راه رفتن برای بیشتر ما رفتاری خودکار است؛ عادتی قدیمی که چگونگی یادگیری آن از ذهن‌مان پاک شده و معمولاً بدون توجه انجامش می‌دهیم. همین بی‌توجهی است که گاهی پیاده‌روی روزانه را از یک فعالیت سالم و سودمند به رفتاری آسیب‌زا تبدیل می‌کند. اگر الگوی راه رفتن نادرست باشد، فشارهای تکرارشونده بر مفاصل، عضلات و حتی ستون فقرات می‌تواند به مرور درد و ناراحتی ایجاد کند. الگوی مطلوب راه رفتن در بزرگسالان شامل سرِ رو به بالا، کمر صاف، شانه‌های باز، زانوهایی که هنگام قدم برداشتن به‌نرمی خم و راست می‌شوند و پاهایی است که ابتدا با پاشنه با زمین تماس پیدا می‌کنند و سپس با کمک انگشتان، بدن را به جلو می‌رانند. بخش بالاتنه نیز باید فعال باشد؛ بازوها در زاویه‌ای نزدیک به ۹۰ درجه خم شوند و با ریتم قدم‌ها در کنار بدن تاب بخورند. با این حال، بسیاری از افراد از این الگوی ایده‌آل فاصله می‌گیرند. عادت‌هایی مانند پایین گرفتن سر، جمع کردن شانه‌ها، پرتاب‌کردن تنه به جلو یا بی‌حرکت نگه‌داشتن بازوها، به مرور شیوه راه رفتن را تغییر می‌دهد. عوامل پزشکی هم می‌توانند وضعیت را پیچیده کنند. آرتروز یکی از شایع‌ترین دلایلی است که فرد را از راه رفتن درست بازمی‌دارد. هماهنگی عصبی مناسب، سلامت مفاصل، قدرت عضلانی کافی و کارکرد درست دستگاه دهلیزی گوش داخلی، همگی برای حفظ تعادل و قامت صاف ضروری‌اند. ضعف یا اختلال در هر یک از این بخش‌ها می‌تواند تعادل را بر هم بزند و راه رفتن را دشوار کند. برای اصلاح الگو چند توصیه ساده اما مؤثر وجود دارد: هنگام حرکت، نگاه‌تان را به پنج تا ده متر جلوتر بدوزید و فقط در صورت نیاز، چشم‌ها را پایین ببرید نه سر را. ستون فقرات را صاف نگه دارید، شانه‌ها را بالا بکشید و باسن را کمی منقبض کنید. بازوها را با زاویه مناسب خم کنید تا طبیعی تاب بخورند. در نهایت، قدم‌های کوتاه و شمرده بردارید؛ گام‌های بلند تعادل را کاهش می‌دهد، اما قدم‌های کوتاه و منظم ریتمی طبیعی و ایمن می‌سازد.