به محض انتشار قسمت اول شفرونی، موجی از واکنش‌های منفی از سوی برخی رسانه‌ها و منتقدان شکل گرفت. آن‌ها این برنامه را «سبک»، «ساده» و فاقد ارزش‌های فرهنگی عمیق دانستند و حتی برچسب سنگین «ابتذال» را بر پیشانی آن زدند. استدلال آن‌ها این است که تولید محتوا در بستر نمایش خانگی باید فراتر از صرفاً خنداندن و سرگرم کردن باشد و رسالت سنگین‌تری را بر دوش بکشد.
تناقض اصلی ماجرا دقیقاً در همین نقطه است: اختلاف بین دیدگاه منتقدان و استقبال عمومی مخاطبان. درحالی‌که منتقدان از «سبکی» محتوا می‌گویند، طبق کامنت‌ها و بازخوردها، «شفرونی» از همان قسمت اول با استقبال نسبی از سوی مخاطبان مواجه شده است. مردم با آن ارتباط برقرار کرده‌اند، از آن لذت برده‌اند و احتمالاً آن را پاسخی به نیاز خود برای دوری موقت از جدیّت و تلخی‌های روزمره دیده‌اند. پس، مشکل کجاست؟ آیا برنامه‌ای که صرفاً برای سرگرمی ساخته شده، ذاتاً «بد» است؟
پاسخ ساده و قاطعانه این است: خیر. ساختن یک برنامه یا رئالیتی‌شو با هدف اصلی سرگرمی، نه‌تنها اشکالی ندارد، بلکه یک ضرورت و یک بخش طبیعی از صنعت رسانه در تمام دنیاست. رسانه، در کنار نقش آموزشی، اطلاع‌رسانی و حتی آگاهی‌بخش، یک وظیفۀ تفریحی دارد.
پس، این تصور که یک محتوای سرگرم‌کننده، لزوماً سطحی یا بی‌کیفیت است، یک خطای تحلیلی آشکار است. مهم این است که این سرگرمی چگونه ساخته شود.