ازدواج و تشکیل خانواده دارند، چون افق بلندمدتی برای خود متصور نیستند. آن‌ها فقط به سیرکردن شکم خود و زنده ماندن فکر می‌کنند. علاوه بر این، اگر کارگران کاری در شهر پیدا نکنند مجبور خواهند بود که به روستا و خانه پدری بازگردند.
کارگران مهاجر سال‌ها سلاح مخفی رشد اقتصادی چین بودند. آن‌ها روستاهای خود را به مقصد شهرهای بزرگ ترک کردند تا امرارمعاش کنند و برای خانواده‌های خود در روستا پول بفرستند. همه این‌ها به قیمت ساعت‌های طولانی کار و اقامت در خوابگاه‌های تنگ و کوچک به دست آمده بود. این کارگران با وجود اینکه همیشه جزء طبقه پایین جامعه به حساب آمده‌اند، اما آسمان‌خراش‌ها، بزرگراه‌ها و راه‌آهن‌های پرسرعت چین را ساخته‌اند. دستمزدهای ارزان آن‌ها به چین کمک کرد تا به بزرگ‌ترین تولیدکننده جهان تبدیل شود و کلانشهرهای این کشور را به پرجمعیت‌ترین شهرهای جهان تبدیل کند.
اکنون که روزگار در چین سخت‌تر شده و یافتن شغل برای کارگران راحت نیست، تقریباً 300 میلیون کارگر مهاجر چینی با مزایای اجتماعی ضعیف، دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند. آن‌ها از مزایای بیمه درمانی، بیکاری و بازنشستگی یکسانی مانند افرادی که در شهر متولد شده‌اند، بهره نمی‌برند و به محض اینکه سن اولیه کاری خود را پشت سر بگذارند، انتظار می‌رود که به روستاهای خود بازگردند تا سربار شهرها نباشند.
رکود اقتصادی
در حال حاضر کارگران مهاجر از آسیب‌پذیرترین گروه‌ها در رکود اقتصادی چین هستند؛ چراکه مشاغل مربوط به ساخت‌وساز املاک و مستغلات و زیرساخت‌ها به سختی پیدا می‌شود. شی‌جین‌پینگ، رهبر ارشد چین در یک سخنرانی در سال 2020 گفته بود که وقتی اقتصاد نوسانات را تجربه می‌کند، اولین گروهی که تحت‌تأثیر قرار می‌گیرند کارگران مهاجر هستند. در این سخنرانی، رهبر چین به این مسئله هم اشاره کرد که 20 میلیون کارگر مهاجر دیگر قادر به یافتن کار نیستند و در طول بحران مالی سال 2008 به روستاهای خود بازگشته‌اند. به گفته او در سال 2020، نزدیک به 30 میلیون کارگر مهاجر مجبور شدند به دلیل همه‌گیری کرونا در خانه بمانند و شغل خود را از دست داده‌اند.
ارزیابی اینکه مشکلات امروز چین چگونه زندگی کارگران مهاجر را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد دشوار است. نرخ بیکاری ملی که توسط اداره ملی آمار اعلام می‌شود تنها بیکاری شهری را نشان می‌دهد که کمی بالاتر از پنج درصد است، اما گمان می‌رود که این برآورد درستی نیست و کمتر از حد برآورد شده باشد. متوسط درآمد ماهانه کارگران مهاجر در سال 2022، حدود 630 دلار بوده که کمتر از نیمی از درآمد افرادی است که برای دولت کار می‌کنند. البته این داده نیز ناقص است، زیرا فقط ماه‌هایی را شامل می‌شود که یک کارگر شغل داشته است. این در حالی است که رهبران چین عنوان کرده‌اند بازگشت دسته‌جمعی کارگران مهاجر به روستاها در سال‌های 2008 و 2020 هیچ مشکل اجتماعی ایجاد نکرده، زیرا آن‌ها «زمین و خانه‌هایی در روستاهای خود دارند تا بتوانند با کشت در زمین، غذایی برای خوردن و کاری برای انجام دادن داشته باشند.»
