کار خانگی یکی از طرح های مقابله با بیکاری و کمک به معیشت کارگران چند سالی است که در ایران مطرح شده است. با توجه به اینکه خاستگاه اجتماعی این نوع کار زنان طبقات کارگر می باشند گفته شده است که این طرح قادر خواهد بود کسری دستمزد کارگران را تامین نماید. اگر چه مردان نیز ممکن است به عنوان باغبان، پیشخدمت، راننده و یا نگهبان مشغول به کار شوند .برآوردها از تعداد کارگران خانگی مزدبگیر که اخیرا توسط سازمان بین المللی کار به روز شده است نشان میدهد که نیروی  کار خانگی 6 تا 15 درصد از نیروی کار در کشورهای در حال توسعه را تشکیل می دهد و این رقم در کشورهای توسعه یافته به 4درصد می رسد. تخمین زده شده تا سال 2020 ،51 درصد از جمعیت مهاجر بین المللی دنیا را زنان تشکیل دهند که معادل 256 میلیون نفر می شود. این رقم در امریکای شمالی و اروپا به53  درصد می رسد که در مجموع بیش از نیمی از جمعیت مهاجر دنیا یعنی بالغ بر 140 میلیون نفر می شود. این رشد در پی افزایش میزان مشارکت زنان، پیر شدن جوامع و افزایش جمعیت سالمند، تغییر سازمان کار، زنانه شدن مهاجرت نیروی کار و فقدان سیاست های کافی برای تلفیق زندگی خانوادگی و شغلی می باشد.

 برآورد شده است که کار خانگی بین 25 تا 40 درصد ثروت ایجاد شده در کشورهای صنعتی را در برمی گیرد. علیرغم کمک معنی دار کارگران خانگی به توسعه اقتصادی و اجتماعی، اطلاعات کمی درباره میزان و وضعیت شغلی آنها موجود است. کار خانگی از آنجایی که در خانه انجام میشود به ایجاد سود منجر نمی شود و مستلزم برقراری رابطه نزدیک و صمیمانه با کارفرما می باشد که دربسیاری از کشورها به عنوان شکلی از اشتغال دیده نشده است. کارگران خانگی اغلب به عنوان عضوی از خانوار مطرح هستند که کارشان به عنوان کار واقعی در نظر گرفته نمی شود همانطور که این کار در گذشته توسط زنان بدون مزد انجام می گرفته است. در نتیجه کارخانگی در داده های آماری و محاسبات ملی دیده نمی شود و به طور کلی یا جزیی از حمایت رسمی قانون کار و تامین اجتماعی هم در کشورهای در حال توسعه و هم صنعتی خارج می گردد . همچنین با خلاء قوانین و مکانیسم های اجرایی که تناسب بیشتری با ماهیت و بافت کار خانگی داشته باشد مواجه ایم. خلاء اطلاعاتی از طریق داده های آماری معتبر و قابل مقایسه درخصوص کار خانگی و اجرای قوانین موثر در این خصوص پر می شود.