تحول سیاسی نیویورک در دستان ممدانی
حمیدرضا علی‌نیا روزنامه نگار
پیروزی «ظُهران ممدانی»، نخستین شهردار مسلمان نیویورک، در انتخابات شهرداری 2025، به شدت تحلیلگران سیاسی را شگفت‌زده کرد. این پیروزی نه‌تنها یک شوک سیاسی عظیم بود، بلکه ساختارهای سیاسی مستقر را دگرگون کرد و چشم‌انداز سیاسی محلی را به گونه‌ای تغییر داد که بسیاری از پیش‌بینی‌ها از آن عاجز بودند. ممدانی که خود را سوسیالیست دموکرات می‌داند، نمادی از تغییرات اجتماعی و فرهنگی است که در نیویورک، شهری با تاریخ پیچیده نژادی و طبقات اجتماعی، به وقوع پیوست. پیروزی او بازتابی از یک موج اجتماعی بود که در آن، جوامع مسلمان و آسیای جنوبی در محله‌هایی مانند کویینز، به عنوان بخش‌های حاشیه‌ای جامعه، برای اولین بار احساس دیده‌شدن کردند. در شب انتخابات، در کافه‌ای شلوغ در کویینز، شعار «ممدانی» فضا را پر کرده بود؛ لحظه‌ای که برای بسیاری از ساکنان این محله‌ها، نماد تغییر و امید بود. پیروزی ممدانی بیش از آنکه صرفاً یک پیروزی سیاسی باشد، نمایانگر یک تغییر فرهنگی عمیق در جامعه‌ای است که به‌طور تاریخی از نژاد، طبقه و ایدئولوژی‌های مختلف تقسیم شده بود.
طبقه، مذهب و جمع ناراضیان
پیروزی «ممدانی» تنها به هویت او مربوط نمی‌شد. این پیروزی از پیام کارزار انتخاباتی او در خصوص رسیدگی به هزینه‌های بالای زندگی در شهر نیویورک نشات می‌گرفت، مساله‌ای که با بسیاری از رأی‌دهندگان طبقه کارگر همصدایی داشت. در محله‌های مختلف، از «کویینز» گرفته تا «برانکس»، ممدانی نه‌تنها دموکرات‌های همیشگی را در صف رأی‌دهندگان خود داشت، بلکه بسیاری از طرفدارانش از جوامع کمتر دیده‌شده و بدون نماینده جذب شده بودند، از جمله جوانان و خانواده‌های مهاجر که بسیاری از آن‌ها هیچ‌گاه پیشتر در انتخابات شرکت نکرده بودند. او توانست این صداها را از طریق ترکیبی قدرتمند از هوشمندی در استفاده از رسانه‌های اجتماعی، سازماندهی از پایین به بالا و پیامی روشنی فراتر از صرف هویت و شخصیتش بسیج کند.
«سومایا چودری» ساکن بی‌ساید در کویینز گفت: «من زود رأی دادم و بعد گریه کردم»، جمله که از رأی‌دهندگان بسیاری شنیده می‌شد که برای اولین بار رای می‌دادند. «چودری» ادامه می‌دهد: «قبل از این، هیچ‌وقت تصور نمی‌کردم یک مسلمان شهردار نیویورک شود.» پیام «ممدانی» درباره هزینه‌ها، مقرون به‌صرفه‌بودن و عدالت اجتماعی در محله‌هایی مانند «آستوریا» طنین‌انداز شد؛ جایی که هزینه‌های بالای زندگی در شهر برای مستأجران، کاربران حمل‌ونقل عمومی و کارگران مهاجر تبدیل به جنگ هر روزه شده است.