بازگشت به روستاها
دورنمای بازگشت به روستاها اغلب تاریک و حتی ترسناک است، به‌ویژه برای کارگران مهاجر جوانی که عمر بزرگسالی خود را در شهرها گذرانده‌اند. آن‌ها به وضعیت خود کاملاً آگاه هستند. والدین و پدربزرگ و مادربزرگ آن‌ها اکنون در سنین پیری هستند و به کمک‌های پزشکی نیاز دارند. این در حالی است که خود این کارگران اکثراً مزایای بیکاری ندارند و نمی‌توانند مانند برخی جوانان شهری به خانواده‌های خود تکیه کنند، زیرا حقوق بازنشستگی والدین و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های‌شان «فقط برای زنده ماندن کافی است.» در واقع برای چینی‌ها، به‌ویژه آن‌ها که در روستاها زندگی می‌کنند، چیزی به نام بازنشستگی وجود ندارد. اکثر کارگرانی که در شهر کار می‌کرده‌اند و اکنون بیکار شده‌اند، مزایای بیکاری دریافت نمی‌کنند؛ چراکه دولت‌های محلی به شدت بدهکارند و قادر به پرداخت حقوق بیکاری نیستند. از طرف دیگر بازگشتن به روستا برای کارگران و بی‌شغل بودن در حالی که پدر و مادرهای‌شان همچنان در حال کار روی زمین هستند، ناخوشایند است. این کارگران از ترس واکنش‌های دولت قادر به اعتراض نیستند. آن‌ها تنها به دنبال امنیت غذایی، آزادی بیان، عدالت و یک هفته کاری 5 روزه و 8 ساعته هستند.
واقعیت دیگری که کارگران مهاجر با آن روبه‌رو هستند این است که بازگشت به روستا برای کسب درآمد کشاورزی همیشه یک گزینه روی میز نیست، چون زمین کافی در انتظار آن‌ها نیست. علاوه بر این، درآمد حاصل از کشاورزی بسیار کم است و تنها افرادی که نمی‌توانند شغل پیدا کنند، کشاورزی می‌کنند. با همه سختی‌هایی که این کارگران با آن دست به گریبان هستند، در گفتمان رسمی و دانشگاهی چین به دلایلی از این کارگران به عنوان «نیروهای کار مازاد روستایی» یاد می‌شود.
منبع: CNBC
در زمان اوج پیشرفت اقتصادی چین، اوضاع کارگران بسیار خوب بود. اگر یک کارگر جوشکار از روستا به شهر می‌آمد، کار فراوان بود و روزانه نزدیک به 50 دلار درآمد داشت که بیشتر آن را هم می‌توانست پس‌انداز کند. اما اکنون یک کارگر جوشکار نمی‌تواند به راحتی کاری در چین پیدا کند. اگر هم بتواند کاری پیدا کند حقوق او به‌صورت تقریبی 18 دلار در روز خواهد بود. همین مسئله باعث فقر بیشتر کارگران شده است. پس‌اندازها تمام شده و آن‌ها باید ماهانه نزدیک به 55 دلار برای یک آپارتمان کوچک پول پرداخت کنند و غذای کمتری هم بخورند. این در حالی است که اوضاع کارگران در روستاهای‌شان هم خوب نیست. یک خانواده کوچک در یک روستا سالانه 200 دلار درآمد دارد و مجبور است در سنین بسیار بالا هم کار کند. در یک نمای کلی، یک خانواده مسن در روستا، حدود 15 دلار در ماه مستمری می‌گیرد که به‌طبع اوضاع اقتصادی خوبی ندارند.
دورنمای نامطمئن
کارگران مهاجر به علت اوضاع بد اقتصادی امکان کمی برای ازدواج و تشکیل خانواده دارند، چون افق بلندمدتی برای خود متصور نیستند. آن‌ها فقط به سیرکردن شکم خود و زنده ماندن فکر می‌کنند. علاوه بر این، اگر کارگران کاری در شهر پیدا نکنند مجبور خواهند بود که به روستا و خانه پدری بازگردند.
کارگران مهاجر سال‌ها سلاح مخفی رشد اقتصادی چین بودند. آن‌ها روستاهای خود را به مقصد شهرهای بزرگ ترک کردند تا امرارمعاش کنند و برای خانواده‌های خود در روستا پول بفرستند. همه این‌ها به قیمت ساعت‌های طولانی کار و اقامت در خوابگاه‌های تنگ و کوچک به دست آمده بود. این کارگران با وجود اینکه همیشه جزء طبقه پایین جامعه به حساب آمده‌اند، اما آسمان‌خراش‌ها، بزرگراه‌ها و راه‌آهن‌های پرسرعت چین را ساخته‌اند. دستمزدهای ارزان آن‌ها به چین کمک کرد تا به بزرگ‌ترین تولیدکننده جهان تبدیل شود و کلانشهرهای این کشور را به پرجمعیت‌ترین شهرهای جهان تبدیل کند.
اکنون که روزگار در چین سخت‌تر شده و یافتن شغل برای کارگران راحت نیست، تقریباً 300 میلیون کارگر مهاجر چینی با مزایای اجتماعی ضعیف، دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند. آن‌ها از مزایای بیمه درمانی، بیکاری و بازنشستگی یکسانی مانند افرادی که در شهر متولد شده‌اند، بهره نمی‌برند و به محض اینکه سن اولیه کاری خود را پشت سر بگذارند، انتظار می‌رود که به روستاهای خود بازگردند تا سربار شهرها نباشند.
