خودکشی یکی از مرموزترین بحران‌های سلامت عمومی است؛ رخدادی که اغلب در سکوت و پشت پرده احساسات نهفته رخ می‌دهد و می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری برای فرد و جامعه به دنبال داشته باشد. در سال‌های اخیر، پژوهشگران به دنبال روش‌هایی نوین برای شناسایی افرادی بوده‌اند که در معرض خطر خودکشی هستند و یکی از مسیرهای نوظهور، بررسی و تحلیل دقیق صدای انسان است. گفتار، فراتر از کلمات ساده، حامل نشانه‌های پیچیده‌ای از وضعیت روانی، هیجانی و ذهنی فرد است و تغییرات ظریف در لحن، ریتم، شدت و فرکانس می‌توانند پیامی خاموش اما مهم درباره وضعیت درونی انسان به ما منتقل کنند. هوش مصنوعی و یادگیری ماشین ابزارهایی هستند که می‌توانند نشانه‌های نامرئی و ظریف وضعیت روانی انسان را قابل مشاهده کنند. این فناوری‌ها قادرند الگوهای صوتی را تحلیل کرده و تفاوت‌های میان افرادی که در معرض خطر خودکشی هستند و کسانی که نیستند، شناسایی کنند. ویژگی‌های صوتی مانند نوسان صدا، تغییرات فرکانس پایه، شدت صدا و دیگر جزئیات ظریف، به‌طور مداوم به عنوان شاخص‌هایی قابل اعتماد ظاهر شده‌اند و امکان درک بهتر هیجان و وضعیت ذهنی فرد را فراهم می‌کنند.
با این حال، هیچ فناوری جادویی نیست. دقت الگوریتم‌ها به نحوه جمع‌آوری داده‌ها، کیفیت صدا و ترکیب آن با اطلاعات زمینه‌ای دیگر وابسته است. تجربه نشان می‌دهد که تحلیل‌های چندوجهی، جایی که داده‌های صوتی با الگوهای زبانی، واژگان و سابقه روانی فرد ترکیب می‌شوند، عملکرد به مراتب بهتری دارند. به این معنا، صدای انسان تنها یک قطعه از پازل است و بررسی همزمان لحن، ریتم، واژگان و سابقه فرد می‌تواند تصویری کامل‌تر و دقیق‌تر از وضعیت روانی ارائه دهد و امکان مداخله به موقع را افزایش دهد. چالش اصلی در استفاده از صدا برای شناسایی خطر خودکشی، تنوع بی‌نظیر انسانی است. صدای هر فرد منحصر به فرد است و عوامل متعددی مانند فرهنگ، جنسیت، سن، زبان و حتی زمان ضبط، بر ویژگی‌های صوتی تأثیر می‌گذارند. برای اینکه الگوریتم‌های هوش مصنوعی قابل اعتماد باشند، باید با داده‌های گسترده و متنوع آموزش ببینند و توانایی تحلیل شرایط مختلف را داشته باشند. تنها با استانداردسازی روش‌ها و گسترش مجموعه داده‌ها است که می‌توان امیدوار بود این فناوری کاربرد بالینی واقعی پیدا کند. با این حال، چشم‌انداز روشن است. روزی نه چندان دور، یک تماس تلفنی، یک پیام صوتی یا یک ضبط کوتاه می‌تواند هشدار اولیه برای پیشگیری از خودکشی باشد. فناوری با ترکیب علم، داده و انسانیت می‌تواند فرصتی برای مداخله به موقع فراهم کند و زندگی‌هایی را نجات دهد که در غیر این صورت خاموش می‌شدند. حتی در تاریک‌ترین لحظات، صدا می‌تواند راهنمایی به سمت نور باشد. هوش مصنوعی شاید قادر به تجربه احساسات نباشد، اما می‌تواند آن‌ها را بشنود و هشدار دهد پیش از آنکه فاجعه رخ دهد. در جهانی که خودکشی هنوز راز تلخ و خاموشی است، صدای انسان می‌تواند پلی میان سکوت و کمک، میان هشدار و عمل و میان خطر و زندگی باشد. تحلیل دقیق لحن، ریتم و واژگان می‌تواند فرصت مداخله به موقع فراهم کرده و زندگی‌هایی را نجات دهد که در غیر این صورت خاموش می‌شدند.
psychologytoday.com