اما تنها پیام کارزار او نبود که حمایت مردم را جلب کرد. کارزار «ممدانی» عمیقاً شخصی هم بود، با ریشه‌هایی در ایمان مذهبی‌اش و پتانسیل رهبری سیاسی که بسیاری از نیویورکی‌ها را متعجب کرد. او با بازدید از بیش از 50 مسجد در سراسر شهر و شرکت در مناسک مذهبی با هم‌کیشانش توانست ارتباطی عمیق و انسانی با رأی‌دهندگان برقرار کند. «ممدانی» در نیویورک با مردم نماز می‌خواند و عملاً در سنت‌هایشان شریک شد. این تصویر ایمان، به‌ویژه در میان مسلمانان نیویورک که پس از 11 سپتامبر با دهه‌ها اسلام‌هراسی و حس طردشدگی روبه‌رو بودند، ارتباط عمیقی برقرار کرد.
«اسد دندیا» تاریخ‌نگار عمومی و سازمان‌دهنده اجتماعی می‌گوید: «ما درباره نیویورک به‌عنوان یک دیگ هفت قلم جوش صحبت می‌کنیم؛ مکانی که همه می‌توانند در آن جا بیفتند.» او در مصاحبه با نیویورک تایمز ادامه داد: «بخشی از من احساس می‌کرد که نیویورک هنوز آماده یک شهردار مسلمان نیست. اما به نظر می‌رسد که حالا یکی داریم.»
زمینه‌های سیاسی و فرهنگی
پیروزی «ممدانی» در زمانی رخ می‌دهد که قطب‌بندی سیاسی شدید شده است. آمریکا به شدت دچار تقسیمات سیاسی است. محافظه‌کاری فرهنگی در حال افزایش است و حزب جمهوری‌خواه نقش برجسته‌ای در شکل‌دهی گفتمان عمومی دارد. مسائل نژاد، مهاجرت و «جنگ‌های فرهنگی» در کانون توجه قرار دارند و صعود ممدانی به قدرت در نیویورک، به‌طور مستقیم در برابر این نیروها قرار می‌گیرد. این نیروها بخش بزرگی از گفت‌وگوهای ملی را شکل داده‌اند. در محیطی که شخصیت‌هایی مانند دونالد ترامپ با تهدید به کاهش بودجه فدرال و اعمال تدابیر قانونی برای ایجاد مانع در برابر شهرهایی مانند نیویورک تلاش کرده‌اند تا شهرهای بزرگ را به سمت ایده‌های خود تغییر دهند. پیروزی ممدانی نه‌تنها یک پیروزی سیاسی، بلکه یک پیروزی ایدئولوژیک نیز به شمار می‌آید. در سخنرانی پیروزی‌اش، «ممدانی» از به چالش کشیدن ساختار سیاسی آمریکا خودداری نکرد. او به طور خاص به رئیس‌جمهور ترامپ اشاره کرد، خطر سیاست‌های دولت او را مورد انتقاد قرار داد و اعلام کرد که نیویورک‌سیتی تحت رهبری او در برابر سیاست‌های ترامپ مقاومت خواهد کرد. در شهری که به یک قلعه از ایده‌های پیشرفته و فراگیر تبدیل شده، پیروزی «ممدانی» پیام روشنی ارسال می‌کند: «اگر جایی بتواند به یک ملت نشان دهد که چگونه باید ترامپ را شکست دهند، این همان شهری است که او را به قدرت رساند.»
ترامپ در ابتدا به «ممدانی» حمله کرده و او را به عنوان «کمونیست» آینده حزب دموکرات توصیف کرد. او هشدار داد که سیاست‌های «ممدانی» باعث خواهد شد تا ساکنان از شهر بیرون بروند. اما ممدانی به مسیر خود ادامه داد و به مقابله با چالش‌های ملی از جمله کاهش بودجه فدرال و سرکوب مهاجرت پرداخت. پیروزی «ممدانی»، به همراه درخواست‌های او برای ایجاد شهری عادلانه‌تر و برابرتر، در برابر گفتمان ترامپی ایستاد که می‌خواست جوامع آسیب‌پذیر را حاشیه‌نشین کند و شهرهای سراسر کشور را دچار تفرقه سازد.
