دعوا بر سر دورکاری کارکنان جهانی می‌شود
در حالی که کارمندان تلاش می‌کنند تا به کار کردن از خانه ادامه دهند، مدیران در تکاپو هستند تا آن‌ها را به پشت میزهای‌شان برگردانند و دورکاری را تنها یادگاری از دوران همه‌گیری کرونا معرفی کنند.
بسیاری از شرکت‌های بزرگ دنیا مانند بانک‌ها و سرمایه‌گذاران در وال‌استریت، هفته‌های کاری پنج روزه را دوباره و برای همیشه به محیط‌های کاری خود بازگردانده‌اند. شرکت‌های بزرگ فناوری هم در حال تلاش هستند تا دورکاری‌ها را به طور کامل ملغی کنند. حتی شرکت بزرگی مانند گوگل هم گفته است که حضور و غیاب کارکنان را به دقت رصد خواهد کرد و به عنوان معیاری در ارزیابی عملکرد کارکنان در نظر می‌گیرد. متا و لیفت هم عنوان کرده‌اند که می‌خواهند کارکنان به پشت میزهای‌شان بازگردند و حداقل سه روز کاری تا پایان تابستان در دفترکارشان حضور داشته باشند. با این تصمیمات جدید، به نظر می‌رسد که روزهای دورکاری و توافق‌های انجام شده در مورد مطلوبیت کار و شیوه جدید کاری بعد از دوران کرونا در حال پایان یافتن است.
اجماع درباره دورکاری
داده‌های تازه از یک نظرسنجی جهانی نشان می‌دهد که این اجماع و توافق در مورد شرایط دورکاری تا چه اندازه شکسته شده است. بر اساس تحقیقات مؤسسه (WFH) که شامل گروهی از محققان دانشگاه استنفورد و مؤسسه (Ifo) (اتاق فکری در آلمان که احساسات کارگران تمام‌وقت با حداقل تحصیلات متوسطه را در 34 کشور ردیابی می‌کند) می‌شود، برنامه‌های کارفرمایان در سراسر جهان برای دورکاری کمتر از خواسته‌های کارکنان است. مدیران نگران هستند که کار کردن از راه دور باعث کاهش بهره‌وری شود. البته این نگرانی با نتایج تحقیقات اخیر تقویت شده است. مطالعه‌ای روی کارمندانی که مسئول ورود داده در هند بوده‌اند، نشان می‌دهد که کسانی که از خانه کار می‌کنند 18 درصد کمتر از همتایان خود در ادارات، کار می‌کنند. نتایج یک مطالعه دیگر نیز نشان می‌دهد که کارمندان یک شرکت بزرگ آسیایی 19 درصد کمتر از کارمندان در پشت میزهای‌شان کار می‌کنند. همچنین سوابق ارتباطی نزدیک به 62 هزار کارمند در مایکروسافت نشان داده که شبکه‌های حرفه‌ای درون شرکتی، با شروع کار از راه دور منزوی‌تر شده‌اند. با این حال، فشار مدیران باعث کاهش تمایل در کارکنان برای انجام دورکاری نشده است. طبق تحقیقات همین مؤسسه کارکنان خواهان روزهای بیشتر برای دورکاری هستند و گمان می‌کنند که ماندن در خانه بهره‌وری آن‌ها را افزایش می‌دهد. به طور متوسط کارکنان در سراسر جهان، خواهان دو روز دورکاری و کار از خانه هستند؛ در واقع یک روز بیشتر از آنچه در حال حاضر دارند. در کشوری مانند انگلیس که بالاترین سطح دورکاری را دارد، اشتها برای دورکاری روز‌به‌روز بیشتر می‌شود و این جریان به سمت مکان‌هایی که این رویکرد در آن‌ها کمتر است نیز کشیده شده است. کارمندان ژاپنی و کره‌جنوبی که از جمله نیروهای کاری هستند که همه‌جای دنیا یافت می‌شوند، بیش از یک‌چهارم هفته را برای خود می‌خواهند. اروپایی‌ها و آمریکای لاتین تبارها هم به ترتیب تمایل به یک‌سوم و نیم روز دورکاری در هفته دارند.
