نیاز دارویی دام‌های کشور یا از طریق تولید داخل و یا واردات تأمین می‌شود. هر دارو پس از اخذ مجوز از سازمان دامپزشکی در شبکه  توزیع قرار گرفته و به مصرف می‌رسد؛ بنابراین آنچه در بازار داخل وجود دارد، قبلاً به روش‌های مختلف شامل کنترل در آزمایشگاه و یا اعلام گزارش‌های دامپزشکان، مورد بررسی‌های لازم قرار گرفته و از کیفیت مناسب برخوردار است. برای ورود به عرصه تولید محصولات جدید نیز شرکت‌ها باید یک بررسی از وضعیت دارو در بازار مصرف داشته باشند و بدانند از نظر جمعیت دامی تحت پوشش، شرایط بازار چگونه است. 
زمانی شرکت‌های دارویی ترجیح می‌دادند داروهایی را تولید کرده یا وارد کنند که مصرف بالاتری داشته باشد. مثلاً در حوزه تک‌سمی‌ها از آنجا که جمعیت آنها در مقایسه با تعداد نشخوارکنندگان (گاو و گوسفند) و طیور کمتر بود، شاید برای خیلی از شرکت‌ها صرف نمی‌کرد که بخواهند در این زمینه سرمایه‌گذاری کنند و یکی دو سال وقت‌شان را برای ثبت این دارو بگذارند. بنابراین تعداد داروهای ثبت شده تولید داخل و داروهای وارداتی مورد نیاز اسب در مقایسه با سایر حوزه‌ها مثل طیور یا دام بزرگ (شامل گاو و گوسفند) بسیار کمتر است. یا در مورد حیوانات خانگی، شرکت‌های کمی برای دریافت مجوز مراجعه کرده‌اند. به دلیل اینکه شاید این محصول بازار آنچنانی نداشته و بیشتر نسخه‌های مربوط به حیوانات خانگی احتمالاً به داروخانه‌های انسانی ارجاع می‌شد. به همین دلیل می‌بینیم در این حوزه نیز آنچنان دارویی برای تولید داخل و یا حتی واردات ثبت نشده است. 
کسی که می‌خواهد در حوزه داروهای دامی سرمایه‌گذاری کند، باید تحلیل درستی از وضعیت دارو و واکسن‌ها در حوزه‌های مختلف داشته باشد. ما سالیانه در کشور حدود 10 میلیارد دوز واکسن در حوزه طیور مصرف می‌کنیم. این رقم بسیار قابل توجه است. ممکن است مقداری از این نیاز در داخل تولید شود، اما بقیه آن به کشور وارد می‌شود. در مورد واکسن‌های دامی، تمرکز مؤسسه رازی در گذشته روی این بخش بوده است. قسمت عمده نیاز داروهای دامی کشور را این شرکت تولید می‌کند و بخش باقی‌مانده نیز ممکن است از طریق واردات تأمین شود. بنابراین هر شرکتی برای ورود به عرصه‌های جدید تولید داروهای دامی، باید مطالعه نیازسنجی انجام دهد و ببیند بازار چه وضعیتی دارد. کجا جای خالی وجود دارد و بعد بر مبنای آن برنامه‌ریزی انجام دهد.