تحلیلگران سیاسی بر این باورند که پیروزی «ممدانی» نه‌تنها آینده شهر نیویورک را دگرگون خواهد کرد، بلکه ممکن است به عنوان الگویی برای جنبش‌های پیشرو در سراسر کشور عمل کند. «جولین زلیزر»، دانشمند علوم سیاسی دراین باره می‌گوید: «ممدانی نماینده موج جدید سوسیالیسم دموکراتیک است که در حال بازتعریف معنای پیشرو بودن در قرن بیست‌ویکم محسوب می‌شود. او نارضایتی روزافزون از وضعیت موجود را به یک استراتژی پیروزی تبدیل کرده که رأی‌دهندگان جدید را به پای صندوق‌های رأی می‌آورد.»
در مسیر تحقق وعده‌ها
همزمان با آماده شدن «ممدانی» برای تصدی شهرداری، چالش‌های مهمی هم پیش‌روی او قرار دارد. فراتر مسئله برقراری تعادل میان سیاست‌های ایالتی و محلی، «ممدانی» در نبردی سیاسی با دولت ترامپ قرار دارد. با توجه به سیاست‌های ترامپ که بودجه بودجه فدرال برای نیویورک را تهدید می‌کند، برنامه پیشنهادی ممدانی شامل توقف افزایش اجاره‌ها، مراقبت‌های عمومی از کودکان، حمل‌ونقل عمومی رایگان و دستمزد مکفی، نه‌تنها با موانع مالی رودررو است، بلکه به حمایت از سوی فرماندار ایالت نیویورک هم نیاز دارد؛ کسی که در پشتیبانی از برخی از پیشنهادات بلندپروازانه ممدانی مردد بود.
نقش سیاست‌های فدرال در شکل‌دهی به شهرداری «ممدانی» غیرقابل انکار است. از احتمال استقرار نیروهای گارد ملی توسط ترامپ گرفته تا سرکوب‌های بیشتر در زمینه مهاجرت، احتمالاً شهردار جدید درگیر نبردهای سخت و بی‌پایانی خواهد شد، به ویژه زمانی که بحث بر سر رویکرد دولت فدرال به شهرهایی مانند نیویورک باشد. کارشناسان سیاسی بر این باورند که ممدانی باید بخش عمده‌ای از تلاش‌های خود را بر حفظ منافع شهر در برابر دخالت‌های فدرال متمرکز کند. این البته در حالی است که شهردار جدید تلاش دارد تا یک دستور کار پیشرو جهت پاسخ به نیازهای طبقه کارگر نیویورک را اجرایی کند، پاسخ به نیاز همان‌ها که او را شهردار کرده‌اند.
یکی از نوآوری‌های سیاسی کلیدی «ممدانی» توانایی او در متحد کردن گروه‌های مختلف، به‌ویژه در جوامع مهاجر طبقه کارگر بود. در محله‌هایی مانند آستوریا، اوزون پارک و جامائیکا، پیام «ممدانی» درباره مقرون به صرفه بودن و همبستگی اجتماعی به شدت مورد استقبال قرار گرفت. برای بسیاری از مسلمانان و آسیای جنوبی‌های طبقه کارگر در شهر، کارزار او فرصتی نادر بود تا تجارب زندگی‌شان را در یک رهبر سیاسی مشاهده کنند.
«رعنا عبدالحمید» سازمان‌دهنده اجتماعی در کویینز می‌گوید: «مسلمانان در سراسر شهر هستند. ما مدت‌هاست که ستون فقرات بسیاری از بخش‌های این شهر بوده‌ایم و حالا این زمان ماست.»