صرفه‌جویی در زمان
تمایل به دورکاری آنچنان هم تعجب‌برانگیز نیست. صرفه‌جویی در زمان بدون نیاز به جنگ با حمل‌و‌نقل عمومی یا جاده‌های شلوغ باعث ایجاد تعادل بهتر بین کار و زندگی می‌شود. بر اساس مقاله‌ای که توسط نیکلاس بلوم از استنفورد، که به اجرای تحقیقات (WHF) و همکارانش کمک می‌کند، منتشر شده است، در زمان دورکاری، بهطور متوسط روزانه ۷۲ دقیقه در زمان صرفه‌جویی می‌شود، که در طول یک سال، به دو هفته کاری تبدیل می‌شود. طبق نظرسنجی سال گذشته گالوپ، کارمندان همچنین گزارش می‌دهند که بیشترین احساس را در هنگام کار از راه دور دارند. بهطور متوسط در سطح جهانی، کارگران تمام این مزایا را در حد افزایش هشت‌درصدی حقوق ارزش‌گذاری می‌کنند، که به این معناست که برخی کارفرمایان برای حفظ امتیاز دورکاری، دستمزد را کاهش می‌دهند.
تا همین اواخر و در بحبوحه همه‌گیری کرونا که شرکت‌ها به دنبال استخدام نیروی کار بودند، به نظر می‌رسید بین خواسته‌های کارکنان و برنامه‌های کارفرمایان در آمریکا یک همگرایی در حال شکل‌گیری است، اما در این روزها شاهد از بین رفتن این همگرایی هستیم. کرونا به نوعی باعث شد الگوی کار از خانه و یا دورکاری تثبیت شود. در حال حاضر، یک‌سوم از کارگرانی که توسط (WFH) مورد نظرسنجی قرار گرفته‌اند، کاملاً دورکار هستند و این به نظر نامحتمل می‌آید که بتوان این شیوه از کار کردن را بهطور کامل از بین برد.
باید گفت سرکوب دورکاری به احتمال زیاد با کم رونق شدن برخی صنایع همراه خواهد بود. در صنایع مربوط به فناوری و امور مالی بسیاری از کارکنان همچنان بر موضع خود مربوط به ادامه دادن دورکاری، ایستادگی می‌کنند. در ماه مه آمازون اعلام کرد که 300 کارمند به دلیل سیاست‌های بازگشت به کار این سازمان، دست از کار کشیده‌اند. شرکت‌های دیگر هم در تلاش هستند خود را با تغییراتی که در طول دو سه سال گذشته ایجاد شده وفق دهند. بهطور مثال، یک بانک انگلیسی قصد دارد از برج 45 طبقه خود در (Canary Wharf) به ساختمان‌های کوچک‌تر در شهر لندن نقل مکان کند و یا شرکت‌های (Deloitte) و (KPMG)، دو غول خدمات حرفه‌ای می‌خواهند نقش دفترهای کاری خود را به نفع دورکاری‌های بیشتر کاهش دهند. شکاف بین دو طرف این نبرد، ممکن است در طول زمان کاهش یابد اما این سؤال همچنان پابرجاست که کدام شیوه کاری برای چه کسانی، مدیران یا کارکنان بیشترین بازدهی را خواهد داشت.
اجماع درباره دورکاری
داده‌های تازه از یک نظرسنجی جهانی نشان می‌دهد که این اجماع و توافق در مورد شرایط دورکاری تا چه اندازه شکسته شده است. بر اساس تحقیقات مؤسسه (WFH) که شامل گروهی از محققان دانشگاه استنفورد و مؤسسه (Ifo) (اتاق فکری در آلمان که احساسات کارگران تمام‌وقت با حداقل تحصیلات متوسطه را در 34 کشور ردیابی می‌کند) می‌شود، برنامه‌های کارفرمایان در سراسر جهان برای دورکاری کمتر از خواسته‌های کارکنان است. مدیران نگران هستند که کار کردن از راه دور باعث کاهش بهره‌وری شود. البته این نگرانی با نتایج تحقیقات اخیر تقویت شده است. مطالعه‌ای روی کارمندانی که مسئول ورود داده در هند بوده‌اند، نشان می‌دهد که کسانی که از خانه کار می‌کنند 18 درصد کمتر از همتایان خود در ادارات، کار می‌کنند. نتایج یک مطالعه دیگر نیز نشان می‌دهد که کارمندان یک شرکت بزرگ آسیایی 19 درصد کمتر از کارمندان در پشت میزهای‌شان کار می‌کنند. همچنین سوابق ارتباطی نزدیک به 62 هزار کارمند در مایکروسافت نشان داده که شبکه‌های حرفه‌ای درون شرکتی، با شروع کار از راه دور منزوی‌تر شده‌اند. با این حال، فشار مدیران باعث کاهش تمایل در کارکنان برای انجام دورکاری نشده است. طبق تحقیقات همین مؤسسه کارکنان خواهان روزهای بیشتر برای دورکاری هستند و گمان می‌کنند که ماندن در خانه بهره‌وری آن‌ها را افزایش می‌دهد. به طور متوسط کارکنان در سراسر جهان، خواهان دو روز دورکاری و کار از خانه هستند؛ در واقع یک روز بیشتر از آنچه در حال حاضر دارند. در کشوری مانند انگلیس که بالاترین سطح دورکاری را دارد، اشتها برای دورکاری روز‌به‌روز بیشتر می‌شود و این جریان به سمت مکان‌هایی که این رویکرد در آن‌ها کمتر است نیز کشیده شده است. کارمندان ژاپنی و کره‌جنوبی که از جمله نیروهای کاری هستند که همه‌جای دنیا یافت می‌شوند، بیش از یک‌چهارم هفته را برای خود می‌خواهند. اروپایی‌ها و آمریکای لاتین تبارها هم به ترتیب تمایل به یک‌سوم و نیم روز دورکاری در هفته دارند.
