بحران امنیت غذایی در ایالات متحده
حمیدرضا علی‌نیا روزنامه نگار
در میانه طولانی‌ترین تعطیلی دولت فدرال در تاریخ ایالات متحده، سایه گرسنگی بر زندگی میلیون‌ها آمریکایی گسترده شده است. برنامه «کمک تغذیه تکمیلی» (SNAP) که تکیه‌گاه غذایی نزدیک به یک‌هشتم جمعیت این کشور است، اکنون در آستانه فروپاشی مالی قرار دارد. چنان‌که وزارت کشاورزی در بیانیه‌ای هشدار داده، «چاه خشک شده است» و دولت دیگر توان پرداخت یارانه غذایی به ۴۲ میلیون نفر را ندارد. این بحران تنها نمادی از کمبود بودجه نیست، بلکه آینه‌ای است از بحران عمیق‌تری که بنیان عدالت اجتماعی در آمریکا را متزلزل کرده است.
تعطیلی دولت که به چهارمین هفته خود رسیده، پیامد مستقیم کشمکش‌های سیاسی و تمایل کاخ سفید به ریاضت اقتصادی است؛ رویکردی که قربانیان اصلی آن طبقات فرودستند SNAP که ستون فقرات امنیت غذایی خانواده‌های کم‌درآمد است، حال در معرض توقف کامل قرار دارد. این برنامه از طریق کارت‌های الکترونیکی به خانوارها اجازه میدهد مواد غذایی ضروری تهیه کنند. سهم ماهانه یک خانواده چهار نفره از این طرح، حدود ۷۱۵ دلار است؛ رقمی که اکنون ممکن است به ناگاه قطع شود و میلیون‌ها کودک و سالمند را در معرض گرسنگی قرار دهد.
در اکتبر گذشته، دولت ترامپ برداشت از صندوق اضطراری را ممنوع کرد؛ صندوقی که می‌توانست ادامه خدمات SNAP را تضمین کند. استدلال رسمی آن بود که منابع باید برای بلایای طبیعی حفظ شود، اما منتقدان این تصمیم را اقدامی بی‌رحمانه و خلاف قانون دانستند. نمایندگان دموکرات کنگره، از جمله «انجی کریگ»، این تصمیم را «ظالمانه‌ترین اقدام دولت ترامپ» خواندند و از تناقض آشکار میان قطع یارانه‌های غذایی و هزینه‌کرد دولت برای پروژه‌های تشریفاتی سخن گفتند.
در حالی که ایالت‌هایی چون کالیفرنیا و ویرجینیا وعده داده‌اند از بودجه خود برای ادامه توزیع کمک‌های غذایی استفاده کنند، وزارت کشاورزی اعلام کرده که بازپرداختی در کار نخواهد بود. برخی ایالت‌ها ناچار به استفاده از گارد ملی برای توزیع غذا شده‌اند. با این حال، حتی اگر ایالت‌ها بتوانند موقتاً خلأ مالی را پر کنند، بنیان بحران پابرجاست. آنچه در ظاهر «تعطیلی دولت» نام گرفته، در واقع نشانه‌ای از فروپاشی تدریجی دولت رفاه در آمریکاست؛ کشوری که روزی با «نیودیل» روزولت، نماد پیوند میان عدالت اجتماعی و توان اقتصادی بود و امروز در کشاکش سیاست و سود، نان را از سفره فقیرترین مردمانش دریغ می‌کند.
ظهور کوپن‌های غذا
ریشه برنامه «کمک تغذیه تکمیلی» در تاریخ اجتماعی ایالات متحده به روزگار تاریک رکود بزرگ بازمی‌گردد؛ زمانی که گرسنگی نه پدیده‌ای حاشیه‌ای، بلکه بحران ملی بود. در آن دوران، فرانکلین روزولت با طرحی موسوم به «کوپن‌های غذا» کوشید پیوندی تازه میان دولت و معیشت مردم برقرار کند. این ابتکار، همزمان دست خانواده‌های فقیر را برای خرید غذا باز می‌کرد و هم چرخ اقتصاد را با تقاضای تازه به حرکت درمی‌آورد. میان سالهای ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۳ بیش از بیست میلیون نفر از آن بهره‌مند شدند؛ هرچند با بهبود اوضاع اشتغال، برنامه به‌طور موقت متوقف شد.
