«لحاااااااف‌دوزیه»... متولد دهه 50 و 60 و قبل‌تر که باشی حتماً این جمله برایت آشناست و تداعی‌کننده مردی دوچرخه‌سوار، کوتاه‌قد و درشت جثه با کلاه نمدی که پیراهن‌های زیادی روی‌ هم پوشیده و در نهایت برای اینکه پوشش مردانه‌اش کامل و مناسب برای حضور در فضای اجتماع باشد کتی که دکمه‌هایش به‌زور به هم می‌رسد را به تن کرده است. ابزار کارش چیزی شبیه تیرکمان بود و مابقی لوازم مانند سوزن، نخ، انگشتانه و دیگر ابزار خیاطی را درون خورجین دوطرفه‌ای که ترک دوچرخه‌اش قرار داده بود، می‌گذاشت. قدیم‌ترها که اول صبح عمو لحاف‌دوز دوچرخه‌سوار در کوچه‌ پس‌ کوچه‌های شهر داد می‌زد: «لحاف دوزیه»، خانواده‌های دختردار که یکی از دغدغه‌هایشان تهیه جهیزیه و دوختن لحاف و تشک برای عروس بود از مشتری‌های پروپاقرص لحاف‌دوزها بودند. از تزیین لحاف و پتو با غنچه گل‌های رنگی پارچه‌ای گرفته تا منجوق و پولک‌های رنگارنگ که به نوشته درشت «پیوندتان مبارک» که روی لحاف نوشته‌شده بود رنگ و لعاب شادی می‌داد. در آن روزها که زندگی حال و هوای دیگری داشت، همین زنده بودن رسم رسومات سنتی کاروبار عمو لحاف‌دوز را حسابی سکه کرده بود.  این روزها اما از نسل قدیم لحاف دوزان تعداد انگشت‌شماری باقی مانده‌اند که قطعاً نه فرزندانشان تمایلی برای اشتغال در حرفه پدران خود دارند نه کسی تصمیم می‌گیرد که شغل لحاف‌دوزی را برای آینده خود انتخاب کند. از طرفی با پیشرفت روزافزون فنّاوری، موتورهای برقی جای کمان پنبه‌زنی را گرفته است و به دلیل توسعه صنعت نساجی و تولید انواع پتوها و لحاف‌های دستگاهی متنوع و رنگارنگ این حرفه رو به انقراض و فراموشی است. 
خیلی‌ها لحاف دوزی را شغلی رو به فراموشی می‌دانند. این به آن خاطر است که با گسترش ابزارهای ماشینی، صنعت دستی لحاف دوزی و تشک دوزی به مرور محدود شده و پتو، لحاف و تشک‌های فنری تولید کارخانه‌های مدرن جای دست ساخته های پنبه زن و لحاف دوز سنتی را گرفته اند. با این حال بسیاری از قدیمی‌های این شغل معتقدند با حمایت دستگاه های دولتی می‌توان صنعت دستی لحاف دوزی را احیا کرد. طبق البته هنوز هم می‌توان رد پایی از هنر لحاف‌دوزی را که گویای فرهنگ اصیل ایرانی است در محلات قدیمی تهران و دیگر شهرها و بیشتر در روستاها مشاهده کرد، رد پایی که اگر به سرنخی برای احیای و حفظ این شغل و هنر سنتی متصل نشود، برای همیشه در هیاهوی رشد صنعت و رواج مدرنیته رنگ خواهد باخت. هنر لحاف‌دوزی گویای فرهنگ اصیل ایرانی است که باید با حمایت و توجه مسئولان میراث فرهنگی حفظ  شود و صاحبان این حرفه برای اشتیاق بیشتر به کار نیز مورد حمایت قرار گیرند.