منبع: نیویورکر
دوران جدید برای شهر ۹ میلیون نفری
انتخاب ظُهران ممدانی به عنوان شهردار نیویورک، فصلی جدید در تاریخ این شهر را رقم می‌زند. این فصل، مفروضات قدیمی را به چالش می‌کشد و با نیروهای سیاسی قدرتمند مقابله می‌کند. پیروزی ممدانی نه‌تنها انعکاسی از تغییرات جمعیتی و اجتماعی در نیویورک است که مدت‌ها مرکز زندگی مهاجران و طبقات کارگر بوده، بلکه بیانیه‌ای است در مورد آینده شهرهای آمریکایی؛ جایی که جنبش‌های مردمی، همبستگی طبقه کارگر و گنجاندن صداهای حاشیه‌ای، چشم‌انداز سیاسی را برای سال‌ها شکل خواهند داد. شهر نیویورک تحت رهبری ممدانی وارد دورانی جدید می‌شود؛ دورانی که در آن قدرت جامعه، استحکام مقاومت و امید به آینده‌ای عادلانه‌تر و برابرتر، در کانون دفتر شهردار خواهد بود. این انتخاب، نمادی قدرتمند از تغییری است که در سراسر کشور در حال وقوع است.
طبقه، مذهب و جمع ناراضیان
پیروزی «ممدانی» تنها به هویت او مربوط نمی‌شد. این پیروزی از پیام کارزار انتخاباتی او در خصوص رسیدگی به هزینه‌های بالای زندگی در شهر نیویورک نشات می‌گرفت، مساله‌ای که با بسیاری از رأی‌دهندگان طبقه کارگر همصدایی داشت. در محله‌های مختلف، از «کویینز» گرفته تا «برانکس»، ممدانی نه‌تنها دموکرات‌های همیشگی را در صف رأی‌دهندگان خود داشت، بلکه بسیاری از طرفدارانش از جوامع کمتر دیده‌شده و بدون نماینده جذب شده بودند، از جمله جوانان و خانواده‌های مهاجر که بسیاری از آن‌ها هیچ‌گاه پیشتر در انتخابات شرکت نکرده بودند. او توانست این صداها را از طریق ترکیبی قدرتمند از هوشمندی در استفاده از رسانه‌های اجتماعی، سازماندهی از پایین به بالا و پیامی روشنی فراتر از صرف هویت و شخصیتش بسیج کند.
«سومایا چودری» ساکن بی‌ساید در کویینز گفت: «من زود رأی دادم و بعد گریه کردم»، جمله که از رأی‌دهندگان بسیاری شنیده می‌شد که برای اولین بار رای می‌دادند. «چودری» ادامه می‌دهد: «قبل از این، هیچ‌وقت تصور نمی‌کردم یک مسلمان شهردار نیویورک شود.» پیام «ممدانی» درباره هزینه‌ها، مقرون به‌صرفه‌بودن و عدالت اجتماعی در محله‌هایی مانند «آستوریا» طنین‌انداز شد؛ جایی که هزینه‌های بالای زندگی در شهر برای مستأجران، کاربران حمل‌ونقل عمومی و کارگران مهاجر تبدیل به جنگ هر روزه شده است.
اما تنها پیام کارزار او نبود که حمایت مردم را جلب کرد. کارزار «ممدانی» عمیقاً شخصی هم بود، با ریشه‌هایی در ایمان مذهبی‌اش و پتانسیل رهبری سیاسی که بسیاری از نیویورکی‌ها را متعجب کرد. او با بازدید از بیش از 50 مسجد در سراسر شهر و شرکت در مناسک مذهبی با هم‌کیشانش توانست ارتباطی عمیق و انسانی با رأی‌دهندگان برقرار کند. «ممدانی» در نیویورک با مردم نماز می‌خواند و عملاً در سنت‌هایشان شریک شد. این تصویر ایمان، به‌ویژه در میان مسلمانان نیویورک که پس از 11 سپتامبر با دهه‌ها اسلام‌هراسی و حس طردشدگی روبه‌رو بودند، ارتباط عمیقی برقرار کرد.
«اسد دندیا» تاریخ‌نگار عمومی و سازمان‌دهنده اجتماعی می‌گوید: «ما درباره نیویورک به‌عنوان یک دیگ هفت قلم جوش صحبت می‌کنیم؛ مکانی که همه می‌توانند در آن جا بیفتند.» او در مصاحبه با نیویورک تایمز ادامه داد: «بخشی از من احساس می‌کرد که نیویورک هنوز آماده یک شهردار مسلمان نیست. اما به نظر می‌رسد که حالا یکی داریم.»