اما نیم‌قرن بی‌عدالتی اقتصادی، دوباره ضرورت آن را احیا کرد. در دهه ۱۹۶۰، با آغاز «جنگ با فقر» لیندون جانسون و پیش از آن در دوران کندی، برنامه کوپن غذا به یکی از پایه‌های نظام رفاه آمریکایی بدل شد. قانون ۱۹۶۴، این طرح را از سطح آزمایشی به نهادی دائمی ارتقا داد و تا میانه دهه هفتاد، شمار دریافت‌کنندگان آن به بیش از پانزده میلیون نفر رسید. این برنامه به تدریج از کوپن‌های کاغذی به کارت‌های الکترونیکی تبدیل شد و سیمای تازه‌ای از دولت رفاه را شکل داد.
اما دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ دوران عقب‌نشینی عدالت اجتماعی بود. ریگان، با زبان بازار آزاد، برنامه‌های حمایتی را موجد «وابستگی» دانست و در پی کاهش نقش دولت برآمد. پس از او، کلینتون با محدود کردن شرایط برخورداری از مزایا، شبکه امنیت غذایی را به‌شدت تضعیف کرد. با وجود این، SNAP در بحران‌های اقتصادی همچنان پناهگاه میلیون‌ها خانواده ماند و نشان داد که در دل نظامی که از آزادی سخن می‌گوید، هنوز نیاز به «نان تضمین‌شده» پابرجاست.
SNAP چگونه کار می‌کند؟
از سال ۲۰۲۵، SNAP کمک‌هایی را به افراد واجد شرایط ارائه میدهد که شامل موارد زیر است: کسانی که در مشاغل کم‌درآمد کار می‌کنند، افراد دارای معلولیت و افراد مسن با درآمد پایین. با این مزایا، افراد یا خانواده‌ها می‌توانند محصولات شامل موارد زیر را خریداری کنند: میوه‌ها و سبزیجات کنسرو شده یا منجمد، گوشت، ماهی و مرغ، محصولات لبنی، نان و غلات، حبوبات و برخی از تنقلات. همچنین خرید الکل، غذای حیوانات خانگی، غذاهای آماده گرم، سیگار و سایر محصولات دخانی، مکمل‌ها و لوازم خانگی با این کمک هزینه ممنوع است.
افراد باید برای دریافت مزایا درخواست دهند و نشان دهند که شرایط لازم را دارند. برای مثال، برای اینکه یک خانواده سه نفره در سال ۲۰۲۵ واجد شرایط دریافت مزایای SNAP باشد، باید درآمد خالص خانوار (یعنی پول موجود برای هزینه کردن پس از کسر هزینه‌هایی مانند اجاره و مراقبت از کودک) کمتر از خط فقر باشد. برای یک خانواده سه نفره، این مبلغ به ۲,۱۵۲ دلار در ماه یا حدود ۲۵,۸۲۴ دلار در سال می‌رسد. محدودیت‌هایی برای افراد ۱۸ تا ۵۹ ساله بدون فرزند و بیکار وجود دارد. عوامل دیگری نیز می‌توانند مقدار مزایای دریافتی یک فرد یا خانواده را تعیین کنند. برخی افراد، از جمله کسانی که در اعتصاب هستند، به‌طور غیرقانونی در کشور زندگی می‌کنند، برخی از دانشجویان دانشگاهی و برخی افراد که به دلیل جرائم مربوط به مواد مخدر محکوم شده‌اند، واجد شرایط دریافت مزایا نیستند.
افراد باید برای دریافت مزایای SNAP در ایالت محل سکونت خود بر اساس دستورالعمل‌های دولت فدرال درخواست دهند. افراد این مزایا را از طریق کارت EBT (انتقال تعادل الکترونیکی) دریافت می‌کنند.
SNAP یک برنامه دولتی فدرال است و دولت فدرال هزینه‌های پرداخت‌ها را پوشش میدهد. دولت‌های ایالتی بخشی از هزینه‌های اجرای برنامه را در حوزه‌های خود تامین می‌کنند. به همین دلیل، زمانی که تعطیلی دولت فدرال رخ میدهد، مزایای SNAP ممکن است تعلیق شوند.
بر اساس گزارش وزارت کشاورزی ایالات متحده، تقریبا ۸۰ درصد از افرادی که از مزایای SNAP استفاده می‌کنند، در خانوارهایی زندگی می‌کنند که حداقل یک کودک زیر ۱۸ سال دارند یا حداقل یک فرد بالغ ۶۰ سال یا بالاتر دارند و یا حداقل یک نفر از اعضای خانواده واجد شرایط معلولیت است.
