بزرگ‌ترین مشکل امروز واحدهای تولیدی کشور، فراتر از فشارهای اقتصادی، قطعی‌های مکرر برق است که عملاً نیمی از ظرفیت تولید را از مدار خارج کرده و توان صنایع را محدود ساخته است. فعالان اقتصادی انتظار دارند درد دل‌های خود شنیده شود و تشکل‌های صنعتی و مدیران واحدها بتوانند پیشنهادهای کارشناسی برای طراحی بسته‌های حمایتی ارائه دهند. همان‌گونه که تابستان‌ها صنایع با قطعی برق مواجه می‌شوند، زمستان نیز کمبود گاز مشکلات مشابهی ایجاد خواهد کرد و پیش‌بینی می‌شود سال جاری شدت این بحران از سال گذشته فراتر رود. تقریباً ۵۰ درصد کارخانه‌ها در این دوره از انرژی برق محروم هستند و اگرچه امکان تعیین دقیق خسارت هر واحد وجود ندارد، روشن است که حل این مسائل مستلزم کاهش تصدی‌گری دولت و بازتعریف نقش آن در اقتصاد است.

علاوه بر چالش‌های انرژی، کیفیت پایین مواد اولیه و کندی تأمین آن‌ها مانع تولید بهینه می‌شود. ماشین‌آلات صنعتی نیز اغلب قدیمی و ناکارآمد هستند و برخی تجهیزات مکانیکی به دهه ۱۹۷۰ میلادی بازمی‌گردند. طبیعی است که با چنین زیرساخت‌های کهنه نمی‌توان تولید بهینه و با راندمان بالا داشت. به‌روزرسانی ماشین‌آلات موجب کاهش مصرف انرژی، افزایش بهره‌وری و ارتقای کیفیت محصولات خواهد شد. تولید خودروهای سواری و ماشین‌آلات راهسازی بدون تجهیزات پیشرفته امکان‌پذیر نیست و تولیدکنندگان داخلی توانمند هستند، اما محدودیت‌های تأمین قطعات و ماشین‌آلات، حتی در زمینه اجزای ساده، مانع تحقق ظرفیت واقعی آنها شده است. 
راه‌حل اساسی برای ساماندهی این وضعیت، خروج دولت از فعالیت‌های تصدی‌گری و تمرکز بر تشکیلات اقتصادی و سرمایه‌گذاری بخش خصوصی است. بدون این اقدام، توسعه صنایع داخلی ممکن نخواهد بود و تولید در بسیاری از حوزه‌ها با محدودیت‌ها و مشکلات جدی مواجه باقی خواهد ماند. کمبود آب، چالش دیگری است که صنایع کشور را تهدید می‌کند. صنعت زنده به آب است و بدون آن، نه‌تنها بخش کشاورزی، بلکه بسیاری از صنایع کشور توان ادامه فعالیت را از دست می‌دهند. بحران منابع آبی؛ به ویژه در مناطق مرکزی کشور جدی است و عمده منابع موجود در اختیار صنایعی قرار گرفته‌اند که خود بزرگ‌ترین مصرف‌کننده آب هستند. بسیاری از این صنایع بدون توجه به ظرفیت‌های اقلیمی و زیستی ایجاد شده‌اند و اکنون توسعه یافته‌اند، بدون آنکه اصلاحی در سیاست‌های جانمایی و بهره‌برداری منابع صورت گرفته باشد.
 استفاده مجدد از آب و بازچرخانی آن، هرچند آغاز شده، اما دیرهنگام و محدود است و نیازمند سرمایه‌گذاری گسترده، حمایت دولتی و فرهنگ‌سازی عمیق است. همچنین ضروری است ماشین‌آلات و فناوری‌هایی به کار گرفته شود که مصرف آب را به حداقل برسانند و صنعت کشور با تکنولوژی روز قادر به مدیریت بحران‌های قرن جدید شود. آب دیگر یک منبع ارزان و در دسترس نیست، بلکه سرمایه‌ای حیاتی و استراتژیک است و صنایع باید خود را با این واقعیت وفق دهند تا در رقابت‌های منطقه‌ای و جهانی عقب نمانند.