مسکن ارزان در تایلند
تأمین مسکن پایدار و ارزان‌قیمت یکی از چالش‌های اساسی کشورهای در حال توسعه است و در جنوب شرق آسیا، به‌ویژه در تایلند، برنامه‌هایی مانند Baan Mankong (به معنای «خانه امن» در زبان تایلندی) نمونه‌ای موفق از تلاش برای حل این بحران به شمار می‌رود. این برنامه با تکیه بر مشارکت جوامع محلی و رویکردهای مبتنی بر طبیعت، نه‌تنها به تأمین مسکن ارزان کمک کرده بلکه باعث تقویت پیوندهای اجتماعی و بهبود کیفیت زندگی ساکنان شده است. اهمیت این مدل در شرایطی که رشد سریع شهری و تغییرات اقلیمی فشار مضاعفی بر زیرساخت‌ها و منابع محدود وارد می‌کند، بیشتر نمایان می‌شود.
برنامه Baan Mankong از سال ۲۰۰۳ در تایلند اجرا شده و به ساکنان محلات فقیر اجازه می‌دهد با استفاده از حمایت‌های دولتی، بانک‌ها و سازمان‌های غیرانتفاعی، به طور جمعی خانه‌سازی کنند. نقطه قوت این طرح، تلفیق راهکارهای مبتنی بر طبیعت با سیاست‌های مسکن است. این راهکارها شامل استفاده از روش‌های مدیریت آب‌های سطحی، حفظ فضای سبز و ایجاد سیستم‌های بازیافت است که ضمن بهبود محیط زیست محلی، هزینه‌های ساخت‌وساز را کاهش داده و امنیت مسکن را افزایش می‌دهد. رویکرد Baan Mankong با تأکید بر خودمدیریتی و مالکیت جمعی، بستر مناسبی برای تقویت حس تعلق و همکاری میان اعضای جامعه فراهم می‌کند که در نهایت به پایداری بیشتر پروژه‌ها می‌انجامد.
جزئیات اجرایی این برنامه نشان می‌دهد که همکاری چندجانبه میان نهادهای دولتی، سازمان‌های مردم‌نهاد و ساکنان، کلید موفقیت طرح بوده است. دولت نقش تأمین مالی و چارچوب‌گذاری قانونی را برعهده داشته و سازمان‌های محلی به آموزش، مشاوره و هماهنگی پروژه‌ها می‌پردازند. از سوی دیگر، ساکنان با مشارکت فعال در برنامه‌ریزی و ساخت، علاوه بر کاهش هزینه‌ها، تعهد بیشتری به نگهداری و بهبود محل زندگی خود پیدا کرده‌اند. این فرایند مشارکتی باعث شده که پروژه‌ها نه‌تنها از نظر مالی بلکه از لحاظ اجتماعی و محیطی نیز موفق ظاهر شوند. یافته‌ها نشان می‌دهد ادغام راهکارهای طبیعت‌محور در سیاست مسکن به ایجاد محیطی سالم‌تر و مقاوم‌تر در برابر بلایای طبیعی کمک کرده است.
نتایج این مطالعه و تجربه Baan Mankong برای کشورهای در حال توسعه درس‌های مهمی به همراه دارد. در شرایطی که تغییرات اقلیمی، رشد بی‌رویه شهری و فقر مسکن مشکلات پیچیده و درهم‌تنیده‌ای ایجاد کرده‌اند، راهکارهای ترکیبی و مشارکتی که محیط زیست و جامعه را در مرکز توجه قرار دهند، مؤثرتر عمل می‌کنند. این مدل می‌تواند الگویی برای سایر مناطق با شرایط مشابه باشد و نشان می‌دهد که تأمین مسکن ارزان و پایدار تنها با مشارکت همه ذی‌نفعان و بهره‌گیری از راهکارهای خلاقانه امکان‌پذیر است. برنامه‌های مشابه باید به گونه‌ای طراحی شوند که ضمن حفظ استقلال و قدرت تصمیم‌گیری جوامع محلی، از حمایت نهادهای رسمی بهره‌مند شوند تا نتایج پایدار و درازمدتی حاصل شود.
