3 ویژگی مهم
اکبری با بیان اینکه کارشناسان بیهوشی باید سه ویژگی داشته باشند، گفت: «ویژگی نخست وجدان کاری است؛ زیرا بیمار در وضعیت بیهوشی قرار دارد و فردی که بالای سر او حاضر می‌شود بدون اینکه چشم ناظری داشته باشد، باید تمام موارد لازم را برای سلامت بیمار رعایت کند. ویژگی دوم، مسئولیت‌پذیری است؛ با توجه به حیاتی بودن خدمات بیهوشی که هر لحظه‌اش نیاز به پایش دارد، برخورداری از حس مسئولیت امری ضروری است. ویژگی سوم، صبوری است؛ هریک از مراحل بیهوشی، سختی‌های خود را دارد که سبب ایجاد استرس و تنش‌های شغلی می‌شود اما یک کارشناس بیهوشی باید بتواند بر این نوع احساسات غلبه کند.» کارشناس بیهوشی بیمارستان شهید بهشتی شیراز با اشاره به سخت‌ترین مرحله روند بیهوشی بیماران ادامه داد: «بیهوش کردن بیمار را می‌توانم به پرواز یک هواپیما تشبیه کنم؛ بیشترین اتفاق‌ها در زمان بلند شدن هواپیما و فرود آمدن آن رخ می‌دهد. در حرفه ما نیز این‌گونه است و زمانی که بیمار در مرحله بیهوشی قرار می‌گیرد و هنگامی که می‌خواهد به هوش آید، دشوارترین مرحله کار ما را تشکیل می‌دهد.»

کمبود نیروی انسانی
حمید اکبری یکی از مسائل حوزه بیهوشی را کمبود نیروی انسانی برشمرد و گفت: «بیمارستان شهید بهشتی شیراز دارای هشت اتاق عمل فعال است و روزانه 45 تا 50 عمل جراحی در این مرکز انجام می‌شود. با توجه به تعداد 28 کارشناس بیهوشی شاغل در این مرکز، معمولاً هر کارشناس روزانه در پنج عمل جراحی شرکت می‌کند. اما با توجه به تعداد عمل‌های جراحی تعداد این کارشناسان کافی نیست و در نتیجه کمبود نیرو با انجام شیفت‌های اضافه، جبران می‌شود. این در شرایطی است که پیش از این یک نیروی کمکی بیهوشی با عنوان  (Reliever) وجود داشت که نیروها را آزاد می‌کرد و امکان استراحت کارشناسان فراهم می‌شد. اما متأسفانه فعالیت این نیروها در سازمان متوقف شده است.»
او ادامه داد: «مسئله دیگر اینکه رشته بیهوشی، تا مقطع کارشناسی تعریف شده و امکان ادامه تحصیل در این رشته وجود ندارد و در صورت تمایل به ادامه تحصیل، این کارشناسان باید وارد دوره‌های پرستاری شوند و برای مثال در رشته کارشناسی ارشد (ICU) تحصیل کنند. در حالی که در کشورهای پیشرفته، این رشته دارای مقاطع کارشناسی ارشد و حتی دکتراست.» اکبری با دارا بودن 25 سال سابقه فعالیت، 47 ساله و دارای مدرک کارشناسی بیهوشی و کارشناسی ارشد فناوری اطلاعات است. او یکی از خاطرات دوران حرفه‌ای خود را این‌گونه تعریف می‌کند: «حدود 15سال پیش خانمی را برای انجام سزارین به اتاق عمل آوردند؛ پس از عمل، نوزاد به دنیا آمده خیلی بدحال بود و پزشکان امیدی به زنده ماندن او نداشتند. من کودک را رها نکرده و برحسب وظیفه حدود دو ساعت بالای سر نوزاد ماندم و مرتب او را احیا می‌کردم تا اینکه به بخش (ICU) منتقل شد. دیگر خبری از این کودک نداشتم تا اینکه چهار سال پیش مادر و دختری را در اتاق عمل دیدم و آن خانم از من پرسید که آیا می‌دانی که این دختر کیست؟ نمی‌دانستم چه پاسخی بدهم که گفت این همان نوزادی است که چند سال پیش تلاش کردی تا او را زنده نگه داری. با شنیدن این حرف بسیار شگفت‌زده شدم و خدا را شکر گفتم که نتیجه زحماتم به ثمر نشسته بود.»