«من» داستان درگیری درونی انسان مدرن است. انسانی که حالا منزوی شده و در پی یافتن خود است. برای همین هم هست که موجودی به نام «منِ من» را ساخته و پرداخته است. انسانِ انزواگزین‌شده‌ای که گرفتار در ملالت زندگی شده و در پی انتزاعی‌شدن عرصه‌های مختلف اجتماع انسانی و فراگیری انزوای ناگزیر و خودخواستۀ سوژۀ مدرن بشری، می‌خواهد تا به درون خویشتنِ ‌خویش پناه برده و از مواجهه با دیگران اجتناب کند تا از مخمصۀ بحران هویت رهایی یابد. به‌همین‌دلیل هم تصمیم می‌گیرد خودش را صدا کند، برای آغاز یک زندگی تماماً مشترک که از هر لحاظ یعنی ظاهر، کردار، اخلاق، تفکر و حتی جزئی‌ترین کنش‌ها و اعمال‌شان شبیه یکدیگر هستند؛ از آشنایی و کشف، عشق و دلدادگی، اختلاف و دلزدگی و درنهایت تنفر و نابودی در 9 پرده.
نمایش «من» روایت همین درونیّت است که هم منظری فلسفی دارد و هم روان‌کاوانه. اجرایی که خودتنهاانگاری‎اش بیش از آن‌که ناظر به امر هستی‌شناسیِ اجتماعی و تأثیر مؤلفه‌ها و عناصری چون سیاست، دین، جنسیت، طبقه، الهیات، اخلاق، تاریخ و جغرافیا باشد، حول روان‌شناختی و فلسفه می‌چرخد. نمایشِ «من» افزون‌بر نمایش‌نامۀ فوق‌العاده‌ای که دارد، از بازی‌های درخشانی هم بهره می‌برد و گویا شش‌ماه تمرین صرف دیالوگ‌ها، حرکت‌ها و رقص‌های مشترک و هم‌زمان «من» و «منِ من» شده است تا چنین از آب درآمده است.