شنیدن یک «سوفل قلب» برای بسیاری از والدین همان لحظه‌ای است که ضربان قلب‌شان از صدای نوزادشان جلو می‌زند. پزشک گوشی را می‌گذارد، چند ثانیه مکث می‌کند و ناگهان می‌گوید: «یک صدای اضافه شنیدم.» اما در جهان پزشکی، همه صداهای اضافه خبرساز نیستند. برخی از آنها حتی آن‌قدر بی‌خطرند که لقب آرامش‌بخش «سوفل بی‌گناه» را به دوش می‌کشند.
سوفل قلب، به‌طور ساده، صدایی است ناشی از عبور متلاطم خون؛ چیزی شبیه موجی کوچک در رودخانه‌ای آرام. پزشکان این اصوات را به دو گروه تقسیم می‌کنند: صداهایی که نشانه بیماری‌اند و صداهایی که صرفاً نتیجه طبیعت پرهیاهوی جریان خون هستند. در نوزادان، گروه دوم بسیار رایج است؛ از هر سه نوزاد، تقریباً یک نوزاد چنین صداهایی دارد. بدن کوچک نوزاد در روزهای نخست تولد هنوز در حال سازگاری با جهان خارج است و جریان خونش به‌صورت طبیعی دستخوش تغییر می‌شود. نتیجه این سازگاری، صداهایی است که معمولاً با گذشت زمان خاموش می‌شوند.
در معاینه، پزشک معمولاً چند پرسش کلیدی مطرح می‌کند: نوزاد خوب شیر می‌خورد؟ لب‌ها یا زبانش آبی نمی‌شود؟ بارداری طبیعی بوده است؟ سپس با دقت به ضربان قلب گوش می‌دهد و نبض پا را بررسی می‌کند. همه نوزادان پس از تولد نیز غربالگری اشباع اکسیژن را طی می‌کنند؛ روالی استاندارد که خیال پزشک و خانواده را آسوده‌تر می‌سازد. اگر نشانه‌ای غیرعادی دیده شود، تصویربرداری قفسه سینه یا نوار قلب به تشخیص کمک می‌کند.