فنـاوری

این یک عینک هوشمند است

ردیابی چشم پتانسیل زیادی برای ایجاد تعامل طبیعی بین انسان و کامپیوتر دارد اما روش‌های موجود هنوز پیچیده و ناراحت‌کننده هستند. سیستم‌های مبتنی بر دوربین به پردازش پیچیده تصویر نیاز دارند و نگرانی‌هایی در بخش حریم خصوصی ایجاد می‌کنند. حسگرهای لنز تماسی نیز می‌توانند باعث تحریک چشم شوند. روش‌های جایگزین که سیگنال‌های الکتریکی عضلات چشم را اندازه‌گیری می‌کنند، نتایج ناسازگاری ارائه می‌دهند. با وجود دهه‌ها تحقیق، ایجاد فناوری ردیابی دقیق و راحت چشم همچنان یک چالش مهندسی باقی مانده است. مشکل اصلی، نیاز به نظارت دقیق بر حرکات ظریف چشم بدون تداخل در دید طبیعی یا ایجاد ناراحتی است. سیستم‌های دوربین باید حجم زیادی از داده‌های تصویری را در زمان واقعی پردازش کنند و تغییرات نور و ویژگی‌های چشم را در نظر بگیرند. حسگرهای لنز تماسی قطعات الکترونیکی را مستقیم روی سطح چشم قرار می‌دهند که ممکن است باعث تحریک شوند. نبود فناوری ردیابی چشم قابل اعتماد و غیرتهاجمی، کاربردهای این فناوری در واقعیت افزوده، فناوری‌های کمکی و نظارت پزشکی را محدود کرده است. دانشمندان چند مؤسسه تحقیقاتی در چین، عینک‌های هوشمندی را توسعه داده‌اند که موقعیت چشم را با استفاده از آرایه‌ای از حسگرهای نوری پروسکایتی (به جای دوربین یا لنز تماسی) ردیابی می‌کند. این سیستم نور منعکس‌شده از چشم را اندازه‌ می‌گیرد تا جهت نگاه را با دقت پنج درجه تعیین کند. عینک‌های هوشمند با حسگرهای نوری پروسکایتی، ردیابی چشم بدون نیاز به دوربین را امکان‌پذیر می‌کنند. این عینک‌ها برای کنترل اجسام پیرامون بدون دخالت دست یا کنترل، مناسب هستند.