زمینه‌های سیاسی و فرهنگی
پیروزی «ممدانی» در زمانی رخ می‌دهد که قطب‌بندی سیاسی شدید شده است. آمریکا به شدت دچار تقسیمات سیاسی است. محافظه‌کاری فرهنگی در حال افزایش است و حزب جمهوری‌خواه نقش برجسته‌ای در شکل‌دهی گفتمان عمومی دارد. مسائل نژاد، مهاجرت و «جنگ‌های فرهنگی» در کانون توجه قرار دارند و صعود ممدانی به قدرت در نیویورک، به‌طور مستقیم در برابر این نیروها قرار می‌گیرد. این نیروها بخش بزرگی از گفت‌وگوهای ملی را شکل داده‌اند. در محیطی که شخصیت‌هایی مانند دونالد ترامپ با تهدید به کاهش بودجه فدرال و اعمال تدابیر قانونی برای ایجاد مانع در برابر شهرهایی مانند نیویورک تلاش کرده‌اند تا شهرهای بزرگ را به سمت ایده‌های خود تغییر دهند. پیروزی ممدانی نه‌تنها یک پیروزی سیاسی، بلکه یک پیروزی ایدئولوژیک نیز به شمار می‌آید. در سخنرانی پیروزی‌اش، «ممدانی» از به چالش کشیدن ساختار سیاسی آمریکا خودداری نکرد. او به طور خاص به رئیس‌جمهور ترامپ اشاره کرد، خطر سیاست‌های دولت او را مورد انتقاد قرار داد و اعلام کرد که نیویورک‌سیتی تحت رهبری او در برابر سیاست‌های ترامپ مقاومت خواهد کرد. در شهری که به یک قلعه از ایده‌های پیشرفته و فراگیر تبدیل شده، پیروزی «ممدانی» پیام روشنی ارسال می‌کند: «اگر جایی بتواند به یک ملت نشان دهد که چگونه باید ترامپ را شکست دهند، این همان شهری است که او را به قدرت رساند.»
ترامپ در ابتدا به «ممدانی» حمله کرده و او را به عنوان «کمونیست» آینده حزب دموکرات توصیف کرد. او هشدار داد که سیاست‌های «ممدانی» باعث خواهد شد تا ساکنان از شهر بیرون بروند. اما ممدانی به مسیر خود ادامه داد و به مقابله با چالش‌های ملی از جمله کاهش بودجه فدرال و سرکوب مهاجرت پرداخت. پیروزی «ممدانی»، به همراه درخواست‌های او برای ایجاد شهری عادلانه‌تر و برابرتر، در برابر گفتمان ترامپی ایستاد که می‌خواست جوامع آسیب‌پذیر را حاشیه‌نشین کند و شهرهای سراسر کشور را دچار تفرقه سازد.
تحلیلگران سیاسی بر این باورند که پیروزی «ممدانی» نه‌تنها آینده شهر نیویورک را دگرگون خواهد کرد، بلکه ممکن است به عنوان الگویی برای جنبش‌های پیشرو در سراسر کشور عمل کند. «جولین زلیزر»، دانشمند علوم سیاسی دراین باره می‌گوید: «ممدانی نماینده موج جدید سوسیالیسم دموکراتیک است که در حال بازتعریف معنای پیشرو بودن در قرن بیست‌ویکم محسوب می‌شود. او نارضایتی روزافزون از وضعیت موجود را به یک استراتژی پیروزی تبدیل کرده که رأی‌دهندگان جدید را به پای صندوق‌های رأی می‌آورد.»