مردم و برنامه غذایی
با توقف توزیع کوپن‌های غذایی در اول نوامبر، دریافت‌کنندگان SNAP می‌گویند که از آینده نگران هستند. حدود ۴۲ میلیون آمریکایی هر ماه به کوپن‌های غذایی وابسته‌اند. از اول نوامبر، این کمک‌ها به طور ناگهانی متوقف شده‌اند، یک بهانه مهم برای این توقف تعطیلی دولت ایالات متحده است که وارد روز سی وچهارم شده و چیزی با طولانی‌ترین تعطیلی دولت در آمریکا فاصله ندارد.
برخی ایالت‌های آمریکا، از جمله لوئیزیانا، ورمونت و ویرجینیا، قول داده‌اند که حتی اگر دولت فدرال پرداخت‌ها را متوقف کند، همچنان مزایای SNAP را توزیع خواهند کرد. نیویورک در هفته گذشته ۳۰ میلیون دلار کمک غذایی اضطراری را متعهد شد، در حالی که به تازگی تامین میلیون‌ها دلار دیگر برای بانک‌های غذایی را تعهد کرده بود.
با این حال، یادداشت وزارت کشاورزی ایالات متحده تصریح می‌کند که ایالت‌ها بابت تأمین موقت کمک‌های غذایی بازپرداخت نخواهند شد، مسئله‌ای که سوالاتی را در مورد عملی بودن این رویکرد ایجاد کرده است.
به گزارش «سی بی اس» کسانی که در برنامه کمک تغذیه تکمیلی یا SNAP ثبت‌نام کرده‌اند، خود را برای انتخاب‌های مالی سخت آماده می‌کنند. «کیسی مک‌بلیس»، مادر تنها ۴۲ سالهای که در باکفیلد زندگی می‌کند به «سی بی اس» گفت که قصد دارد پرداخت قبوض برق و کارت اعتباری خود را به تعویق بیندازد تا مطمئن شود دو فرزندش به اندازه کافی غذا دارند.
این مادر که برای یک سازمان خدمات اجتماعی با حقوق ماهانه حدود ۶۰۰ دلار کار می‌کند ادامه میدهد: «حالا باید اولویت‌بندی کنیم که کدام قبوض را پرداخت کنیم و کدام‌ها می‌توانند منتظر بمانند ... فرزندان من گرسنه نخواهند ماند.» «شارلین ساتن»، یک مادر تنهای ۴۵ ساله که چهار فرزند دارد و در ماساچوست زندگی می‌کند، می‌گوید که به ۵۴۹ دلار مزایای ماهانه SNAP برای تأمین غذای خانواده‌اش وابسته است. «من واقعاً وحشت کرده بودم، حالا که شغل ندارم چی کار کنم؟» او به «سی بی اس» گفت «من زیاد نگران خودم نیستم. مسئله بچه‌ها هستند. برای آنها از کجا باید غذا پیدا کنم؟»
بیم و امید بانک‌های غذایی
«ساتن» می‌گوید در صورتی که کمک غذایی او قطع شود، به دنبال یک بانک غذایی خواهد بود تا کمبود موجود را جبران کند. اما کارشناسان هشدار می‌دهند که این سازمان‌های غیرانتفاعی به تنهایی قادر به جبران کمبود ۸ میلیارد دلاری پرداخت‌های ماهانه ناشی از تعلیق SNAP نیستند.
«جان سیلز»، مدیر عامل بانک مواد غذایی ورمونت در همین رابطه می‌گوید: «سیستم غذایی خیریه‌ای و بانک‌های غذایی منابع کافی برای جایگزینی همه آن دلارهای غذایی را ندارند.» در حال حاضر، بانک‌های غذایی شاهد افزایش تماس‌ها از سوی دریافت‌کنندگان SNAP هستند و اگر تعطیلی دولت ادامه یابد، قفسه‌های غذایی ممکن است در ماه آینده با صفوف طولانی روبرو شوند. «سیلز» معتقد است که پس از SNAP هیچ شبکه ایمنی به جز «قفسه‌های غذایی» وجود ندارد.