صرفه‌جویی در زمان
تمایل به دورکاری آنچنان هم تعجب‌برانگیز نیست. صرفه‌جویی در زمان بدون نیاز به جنگ با حمل‌و‌نقل عمومی یا جاده‌های شلوغ باعث ایجاد تعادل بهتر بین کار و زندگی می‌شود. بر اساس مقاله‌ای که توسط نیکلاس بلوم از استنفورد، که به اجرای تحقیقات (WHF) و همکارانش کمک می‌کند، منتشر شده است، در زمان دورکاری، بهطور متوسط روزانه ۷۲ دقیقه در زمان صرفه‌جویی می‌شود، که در طول یک سال، به دو هفته کاری تبدیل می‌شود. طبق نظرسنجی سال گذشته گالوپ، کارمندان همچنین گزارش می‌دهند که بیشترین احساس را در هنگام کار از راه دور دارند. بهطور متوسط در سطح جهانی، کارگران تمام این مزایا را در حد افزایش هشت‌درصدی حقوق ارزش‌گذاری می‌کنند، که به این معناست که برخی کارفرمایان برای حفظ امتیاز دورکاری، دستمزد را کاهش می‌دهند.
تا همین اواخر و در بحبوحه همه‌گیری کرونا که شرکت‌ها به دنبال استخدام نیروی کار بودند، به نظر می‌رسید بین خواسته‌های کارکنان و برنامه‌های کارفرمایان در آمریکا یک همگرایی در حال شکل‌گیری است، اما در این روزها شاهد از بین رفتن این همگرایی هستیم. کرونا به نوعی باعث شد الگوی کار از خانه و یا دورکاری تثبیت شود. در حال حاضر، یک‌سوم از کارگرانی که توسط (WFH) مورد نظرسنجی قرار گرفته‌اند، کاملاً دورکار هستند و این به نظر نامحتمل می‌آید که بتوان این شیوه از کار کردن را بهطور کامل از بین برد.
باید گفت سرکوب دورکاری به احتمال زیاد با کم رونق شدن برخی صنایع همراه خواهد بود. در صنایع مربوط به فناوری و امور مالی بسیاری از کارکنان همچنان بر موضع خود مربوط به ادامه دادن دورکاری، ایستادگی می‌کنند. در ماه مه آمازون اعلام کرد که 300 کارمند به دلیل سیاست‌های بازگشت به کار این سازمان، دست از کار کشیده‌اند. شرکت‌های دیگر هم در تلاش هستند خود را با تغییراتی که در طول دو سه سال گذشته ایجاد شده وفق دهند. بهطور مثال، یک بانک انگلیسی قصد دارد از برج 45 طبقه خود در (Canary Wharf) به ساختمان‌های کوچک‌تر در شهر لندن نقل مکان کند و یا شرکت‌های (Deloitte) و (KPMG)، دو غول خدمات حرفه‌ای می‌خواهند نقش دفترهای کاری خود را به نفع دورکاری‌های بیشتر کاهش دهند. شکاف بین دو طرف این نبرد، ممکن است در طول زمان کاهش یابد اما این سؤال همچنان پابرجاست که کدام شیوه کاری برای چه کسانی، مدیران یا کارکنان بیشترین بازدهی را خواهد داشت.
ارسال دیدگاه
