زندگی شغلی همچون یک صحنه نمایش و تئاتر است که در آن افراد برای داشتن یک ایفای نقش مطلوب، حاضرند هر کاری انجام دهند. این فرایند از طریق مدیریت برداشت (مدیریت تأثیرگذاری) امکان‌پذیر است. در مدیریت برداشت، فرد می‌کوشد برداشت دیگران از خودش را کنترل کند. خود‌اظهاری (آگاه کردن دیگران از مهارت‌ها و استعدادهای خود به روش‌های مختلف)، خودشیرینی (تعریف و تمجید از دیگران) و نمونه جلوه‌ کردن (زود آمدن و دیر رفتن، حضور در روز تعطیل و... ولو در اوقات کم‌کاری) از راهبردهای مطرحی هستند که برای مدیریت برداشت در سازمان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند.
از منظر دیگر، مدیریت برداشت در دو بُعدِ عمودی و افقی رخ می‌دهد. به‌طوری که کارکنان گاهی صرفاً سعی در مدیریت تصویر خود از منظر مدیران بالادستی (عمودی) دارند و یا گاهی به مدیریت تصویر خود در بین هم‌رده‌ها می‌کوشند. 
همه افراد با درجات مختلف از این تاکتیک‌ها برای ایجاد تصویر مثبت استفاده می‌کنند که به اقتضای خود می‌تواند مفید و ضروری باشد، اما شخصیت‌های تاریک، فراتر از تلاش عادی رفته و با توسل به تظاهر و اغراق، سعی در دستکاری تصویر دیگران از خودشان دارند. 
مدیریت برداشت یکی از عواملی است که در نظام جامع منابع انسانی به فرایند «روابط کارکنان» و حتی «ارزیابی عملکرد» مربوط می‌شود. کارکنان و مدیران باید هوشیار باشند که در ارزیابی رفتار همکـاران و زیرمجموعه خود باید رفتارهاي بلندمدت افراد را در نظر داشته باشند و اجازه ندهند که برخی به جاي عملکرد واقعی، از طریق این‌گونه رفتـارهـای نمایشی، از نردبـان سـازمانی بالا بروند. از همه مهم‌تر، کارکنان بایستی در درون فرهنگی که از دیرباز به تملق پاداش داده، خود را مسلح به دانش و مهارت کافی در خصوص شناسایی رفتارهاي اغراق‌آمیز کنند؛ چراکه خود آن‌ها در آینده نزدیک، می‌توانند بیشترین آسیب را از همین افراد ببینند.