به دلیل افزایش تعداد کسانی که برای خدمات درخواست می‌دهند حتی پیش افزایش تقاضای اخیر، بانک‌های غذایی تحت فشار بودند. این فشار امسال با تورم مداوم و محدودیت‌های مالی در امریکا تشدید شده است. در ماه مارس، وزارت کشاورزی ایالات متحده اعلام کرد که ۴۲۰ میلیون دلار از بودجهای را حذف کرده که به بانک‌های غذایی اجازه میدهد تا مستقیما از مزارع، دامداران و تولیدکنندگان محلی خرید کنند.
اثر کمک‌های غذایی بر کسب‌وکارهای محلی
قطع یا کاهش کمک‌های غذایی دولتی، فراتر از فشار مستقیم بر خانواده‌های نیازمند، شبکه‌ای پیچیده از تأثیرات اقتصادی را در جامعه ایجاد می‌کند. هر دلار که به خرید مواد غذایی اختصاص می‌یابد، به‌طور متوسط ۱.۶۰ دلار در اقتصاد محلی گردش می‌کند و هزینه‌ها، اشتغال و رشد کسب‌وکارهای خرد و خرده‌فروشی‌ها را تقویت می‌کند. این اثر ضریب نشان میدهد که کمک‌های غذایی نه‌تنها نان خانواده‌ها را تأمین می‌کند، بلکه شریان حیاتی اقتصاد محلی نیز به شمار می‌آید.
مطالعات دانشگاه میشیگان و کارشناسان بانکی از جمله «کِیت باوئر» نشان می‌دهند که برنامه‌های حمایتی غذایی مانند SNAP ستون اقتصاد خرده‌فروشی در مناطق شهری و روستایی هستند. فروشگاه‌های کوچک، غرفه‌های کشاورزی و کسب‌وکارهای محلی با هر خرید انجام‌شده از طریق این برنامه، قادر به ادامه فعالیت و پرداخت دستمزدها می‌شوند. توقف یا کاهش این کمک‌ها، پیامدهایی فوری و ملموس برای بازارهای محلی دارد.
از سوی دیگر، بسیاری از خانواده‌ها برای خرید روزانه غذا به این کمک‌ها وابسته‌اند و حتی اختلال کوتاه‌مدت در دریافت مزایا می‌تواند فقر و ناامنی غذایی را تشدید کند. دوسوم دریافت‌کنندگان، شامل کودکان، سالمندان و افراد دارای معلولیتند که آسیب‌پذیری آنها بیش از دیگر گروه‌ها است. به این ترتیب، کاهش یا توقف کمک‌های غذایی، زنجیره‌ای از اثرات اجتماعی و اقتصادی گسترده ایجاد می‌کند که فراتر از صرف تأمین غذاست و سلامت و پایداری اقتصاد محلی را نیز تحت تأثیر قرار میدهد.
تعطیلی دولت که به چهارمین هفته خود رسیده، پیامد مستقیم کشمکش‌های سیاسی و تمایل کاخ سفید به ریاضت اقتصادی است؛ رویکردی که قربانیان اصلی آن طبقات فرودستند SNAP که ستون فقرات امنیت غذایی خانواده‌های کم‌درآمد است، حال در معرض توقف کامل قرار دارد. این برنامه از طریق کارت‌های الکترونیکی به خانوارها اجازه میدهد مواد غذایی ضروری تهیه کنند. سهم ماهانه یک خانواده چهار نفره از این طرح، حدود ۷۱۵ دلار است؛ رقمی که اکنون ممکن است به ناگاه قطع شود و میلیون‌ها کودک و سالمند را در معرض گرسنگی قرار دهد.
در اکتبر گذشته، دولت ترامپ برداشت از صندوق اضطراری را ممنوع کرد؛ صندوقی که می‌توانست ادامه خدمات SNAP را تضمین کند. استدلال رسمی آن بود که منابع باید برای بلایای طبیعی حفظ شود، اما منتقدان این تصمیم را اقدامی بی‌رحمانه و خلاف قانون دانستند. نمایندگان دموکرات کنگره، از جمله «انجی کریگ»، این تصمیم را «ظالمانه‌ترین اقدام دولت ترامپ» خواندند و از تناقض آشکار میان قطع یارانه‌های غذایی و هزینه‌کرد دولت برای پروژه‌های تشریفاتی سخن گفتند.
