این روزها، هوش مصنوعی دیگر در مرزهای محدود نرم‌افزاری و پردازش داده محصور نیست. موج تازه‌ای از پیشرفت‌ها، آن را به جهان فیزیکی آورده و مفهومی را که تا چند سال پیش بیشتر به داستان‌های علمی‌تخیلی شباهت داشت، به واقعیت بدل کرده است: سیستم‌های خودمختار. این سامانه‌ها، که از ربات‌های لجستیکی تا دستیارهای دیجیتال چندمنظوره را شامل می‌شوند، دیگر در مرحله آزمایشی نیستند بلکه در خطوط تولید، انبارها، شبکه‌های حمل‌ونقل و حتی محیط‌های مجازی و اداری مستقر شده‌اند. آنها می‌توانند محیط خود را درک کنند، با شرایط متغیر سازگار شوند و تصمیماتی بگیرند که پیش‌تر تنها از عهده انسان برمی‌آمد.
پیشرفت‌های اخیر در پردازش چندوجهی داده—ترکیب متن، تصویر و صدا—به این سامانه‌ها توانایی درک و تعامل پیچیده‌تری داده است. ربات‌های انسان‌نما، مانند آنچه برخی شرکت‌ها با تکیه بر مدل‌های زبانی پیشرفته توسعه می‌دهند، اکنون قادرند نه فقط حرکات فیزیکی دقیق انجام دهند، بلکه با همکاران انسانی در قالب گفتگو و تبادل اطلاعات نیز همکاری کنند. این هم‌زیستی فنی، دامنه کاربردها را از کارخانه‌ها تا بیمارستان‌ها و از مراکز آموزشی تا خانه‌ها گسترش می‌دهد.
در حوزه لجستیک، استفاده از ربات‌های مجهز به بینایی ماشین و الگوریتم‌های هوش مصنوعی برای مدیریت موجودی، شناسایی ناهنجاری‌ها و تحویل خودکار کالا به بخشی از جریان عادی کار بدل شده است. در این مدل، کارایی افزایش یافته، هزینه‌ها کاهش یافته و نیاز به مداخلات انسانی در بخش‌های تکراری کمتر شده است. پهپادهای خودمختار و وسایل نقلیه بدون راننده نیز در تحویل «آخرین مایل» سهم بیشتری می‌گیرند و شبکه‌های حمل‌ونقل هوشمند را شکل می‌دهند.
همزمان، مفهوم «هوش مصنوعی عامل» یا Agentic AI در حال تثبیت است. این سامانه‌ها برخلاف مدل‌های واکنشی گذشته، به‌طور پیش‌فعال عمل می‌کنند: هدف را می‌فهمند، منابع لازم را شناسایی می‌کنند و استراتژی خود را در زمان واقعی تغییر می‌دهند. چنین قابلیتی، از امور مالی و مدیریت منابع انسانی گرفته تا بازاریابی و خدمات عمومی، امکان تصمیم‌گیری سریع و هماهنگ را فراهم می‌کند. پیش‌بینی می‌شود بازار این فناوری طی سال‌های آینده رشد قابل‌توجهی داشته باشد و به هسته اصلی بسیاری از فرآیندهای سازمانی بدل شود.
با این حال، این مسیر تنها فرصت نیست؛ چالش هم هست. وابستگی روزافزون به سامانه‌های خودمختار، مسئله امنیت سایبری را پررنگ‌تر می‌کند. سیستم‌هایی که توانایی تصمیم‌گیری و اجرای خودکار دارند، در صورت هدف‌گیری توسط حملات مخرب، می‌توانند آسیب‌های گسترده‌تری ایجاد کنند. همچنین، همگرایی هوش مصنوعی و رباتیک در حوزه نظامی و امنیتی، بحث‌های جدی اخلاقی و حقوقی به‌همراه دارد. ضرورت حفظ کنترل انسانی و تدوین مقررات شفاف، بیش از هر زمان دیگر احساس می‌شود.
شاید مهم‌ترین پرسش امروز این باشد که آیا فناوری می‌تواند در همان سرعتی که توانمندی‌های خود را افزایش می‌دهد، مکانیزم‌های اعتمادسازی و کنترل را نیز توسعه دهد. تاریخچه نوآوری‌ها نشان داده که مرز میان استفاده سازنده و سوءاستفاده، باریک و لغزنده است.