این روزها دیگر صداي كمان پنبه‌زن‌ها كه خاطره‌اش فقط در ذهن بزرگترهای ‌ما وجود دارد، شنيده نمي‌شود. ندافی یا حلاجی شامل پنبه‌زنی، بالش‌دوزی و لحاف‌دوزی یکی از مشاغل سنتی و قدیمی ایران است که در کشاکش زندگی امروز ماشینی فناوری‌ها و محصولات مدرن کارخانه‌ای رو به فراموشی گذاشته است. ندافی دارای بخش‌های مختلف مانند ساخت لحاف کرسی، لحاف عروس و داماد، بالش، نازبالش، کوسن، زیرانداز، روانداز و... است و حلاجی آماده کردن پنبه برای ساخت تشک و زیرانداز و رو‌انداز که این افراد در گذشته‌های نه چندان دور، هم به صورت سیار و هم با حضور در دکان پنبه‌زنی به مردم خدمت‌رسانی می‌کردند. حلاج‌ها معمولاً با چهارپا و یا دوچرخه که در همه کوچه‌های تنگ و باریک شهرهای قدیمی امکان ورود داشته باشند بین خانه‌ها می‌گشتند و مشتریان خود را فرا‌می‌خواندند. این کار نزد مردم امری با برکت و مقدس بود. از آنجایی که هر روز امکان شستن لحاف‌های سنگین آن روزگار نبود، در نتیجه کار تطهیر آن را پنبه‌زن‌ها انجام می‌دادند و پنبه‌ها به خوبی شست‌وشو می‌شد و از این منظر کار ندافی شغلی همراه با دعای خیر مردم بود. موضوع قابل توجه دیگر در حلاجی این بود که مردم برای جهاز عروس و داماد معمولاً بهترین لحاف و تشک‌ها را تهیه می‌کردند و در نتیجه برکت مشارکت در امر خیر هم نصیب حلاجان می‌شد. امروزه بين اين رنگارنگي و ماشيني شدن به ندرت مي‌شود اين هنر سنتي فراموش شده را در كوچه‌پس‌كوچه محله‌ها پيدا كرد.