در حالی که ایالت‌هایی چون کالیفرنیا و ویرجینیا وعده داده‌اند از بودجه خود برای ادامه توزیع کمک‌های غذایی استفاده کنند، وزارت کشاورزی اعلام کرده که بازپرداختی در کار نخواهد بود. برخی ایالت‌ها ناچار به استفاده از گارد ملی برای توزیع غذا شده‌اند. با این حال، حتی اگر ایالت‌ها بتوانند موقتاً خلأ مالی را پر کنند، بنیان بحران پابرجاست. آنچه در ظاهر «تعطیلی دولت» نام گرفته، در واقع نشانه‌ای از فروپاشی تدریجی دولت رفاه در آمریکاست؛ کشوری که روزی با «نیودیل» روزولت، نماد پیوند میان عدالت اجتماعی و توان اقتصادی بود و امروز در کشاکش سیاست و سود، نان را از سفره فقیرترین مردمانش دریغ می‌کند.
ظهور کوپن‌های غذا
ریشه برنامه «کمک تغذیه تکمیلی» در تاریخ اجتماعی ایالات متحده به روزگار تاریک رکود بزرگ بازمی‌گردد؛ زمانی که گرسنگی نه پدیده‌ای حاشیه‌ای، بلکه بحران ملی بود. در آن دوران، فرانکلین روزولت با طرحی موسوم به «کوپن‌های غذا» کوشید پیوندی تازه میان دولت و معیشت مردم برقرار کند. این ابتکار، همزمان دست خانواده‌های فقیر را برای خرید غذا باز می‌کرد و هم چرخ اقتصاد را با تقاضای تازه به حرکت درمی‌آورد. میان سالهای ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۳ بیش از بیست میلیون نفر از آن بهره‌مند شدند؛ هرچند با بهبود اوضاع اشتغال، برنامه به‌طور موقت متوقف شد.
اما نیم‌قرن بی‌عدالتی اقتصادی، دوباره ضرورت آن را احیا کرد. در دهه ۱۹۶۰، با آغاز «جنگ با فقر» لیندون جانسون و پیش از آن در دوران کندی، برنامه کوپن غذا به یکی از پایه‌های نظام رفاه آمریکایی بدل شد. قانون ۱۹۶۴، این طرح را از سطح آزمایشی به نهادی دائمی ارتقا داد و تا میانه دهه هفتاد، شمار دریافت‌کنندگان آن به بیش از پانزده میلیون نفر رسید. این برنامه به تدریج از کوپن‌های کاغذی به کارت‌های الکترونیکی تبدیل شد و سیمای تازه‌ای از دولت رفاه را شکل داد.
اما دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ دوران عقب‌نشینی عدالت اجتماعی بود. ریگان، با زبان بازار آزاد، برنامه‌های حمایتی را موجد «وابستگی» دانست و در پی کاهش نقش دولت برآمد. پس از او، کلینتون با محدود کردن شرایط برخورداری از مزایا، شبکه امنیت غذایی را به‌شدت تضعیف کرد. با وجود این، SNAP در بحران‌های اقتصادی همچنان پناهگاه میلیون‌ها خانواده ماند و نشان داد که در دل نظامی که از آزادی سخن می‌گوید، هنوز نیاز به «نان تضمین‌شده» پابرجاست.
SNAP چگونه کار می‌کند؟
از سال ۲۰۲۵، SNAP کمک‌هایی را به افراد واجد شرایط ارائه میدهد که شامل موارد زیر است: کسانی که در مشاغل کم‌درآمد کار می‌کنند، افراد دارای معلولیت و افراد مسن با درآمد پایین. با این مزایا، افراد یا خانواده‌ها می‌توانند محصولات شامل موارد زیر را خریداری کنند: میوه‌ها و سبزیجات کنسرو شده یا منجمد، گوشت، ماهی و مرغ، محصولات لبنی، نان و غلات، حبوبات و برخی از تنقلات. همچنین خرید الکل، غذای حیوانات خانگی، غذاهای آماده گرم، سیگار و سایر محصولات دخانی، مکمل‌ها و لوازم خانگی با این کمک هزینه ممنوع است.
