ایمپلنت‌های دندانی به‌عنوان جایگزینی برای ریشه دندان عمل می‌کنند و پایه‌ای محکم برای دندان‌های ثابت یا قابل‌برداشت فراهم می‌آورند. این ایمپلنت‌ها ظاهری شبیه دندان طبیعی دارند و با اتصال به استخوان فک، به‌عنوان جایگزین دائمی شناخته می‌شوند. برخلاف دندان مصنوعی که ممکن است هنگام حرف زدن یا جویدن حرکت کند، ایمپلنت‌ها ثبات و راحتی کامل ایجاد می‌کنند و تجربه‌ای طبیعی از جویدن و تکلم به وجود می‌آورند.  یکی از مزایای اصلی ایمپلنت‌ها نسبت به بریج‌ها این است که نیازی به تراشیدن دندان‌های مجاور برای حمایت ندارند؛ بنابراین دندان‌های طبیعی دست‌نخورده باقی می‌مانند و بهداشت دهان آسان‌تر می‌شود. فاصله میان دندان‌ها دسترسی به نخ‌دندان را تسهیل می‌کند و دوام ایمپلنت‌ها طولانی‌مدت است، به‌گونه‌ای که برای سال‌ها قابل استفاده خواهند بود.  روند کارگذاری ایمپلنت شامل قرار دادن یک پست تیتانیومی کوچک (فیکسچر) در حفره استخوانی است. با گذشت زمان، استخوان فک اطراف پست رشد می‌کند و آن را محکم تثبیت می‌کند؛ روندی که معمولاً شش تا ۱۲ هفته طول می‌کشد. سپس یک پایه اتصال‌دهنده (اباتمنت) به فیکسچر متصل می‌شود و دندان یا دندان‌های جدید طبق قالب‌گیری از دهان بیمار ساخته شده و روی اباتمنت نصب می‌شوند.
 گذاشتن ایمپلنت معمولاً با بی‌حسی موضعی انجام می‌شود و درد آن اغلب کمتر از کشیدن دندان است. پس از کارگذاری، ممکن است درد خفیفی وجود داشته باشد که با مسکن‌های معمول قابل کنترل است. ایمپلنت‌ها ظاهر، حس و عملکردی کاملاً طبیعی ارائه می‌کنند و زندگی روزمره با کیفیت بهتر و اعتماد به نفس بیشتر را ممکن می‌سازند.