کتاب «نگاهبانِ او» (Veiller sur elle)، اثر ژان‌باپتیست آندره (Jean-Baptiste Andrea)، نویسنده و کارگردان 54 سالۀ فرانسوی و برندۀ جایزۀ گنکور در سال ۲۰۲۳، یک حماسۀ رمانتیک و فراموش‌نشدنی است که در بستر تاریخ پرتلاطم ایتالیای قرن بیستم روایت می‌شود.
داستان در ایتالیای فاشیستی آغاز می‌شود و روایت‌گر دوستی و عشقی عمیق میان دو شخصیت است که از دو دنیای کاملاً متفاوت می‌آیند. نگاهبان او چکامه‌ای بلند در ستایش آفرینش هنری و شورش در گرماگرم جنگ و تغییرات اجتماعی است و با صحنه‌ای قدرتمند در یک صومعه در سال ۱۹۸۶ آغاز می‌شود؛ «سی‌ودو نفرند؛ سی‌و‌دو نفر که هنوز در این روز پاییزی سال ۱۹۸۶ در صومعه منزل دارند؛ در انتهای جاده‌ای که رنگ می‌پراند از رخ هر که در آن گام می‌نهد. هیچ‌چیز در درازنای هزار سال تغییر نکرده است... چند ساعت دیگر یک تن از آنان کم خواهد شد.»  مردی هشتادودو ساله در بستر مرگ است؛ مردی که چهل‌سال گذشته را در آن‌جا زندگی کرده بدون آن‌که سوگندی یاد کرده باشد. راهبان صومعه دربارۀ هویت و گذشتۀ مرموز او گمانه‌زنی می‌کنند: آیا او یک جانی است یا یک پناهندۀ سیاسی؟ اما محبوب‌ترین نظریه این است که او آن‌جاست تا «نگاهبان او» باشد؛ زنی که در شبی مرمرین در همان نزدیکی چشم‌به‌راه است. این مقدمۀ رازآلود، خواننده را به دل داستانی می‌برد که در گذشته جریان دارد و سرگذشت این مرد و آن زن را بازگو می‌کند. آندره‌آ با نثری غنی و دقیق، فضایی می‌سازد که هم شکنندگی عشق را نشان می‌دهد و هم قدرت بی‌انتهای هنر را. 
نگاهبان او اثری است که یادآوری می‌کند برخی داستان‌ها هرگز به پایان نمی‌رسند؛ «...و بعد محبوب‌ترین و پنهانی‌ترین تعبیر - چرا که رمانتیسم این‌جا تنها قاچاقی می‌تواند به درون راه یابد - از این قرار است: او این‌جاست که نگاهبان او باشد، همو که در شب مرمرینش در چندصدمتری اتاقک انتظار می‌کشد، او که چهل‌سال است بردبارانه چشم به راه است.»