افراد باید برای دریافت مزایا درخواست دهند و نشان دهند که شرایط لازم را دارند. برای مثال، برای اینکه یک خانواده سه نفره در سال ۲۰۲۵ واجد شرایط دریافت مزایای SNAP باشد، باید درآمد خالص خانوار (یعنی پول موجود برای هزینه کردن پس از کسر هزینه‌هایی مانند اجاره و مراقبت از کودک) کمتر از خط فقر باشد. برای یک خانواده سه نفره، این مبلغ به ۲,۱۵۲ دلار در ماه یا حدود ۲۵,۸۲۴ دلار در سال می‌رسد. محدودیت‌هایی برای افراد ۱۸ تا ۵۹ ساله بدون فرزند و بیکار وجود دارد. عوامل دیگری نیز می‌توانند مقدار مزایای دریافتی یک فرد یا خانواده را تعیین کنند. برخی افراد، از جمله کسانی که در اعتصاب هستند، به‌طور غیرقانونی در کشور زندگی می‌کنند، برخی از دانشجویان دانشگاهی و برخی افراد که به دلیل جرائم مربوط به مواد مخدر محکوم شده‌اند، واجد شرایط دریافت مزایا نیستند.
افراد باید برای دریافت مزایای SNAP در ایالت محل سکونت خود بر اساس دستورالعمل‌های دولت فدرال درخواست دهند. افراد این مزایا را از طریق کارت EBT (انتقال تعادل الکترونیکی) دریافت می‌کنند.
SNAP یک برنامه دولتی فدرال است و دولت فدرال هزینه‌های پرداخت‌ها را پوشش میدهد. دولت‌های ایالتی بخشی از هزینه‌های اجرای برنامه را در حوزه‌های خود تامین می‌کنند. به همین دلیل، زمانی که تعطیلی دولت فدرال رخ میدهد، مزایای SNAP ممکن است تعلیق شوند.
بر اساس گزارش وزارت کشاورزی ایالات متحده، تقریبا ۸۰ درصد از افرادی که از مزایای SNAP استفاده می‌کنند، در خانوارهایی زندگی می‌کنند که حداقل یک کودک زیر ۱۸ سال دارند یا حداقل یک فرد بالغ ۶۰ سال یا بالاتر دارند و یا حداقل یک نفر از اعضای خانواده واجد شرایط معلولیت است.
مردم و برنامه غذایی
با توقف توزیع کوپن‌های غذایی در اول نوامبر، دریافت‌کنندگان SNAP می‌گویند که از آینده نگران هستند. حدود ۴۲ میلیون آمریکایی هر ماه به کوپن‌های غذایی وابسته‌اند. از اول نوامبر، این کمک‌ها به طور ناگهانی متوقف شده‌اند، یک بهانه مهم برای این توقف تعطیلی دولت ایالات متحده است که وارد روز سی وچهارم شده و چیزی با طولانی‌ترین تعطیلی دولت در آمریکا فاصله ندارد.
برخی ایالت‌های آمریکا، از جمله لوئیزیانا، ورمونت و ویرجینیا، قول داده‌اند که حتی اگر دولت فدرال پرداخت‌ها را متوقف کند، همچنان مزایای SNAP را توزیع خواهند کرد. نیویورک در هفته گذشته ۳۰ میلیون دلار کمک غذایی اضطراری را متعهد شد، در حالی که به تازگی تامین میلیون‌ها دلار دیگر برای بانک‌های غذایی را تعهد کرده بود.
با این حال، یادداشت وزارت کشاورزی ایالات متحده تصریح می‌کند که ایالت‌ها بابت تأمین موقت کمک‌های غذایی بازپرداخت نخواهند شد، مسئله‌ای که سوالاتی را در مورد عملی بودن این رویکرد ایجاد کرده است.
به گزارش «سی بی اس» کسانی که در برنامه کمک تغذیه تکمیلی یا SNAP ثبت‌نام کرده‌اند، خود را برای انتخاب‌های مالی سخت آماده می‌کنند. «کیسی مک‌بلیس»، مادر تنها ۴۲ سالهای که در باکفیلد زندگی می‌کند به «سی بی اس» گفت که قصد دارد پرداخت قبوض برق و کارت اعتباری خود را به تعویق بیندازد تا مطمئن شود دو فرزندش به اندازه کافی غذا دارند.
