نویسنده: لیا روین
 مترجم: سید وحید میره‌بیگی، بهادر سهرابی ‏
 انتشارات: مؤسسه راهبردی بازنشستگی صبا 
کتاب «بیمه اجتماعی و عدالت اجتماعی» دو گفتمان اصلی را معرفی می‌کند که چه در فلسفه خود و چه در ‏سیاستگذاری‌هایی که از این فلسفه برخاسته‌اند، با بیمه اجتماعی مخالفند. گفتمان‌ اول، نمی‌تواند ‏بپذیرد که تمامی شهروندان یک کشور - در چارچوب قواعد بیمه‌ای- دارای حق برخورداری از بیمه ‏اجتماعی ‌هستند؛ یعنی برای مثال در آمریکا حق برابر اقلیت‌ها (رنگین‌پوستان، مهاجران، زنان و...) به ‏برخورداری از بیمه اجتماعی قبول ندارد. به بیان ساده، آن‌ها (محافظه‌کاران؛ که سرکرده اخیرشان دونالد ‏ترامپ بود) اگر قانون کار و قانون تأمین‌اجتماعی ما را می‌خواندند با این نگاه کنار نمی‌آمدند که ‏‏«هر کس» در ازای مزد کار کند کارگر است و هر کارگر مستحق دریافت خدمات بیمه اجتماعی؛ لابد ‏برخی را به خاطر قومیت، جنسیت، باورها و... کنار می‌زدند. گفتمان دوم، اساساً به وجود اجتماعی ‏انسان و همبستگی اجتماعی جوامع بشری شک دارد و می‌گوید: «چرا از برخی بگیریم و به برخی دیگر ‏بدهیم؟ هر «فردی» آورده‌ای داشته باشد و از پس‌انداز خودش بازنشستگی و خدمات درمانی ‏بگیرد». گفتمان دوم می‌گوید: بیایید بیمه‌های اجتماعی را ‏خصوصی کنیم. به ‌طور خلاصه، کتاب می‌گوید: ۱- گفتمان‌های محافظه‌کار و خصوصی‌ساز از پشتیبانی رسانه‌ها و ‏اندیشکده‌ها و سیاستمدارانی برخوردارند. پول این رسانه‌ها و... از کجا می‌آید؟ بیمه‌های خصوصی و ‏بانک‌ها (که هر دو منتظر سرازیر شدن منابع مالی بعد از خصوصی‌سازی‌ هستند) و صنایع پزشکی (که برای ‏گران‌شدن «کالاها»ی خود دندان تیز کرده‌اند). پس اگر جریان‌سازی‌ای علیه بیمه اجتماعی صورت ‏گیرد، به احتمال فراوان، منافعی در پشت‌پرده وجود دارد؛ ۲- این گفتمان‌ها، هر روز از ورشکستگی بیمه ‏اجتماعی در آینده نزدیک حرف می‌زنند و به مردم درباره هزینه‌های ملی سالمندی و مصارف بی‌رویه و ‏غیرضروری سازمان‌های بیمه‌ای هشدار می‌دهند، اما مشکل کجاست؟