این برنامه همچنین اثبات کرده که ترکیب راهکارهای مبتنی بر طبیعت با سیاست‌های مسکن می‌تواند مسیری جدید برای تأمین عدالت اجتماعی و پایداری شهری به وجود آورد. اگرچه شرایط بومی و فرهنگی هر منطقه متفاوت است، اما اصول مشارکت جمعی، خودمدیریتی و احترام به محیط زیست، کلیدهایی جهانی برای موفقیت هر برنامه تأمین مسکن پایدار به شمار می‌روند.
برنامه Baan Mankong از سال ۲۰۰۳ در تایلند اجرا شده و به ساکنان محلات فقیر اجازه می‌دهد با استفاده از حمایت‌های دولتی، بانک‌ها و سازمان‌های غیرانتفاعی، به طور جمعی خانه‌سازی کنند. نقطه قوت این طرح، تلفیق راهکارهای مبتنی بر طبیعت با سیاست‌های مسکن است. این راهکارها شامل استفاده از روش‌های مدیریت آب‌های سطحی، حفظ فضای سبز و ایجاد سیستم‌های بازیافت است که ضمن بهبود محیط زیست محلی، هزینه‌های ساخت‌وساز را کاهش داده و امنیت مسکن را افزایش می‌دهد. رویکرد Baan Mankong با تأکید بر خودمدیریتی و مالکیت جمعی، بستر مناسبی برای تقویت حس تعلق و همکاری میان اعضای جامعه فراهم می‌کند که در نهایت به پایداری بیشتر پروژه‌ها می‌انجامد.
جزئیات اجرایی این برنامه نشان می‌دهد که همکاری چندجانبه میان نهادهای دولتی، سازمان‌های مردم‌نهاد و ساکنان، کلید موفقیت طرح بوده است. دولت نقش تأمین مالی و چارچوب‌گذاری قانونی را برعهده داشته و سازمان‌های محلی به آموزش، مشاوره و هماهنگی پروژه‌ها می‌پردازند. از سوی دیگر، ساکنان با مشارکت فعال در برنامه‌ریزی و ساخت، علاوه بر کاهش هزینه‌ها، تعهد بیشتری به نگهداری و بهبود محل زندگی خود پیدا کرده‌اند. این فرایند مشارکتی باعث شده که پروژه‌ها نه‌تنها از نظر مالی بلکه از لحاظ اجتماعی و محیطی نیز موفق ظاهر شوند. یافته‌ها نشان می‌دهد ادغام راهکارهای طبیعت‌محور در سیاست مسکن به ایجاد محیطی سالم‌تر و مقاوم‌تر در برابر بلایای طبیعی کمک کرده است.
نتایج این مطالعه و تجربه Baan Mankong برای کشورهای در حال توسعه درس‌های مهمی به همراه دارد. در شرایطی که تغییرات اقلیمی، رشد بی‌رویه شهری و فقر مسکن مشکلات پیچیده و درهم‌تنیده‌ای ایجاد کرده‌اند، راهکارهای ترکیبی و مشارکتی که محیط زیست و جامعه را در مرکز توجه قرار دهند، مؤثرتر عمل می‌کنند. این مدل می‌تواند الگویی برای سایر مناطق با شرایط مشابه باشد و نشان می‌دهد که تأمین مسکن ارزان و پایدار تنها با مشارکت همه ذی‌نفعان و بهره‌گیری از راهکارهای خلاقانه امکان‌پذیر است. برنامه‌های مشابه باید به گونه‌ای طراحی شوند که ضمن حفظ استقلال و قدرت تصمیم‌گیری جوامع محلی، از حمایت نهادهای رسمی بهره‌مند شوند تا نتایج پایدار و درازمدتی حاصل شود.
این برنامه همچنین اثبات کرده که ترکیب راهکارهای مبتنی بر طبیعت با سیاست‌های مسکن می‌تواند مسیری جدید برای تأمین عدالت اجتماعی و پایداری شهری به وجود آورد. اگرچه شرایط بومی و فرهنگی هر منطقه متفاوت است، اما اصول مشارکت جمعی، خودمدیریتی و احترام به محیط زیست، کلیدهایی جهانی برای موفقیت هر برنامه تأمین مسکن پایدار به شمار می‌روند.
ارسال دیدگاه
