آموزش توالت رفتن یکی از نخستین مهارت‌های «خودکنترلی» در زندگی کودک است؛ مهارتی که هم به رشد عصبی مربوط می‌شود، هم به بلوغ جسمی و هم به آمادگی روانی. از نگاه علمی، کودک زمانی می‌تواند از پوشک خداحافظی کند که مغز او توانایی دریافت پیام پر یا خالی بودن مثانه و روده را پیدا کرده باشد و بتواند این پیام را به عمل تبدیل کند. این اتفاق معمولاً بین ۱۸ ماهگی تا ۳ سالگی رخ می‌دهد، اما هیچ تقویم جهانیِ دقیقی برای آن وجود ندارد. کودکانی که برای آموزش توالت آماده‌اند، معمولاً نشانه‌هایی قابل‌تشخیص دارند: متوجه می‌شوند چه زمانی ادرار یا مدفوع می‌کنند، گاهی قبل از آن اخم می‌کنند یا گوشه‌ای می‌روند، می‌توانند روی لگن یا توالت بنشینند و برای یک تا دو ساعت خشک بمانند. این نشانه‌ها یعنی سیستم عصبی در حال هماهنگی با بدن است؛ دقیقاً همان چیزی که آموزش توالت را ممکن می‌کند.
نکته کلیدی اینجاست که آموزش توالت مسابقه نیست. فشار آوردن، مقایسه با کودکان دیگر یا واکنش تند به «حادثه‌ها» فقط اضطراب کودک را بالا می‌برد و کار مغز را سخت‌تر می‌کند. بهتر است توالت یا لگن به فضایی امن و حتی کمی سرگرم‌کننده تبدیل شود؛ کتاب، اسباب‌بازی یا یک گفت‌وگوی کوتاه می‌تواند کودک را آرام کند.
تشویق، نه تنبیه، موتور یادگیری است. هر موفقیت کوچک ارزش دیده شدن دارد و هر اشتباه، بخشی طبیعی از مسیر است. اگر کودک مقاومت می‌کند یا لباسش را خیس می‌کند، احتمالاً هنوز آماده نیست. چند هفته صبر کنید، دوباره امتحان کنید و به یاد داشته باشید: آموزش توالت، تمرین اعتماد است؛ هم برای کودک و هم برای والدین.