تعادل، مهارتی حیاتی که ما را سرپا نگه می‌دارد، گاهی اوقات به شکلی غافلگیرکننده از دست می‌رود. این توانایی پیچیده، نتیجه همکاری بی‌نقص گوش داخلی، چشم‌ها و شبکه‌ای از اعصاب در عضلات و مفاصل است. اما وقتی یکی از این اجزا دچار مشکل شود، زمین خوردن دیگر فقط یک احتمال نیست، بلکه خطری واقعی است.
گوش داخلی با دستگاه دهلیزی‌اش، مانند یک حسگر پیشرفته عمل می‌کند. مایع درون کانال‌های کوچک و مخازن آن، همراه با دانه‌های ریز کربنات کلسیم، به مغز اطلاع می‌دهد که سرمان در چه وضعیتی است. وقتی سر کج می‌شود، این دانه‌ها به ساختارهای مومانند فشار می‌آورند و مغز را از حرکت بدن در فضا آگاه می‌کنند. اما با افزایش سن یا آسیب به این سیستم، سلول‌های عصبی دهلیزی کاهش می‌یابند و سرگیجه به سراغمان می‌آید. نتیجه؟ قدمی ناپایدار که می‌تواند به زمین خوردن منجر شود. چشم‌ها هم در این معادله نقش کلیدی دارند. بدون دید واضح، تشخیص فاصله‌ها و عمق میدان دید دشوار می‌شود. کافی است چشمانتان را ببندید و سعی کنید روی یک پا بایستید؛ تعادل به سرعت به چالشی بزرگ تبدیل می‌شود. مشکلات بینایی؛ چه به دلیل بیماری باشد چه عینک نامناسب، می‌توانند شما را از مسیر خارج کنند.
در همین حال، گیرنده‌های عمقی در عضلات، مفاصل و تاندون‌ها مثل نگهبانانی هوشیار، تغییرات محیطی را رصد می‌کنند. وقتی روی سطحی لغزنده قدم می‌گذارید، این گیرنده‌ها با سرعت به مغز هشدار می‌دهند تا بدن واکنش نشان دهد. اما اگر عضلات ضعیف یا تاندون‌ها سفت شوند، این سیستم هشداردهنده کند می‌شود و خطر زمین خوردن افزایش می‌یابد. سالمندی این مشکلات را تشدید می‌کند، اما داروها هم می‌توانند تعادل را به هم بزنند. از داروهای ضدافسردگی و ضدحساسیت گرفته تا داروهای فشار خون و آرام‌بخش‌ها، بسیاری از داروهای رایج می‌توانند باعث خواب‌آلودگی، تاری دید یا حتی تغییر در مایع گوش داخلی شوند. مصرف همزمان چند دارو این خطر را چند برابر می‌کند. اگر احساس می‌کنید پاهایتان ناپایدار شده، نگاهی به جعبه داروهایتان بیندازید و با پزشکتان مشورت کنید.
حفظ تعادل، رقص ظریفی بین مغز و بدن است. با مراقبت از این سیستم‌های حیاتی و بررسی عوارض داروها، می‌توانید این رقص را روان‌تر کنید و از زمین خوردن‌های غیرمنتظره در امان بمانید.