ایده مراقبت از کودکان در محل کار به عنوان یک سیاست جدید در بولیوی توسط دولت مطرح شد. این در حالی است که دولت به جای اعطای مرخصی قبل و بعد از زایمان به مدت ۹ ماه با ایجاد اتاق شیردهی و نگهداری، زنان را به مجرد وضع حمل به محل کار می‌کشاند.
تانیا آروزامن زامبرانا (محقق، فعال حقوق زنان) و مادر دو فرزند جوان می‌گوید: «کارفرمایان و دولت فکر می‌کنند ما زنان، نوزادان را به دنیا می‌آوریم و این پایان کار است و پس از آن فوراً می‌‎توانیم در کار وارد شده و بهره‌وری داشته باشیم.»
کشور بولیوی یا همان سرزمین کوه‌های آند از نظر قوانینی که از حقوق مادران شاغل در مؤسسات دولتی و خصوصی حمایت کند، پیشرفت‌هایی داشته؛ از جمله یک ساعت شیردهی اجباری در روز را برای مادران لحاظ کرده، اما مرخصی موقت پس از بارداری هنوز خلاء مهمی در قوانین کار این کشور محسوب می‌شود. مادران مجاز هستند نوزادان خود را با خود به محل کار خود بیاورند و کارفرمایان نیز موظفند شرایط لازم را در این زمینه فراهم کرده و فضایی را برای شیردهی و مراقب از کودکان را مهیا سازند، اما قطعا در ماه‌های ابتدایی تولد نوزاد، این شرایط هرچقدر هم خوب باشد، بازهم برای رشد کودک و سلامت مادر چندان مفید نیست.
با این حال، در عمل، شرکت‌ها به این مقررات نیز احترام نمی‌گذارند و دولت نیز نتوانسته سیستمی برای نظارت بر انطباق پیاده‌سازی قوانین مورد اعلام خود ایجاد کند.
بر اساس قانون کار عمومی بولیوی، کارمندان زن حق دارند جمعاً ۴۵ روز مرخصی با حقوق کامل برای زایمان داشته باشند. این در حالی است که شرکت‌هایی با بیش از ۵۰ کارمند موظف هستند مهدکودک‌ها و فضاهایی را برای شیردهی فراهم کنند. به این ترتیب در عمل بسیاری از مادران تنها ۱۰ روز پس از وضع حمل فرصت استفاده از مرخصی را دارند و اگر بخواهند زمان بیشتری را به خود و نوزادان خویش پس از زایمان اختصاص دهند، باید تنها دو یا سه هفته قبل از وضع حمل بر سر کار خود حاضر باشند.
به گفته کارشناسان، دو مانع اصلی که از پیشرفت به سمت روابط عادلانه‌تر کار جلوگیری می‌کند؛ از یک‌سو، نوع نگاه کلی به کار مراقبت از کودک در جامعه بولیوی و از سوی دیگر، فراگیر شدن و رواج کار غیررسمی در جامعه بولیوی است که هیچ حقوقی را برای زنان کارگر به رسمیت نمی‌شناسد.
طبق این گزارش، صحنه‌های دلخراشی در بولیوی از زنانی وجود دارد که به عنوان مثال نوزادشان را در جعبه‌ای کوچک زیر میز محل کارشان می‌گذارند و تا حدی با پتو پوشانده می‌شود تا کسی نتواند آنها را ببیند؛ زیرا احساس می‌کنند که شرکت به آنها لطف اضافی کرده و بر سر حقوق دادن آنها داشتن فرزند را لحاظ می‌کند. بسیاری از کارفرمایان بولیوی به دلیل وجود قوانین تسهیلگر، ترجیح می‌دهند مادران را استخدام کنند؛ زیرا می‌توانند راحت‌تر از آنها بهره‌کشی کنند. همچنین به خاطر شرایط خاص این افراد، آن‌ها بسیار مطیع و وفادارتر هستند و می‌توانند از آنها در ازای حقوق کمتر بهره بیشتری ببرند.»
بر اساس نظرسنجی خانوار در سال ۲۰۱۵ توسط موسسه ملی آمار (INE)، بیش از ۳.۸ میلیون زن بالای ۱۵ سال در بولیوی وجود دارد که از این تعداد ۵۸.۷ درصد، یعنی از هر ۱۰ زن ۱۵ساله و بالاتر، شش نفر، مادران حداقل یک فرزند هستند. اکنون این سؤال پیش می‌آید که این زنان چگونه با کارهای مراقبتی کودکان خود کنار می‌آیند؟