این مادر که برای یک سازمان خدمات اجتماعی با حقوق ماهانه حدود ۶۰۰ دلار کار می‌کند ادامه میدهد: «حالا باید اولویت‌بندی کنیم که کدام قبوض را پرداخت کنیم و کدام‌ها می‌توانند منتظر بمانند ... فرزندان من گرسنه نخواهند ماند.» «شارلین ساتن»، یک مادر تنهای ۴۵ ساله که چهار فرزند دارد و در ماساچوست زندگی می‌کند، می‌گوید که به ۵۴۹ دلار مزایای ماهانه SNAP برای تأمین غذای خانواده‌اش وابسته است. «من واقعاً وحشت کرده بودم، حالا که شغل ندارم چی کار کنم؟» او به «سی بی اس» گفت «من زیاد نگران خودم نیستم. مسئله بچه‌ها هستند. برای آنها از کجا باید غذا پیدا کنم؟»
بیم و امید بانک‌های غذایی
«ساتن» می‌گوید در صورتی که کمک غذایی او قطع شود، به دنبال یک بانک غذایی خواهد بود تا کمبود موجود را جبران کند. اما کارشناسان هشدار می‌دهند که این سازمان‌های غیرانتفاعی به تنهایی قادر به جبران کمبود ۸ میلیارد دلاری پرداخت‌های ماهانه ناشی از تعلیق SNAP نیستند.
«جان سیلز»، مدیر عامل بانک مواد غذایی ورمونت در همین رابطه می‌گوید: «سیستم غذایی خیریه‌ای و بانک‌های غذایی منابع کافی برای جایگزینی همه آن دلارهای غذایی را ندارند.» در حال حاضر، بانک‌های غذایی شاهد افزایش تماس‌ها از سوی دریافت‌کنندگان SNAP هستند و اگر تعطیلی دولت ادامه یابد، قفسه‌های غذایی ممکن است در ماه آینده با صفوف طولانی روبرو شوند. «سیلز» معتقد است که پس از SNAP هیچ شبکه ایمنی به جز «قفسه‌های غذایی» وجود ندارد.
به دلیل افزایش تعداد کسانی که برای خدمات درخواست می‌دهند حتی پیش افزایش تقاضای اخیر، بانک‌های غذایی تحت فشار بودند. این فشار امسال با تورم مداوم و محدودیت‌های مالی در امریکا تشدید شده است. در ماه مارس، وزارت کشاورزی ایالات متحده اعلام کرد که ۴۲۰ میلیون دلار از بودجهای را حذف کرده که به بانک‌های غذایی اجازه میدهد تا مستقیما از مزارع، دامداران و تولیدکنندگان محلی خرید کنند.
اثر کمک‌های غذایی بر کسب‌وکارهای محلی
قطع یا کاهش کمک‌های غذایی دولتی، فراتر از فشار مستقیم بر خانواده‌های نیازمند، شبکه‌ای پیچیده از تأثیرات اقتصادی را در جامعه ایجاد می‌کند. هر دلار که به خرید مواد غذایی اختصاص می‌یابد، به‌طور متوسط ۱.۶۰ دلار در اقتصاد محلی گردش می‌کند و هزینه‌ها، اشتغال و رشد کسب‌وکارهای خرد و خرده‌فروشی‌ها را تقویت می‌کند. این اثر ضریب نشان میدهد که کمک‌های غذایی نه‌تنها نان خانواده‌ها را تأمین می‌کند، بلکه شریان حیاتی اقتصاد محلی نیز به شمار می‌آید.
مطالعات دانشگاه میشیگان و کارشناسان بانکی از جمله «کِیت باوئر» نشان می‌دهند که برنامه‌های حمایتی غذایی مانند SNAP ستون اقتصاد خرده‌فروشی در مناطق شهری و روستایی هستند. فروشگاه‌های کوچک، غرفه‌های کشاورزی و کسب‌وکارهای محلی با هر خرید انجام‌شده از طریق این برنامه، قادر به ادامه فعالیت و پرداخت دستمزدها می‌شوند. توقف یا کاهش این کمک‌ها، پیامدهایی فوری و ملموس برای بازارهای محلی دارد.
از سوی دیگر، بسیاری از خانواده‌ها برای خرید روزانه غذا به این کمک‌ها وابسته‌اند و حتی اختلال کوتاه‌مدت در دریافت مزایا می‌تواند فقر و ناامنی غذایی را تشدید کند. دوسوم دریافت‌کنندگان، شامل کودکان، سالمندان و افراد دارای معلولیتند که آسیب‌پذیری آنها بیش از دیگر گروه‌ها است. به این ترتیب، کاهش یا توقف کمک‌های غذایی، زنجیره‌ای از اثرات اجتماعی و اقتصادی گسترده ایجاد می‌کند که فراتر از صرف تأمین غذاست و سلامت و پایداری اقتصاد محلی را نیز تحت تأثیر قرار میدهد.
ارسال دیدگاه
ضمیمه