در مسیر تحقق وعده‌ها
همزمان با آماده شدن «ممدانی» برای تصدی شهرداری، چالش‌های مهمی هم پیش‌روی او قرار دارد. فراتر مسئله برقراری تعادل میان سیاست‌های ایالتی و محلی، «ممدانی» در نبردی سیاسی با دولت ترامپ قرار دارد. با توجه به سیاست‌های ترامپ که بودجه بودجه فدرال برای نیویورک را تهدید می‌کند، برنامه پیشنهادی ممدانی شامل توقف افزایش اجاره‌ها، مراقبت‌های عمومی از کودکان، حمل‌ونقل عمومی رایگان و دستمزد مکفی، نه‌تنها با موانع مالی رودررو است، بلکه به حمایت از سوی فرماندار ایالت نیویورک هم نیاز دارد؛ کسی که در پشتیبانی از برخی از پیشنهادات بلندپروازانه ممدانی مردد بود.
نقش سیاست‌های فدرال در شکل‌دهی به شهرداری «ممدانی» غیرقابل انکار است. از احتمال استقرار نیروهای گارد ملی توسط ترامپ گرفته تا سرکوب‌های بیشتر در زمینه مهاجرت، احتمالاً شهردار جدید درگیر نبردهای سخت و بی‌پایانی خواهد شد، به ویژه زمانی که بحث بر سر رویکرد دولت فدرال به شهرهایی مانند نیویورک باشد. کارشناسان سیاسی بر این باورند که ممدانی باید بخش عمده‌ای از تلاش‌های خود را بر حفظ منافع شهر در برابر دخالت‌های فدرال متمرکز کند. این البته در حالی است که شهردار جدید تلاش دارد تا یک دستور کار پیشرو جهت پاسخ به نیازهای طبقه کارگر نیویورک را اجرایی کند، پاسخ به نیاز همان‌ها که او را شهردار کرده‌اند.
یکی از نوآوری‌های سیاسی کلیدی «ممدانی» توانایی او در متحد کردن گروه‌های مختلف، به‌ویژه در جوامع مهاجر طبقه کارگر بود. در محله‌هایی مانند آستوریا، اوزون پارک و جامائیکا، پیام «ممدانی» درباره مقرون به صرفه بودن و همبستگی اجتماعی به شدت مورد استقبال قرار گرفت. برای بسیاری از مسلمانان و آسیای جنوبی‌های طبقه کارگر در شهر، کارزار او فرصتی نادر بود تا تجارب زندگی‌شان را در یک رهبر سیاسی مشاهده کنند.
«رعنا عبدالحمید» سازمان‌دهنده اجتماعی در کویینز می‌گوید: «مسلمانان در سراسر شهر هستند. ما مدت‌هاست که ستون فقرات بسیاری از بخش‌های این شهر بوده‌ایم و حالا این زمان ماست.»
منبع: نیویورکر
دوران جدید برای شهر ۹ میلیون نفری
انتخاب ظُهران ممدانی به عنوان شهردار نیویورک، فصلی جدید در تاریخ این شهر را رقم می‌زند. این فصل، مفروضات قدیمی را به چالش می‌کشد و با نیروهای سیاسی قدرتمند مقابله می‌کند. پیروزی ممدانی نه‌تنها انعکاسی از تغییرات جمعیتی و اجتماعی در نیویورک است که مدت‌ها مرکز زندگی مهاجران و طبقات کارگر بوده، بلکه بیانیه‌ای است در مورد آینده شهرهای آمریکایی؛ جایی که جنبش‌های مردمی، همبستگی طبقه کارگر و گنجاندن صداهای حاشیه‌ای، چشم‌انداز سیاسی را برای سال‌ها شکل خواهند داد. شهر نیویورک تحت رهبری ممدانی وارد دورانی جدید می‌شود؛ دورانی که در آن قدرت جامعه، استحکام مقاومت و امید به آینده‌ای عادلانه‌تر و برابرتر، در کانون دفتر شهردار خواهد بود. این انتخاب، نمادی قدرتمند از تغییری است که در سراسر کشور در حال وقوع است.
ارسال دیدگاه
ضمیمه
ضمیمه
