در خیابان راه می‌روید که ناگهان هدفون از گوشتان می‌افتد. ناسزا می‌گویید و طوری که اطرافیان می‌توانند بشنوند، می‌گویید: «چرا همه این اتفاقات باید برای من بیفته؟» مردم به شما عجیب نگاه می‌کنند. شاید با خود می‌گویند حتماً دیوانه شده‌اید که با خود حرف می‌زنید. صحبت‌کردن با خود، دیوانگی است یا امری طبیعی؟ اگر بلند بلند با خود صحبت نمی‌کنید، قطعاً برخی دوستان و آشنایان را دیده‌اید که چنین عادتی دارند. به این کار، خودگویی بیرونی یا گفت‌وگوی خصوصی می‌گویند که در مقابل گفت‌وگوی درونی (صحبت درون ذهن خود) قرار می‌گیرد. شاید خودگویی با صدای بلند، عجیب به نظر برسد. نظر متخصصان روان در این‌باره چیست؟ برخی کسانی که با خود صحبت می‌کنند، ادعا دارند که این کار به آن‌ها آرامش و حس اطمینان خاطر می‌دهد، سرعت سرسام‌آور هجوم افکارشان را کم می‌کند و بدین طریق، آشفتگی ذهنشان را کاهش می‌دهد. همچنین، کمک می‌کند تا تمرکز بالاتر، استرس و تنهایی کمتری را احساس کنند. این یک یافته ثابت‌شده است که افراد تنها از جمله تک‌فرزندها، بیشتر با خود حرف می‌زنند. توماس برینتاوپت استاد بازنشسته روانشناسی در دانشگاه ایالتی تنسی است. او پس از تولد فرزندش با شب‌بیداری مواجه شد و برای گذراندن راحت‌تر ساعت‌های شبانه، شروع به صحبت با خود کرد. همین موضوع وی را به بررسی علمی دلایل خودگویی بیرونی علاقه‌مند کرد. به گفته پروفسور برینتاوپت، خودگویی بیرونی به کنار آمدن با موقعیت‌های ناآشنا و استرس‌زا کمک می‌کند. در زمان‌هایی که نمی‌دانیم باید چه کنیم و چه بگوییم، صحبت با خود بیشتر رخ می‌دهد. آشفتگی یا اتفاق‌های ناراحت‌کننده، آدم‌ها را به انجام اقداماتی به منظور حل و درک این موقعیت‌ها سوق می‌دهد. خودگویی هم یکی از ابزارهایی است که در این مواقع به کمک ما می‌آید. در خودگویی بیرونی، عامل سنی هم دخیل است. کودکان در سنین پایین، با خودشان بلند بلند حرف می‌زنند چون در حال یادگیری نقش‌های اجتماعی هستند، اما این خودگویی با افزایش سن، درونی می‌شود. با این حال، خودگویی بیرونی اکثراً در افراد مسن هم دیده می‌شود. پروفسور برینتاوپت توضیح می‌دهد: «خودگویی ممکن است به افراد مسن کمک کند تا چیزها را بهتر به خاطر بیاورند. شاید هم افراد مسن خودگویی می‌کنند چون دیگر کمتر خود را کنترل می‌کنند.» احتمالاً بسیاری از ما از دیده‌شدن حین خودگویی، خجالت می‌کشیم و تصور می‌کنیم که اگر زیاد این کار را انجام دهیم، ممکن است دیگران تصور کنند که عقل خود را از دست داده‌ایم. پس شاید ما هنوز به این سطح از کاهش کنترل بر رفتار خود نرسیده‌ایم. برینتاوپت با بررسی معدل دانشجویان، به ارتباطی ضعیف بین تمایل به خودگویی و هوش دست یافت. البته او تأکید می‌کند که معدل معیار خوبی برای اندازه‌گیری میزان هوش افراد نیست. با این حال، او حدس می‌زند که افراد دارای بهره هوشی بسیار بالا باید خودگویی بیشتری نسبت به افراد عادی داشته باشند اما در نهایت، هوش تأثیر خاصی در خودگویی ندارد.