رکود اقتصادی
در حال حاضر کارگران مهاجر از آسیب‌پذیرترین گروه‌ها در رکود اقتصادی چین هستند؛ چراکه مشاغل مربوط به ساخت‌وساز املاک و مستغلات و زیرساخت‌ها به سختی پیدا می‌شود. شی‌جین‌پینگ، رهبر ارشد چین در یک سخنرانی در سال 2020 گفته بود که وقتی اقتصاد نوسانات را تجربه می‌کند، اولین گروهی که تحت‌تأثیر قرار می‌گیرند کارگران مهاجر هستند. در این سخنرانی، رهبر چین به این مسئله هم اشاره کرد که 20 میلیون کارگر مهاجر دیگر قادر به یافتن کار نیستند و در طول بحران مالی سال 2008 به روستاهای خود بازگشته‌اند. به گفته او در سال 2020، نزدیک به 30 میلیون کارگر مهاجر مجبور شدند به دلیل همه‌گیری کرونا در خانه بمانند و شغل خود را از دست داده‌اند.
ارزیابی اینکه مشکلات امروز چین چگونه زندگی کارگران مهاجر را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد دشوار است. نرخ بیکاری ملی که توسط اداره ملی آمار اعلام می‌شود تنها بیکاری شهری را نشان می‌دهد که کمی بالاتر از پنج درصد است، اما گمان می‌رود که این برآورد درستی نیست و کمتر از حد برآورد شده باشد. متوسط درآمد ماهانه کارگران مهاجر در سال 2022، حدود 630 دلار بوده که کمتر از نیمی از درآمد افرادی است که برای دولت کار می‌کنند. البته این داده نیز ناقص است، زیرا فقط ماه‌هایی را شامل می‌شود که یک کارگر شغل داشته است. این در حالی است که رهبران چین عنوان کرده‌اند بازگشت دسته‌جمعی کارگران مهاجر به روستاها در سال‌های 2008 و 2020 هیچ مشکل اجتماعی ایجاد نکرده، زیرا آن‌ها «زمین و خانه‌هایی در روستاهای خود دارند تا بتوانند با کشت در زمین، غذایی برای خوردن و کاری برای انجام دادن داشته باشند.»
بازگشت به روستاها
دورنمای بازگشت به روستاها اغلب تاریک و حتی ترسناک است، به‌ویژه برای کارگران مهاجر جوانی که عمر بزرگسالی خود را در شهرها گذرانده‌اند. آن‌ها به وضعیت خود کاملاً آگاه هستند. والدین و پدربزرگ و مادربزرگ آن‌ها اکنون در سنین پیری هستند و به کمک‌های پزشکی نیاز دارند. این در حالی است که خود این کارگران اکثراً مزایای بیکاری ندارند و نمی‌توانند مانند برخی جوانان شهری به خانواده‌های خود تکیه کنند، زیرا حقوق بازنشستگی والدین و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های‌شان «فقط برای زنده ماندن کافی است.» در واقع برای چینی‌ها، به‌ویژه آن‌ها که در روستاها زندگی می‌کنند، چیزی به نام بازنشستگی وجود ندارد. اکثر کارگرانی که در شهر کار می‌کرده‌اند و اکنون بیکار شده‌اند، مزایای بیکاری دریافت نمی‌کنند؛ چراکه دولت‌های محلی به شدت بدهکارند و قادر به پرداخت حقوق بیکاری نیستند. از طرف دیگر بازگشتن به روستا برای کارگران و بی‌شغل بودن در حالی که پدر و مادرهای‌شان همچنان در حال کار روی زمین هستند، ناخوشایند است. این کارگران از ترس واکنش‌های دولت قادر به اعتراض نیستند. آن‌ها تنها به دنبال امنیت غذایی، آزادی بیان، عدالت و یک هفته کاری 5 روزه و 8 ساعته هستند.
واقعیت دیگری که کارگران مهاجر با آن روبه‌رو هستند این است که بازگشت به روستا برای کسب درآمد کشاورزی همیشه یک گزینه روی میز نیست، چون زمین کافی در انتظار آن‌ها نیست. علاوه بر این، درآمد حاصل از کشاورزی بسیار کم است و تنها افرادی که نمی‌توانند شغل پیدا کنند، کشاورزی می‌کنند. با همه سختی‌هایی که این کارگران با آن دست به گریبان هستند، در گفتمان رسمی و دانشگاهی چین به دلایلی از این کارگران به عنوان «نیروهای کار مازاد روستایی» یاد می‌شود.
منبع: CNBC
ارسال دیدگاه
