شب‌های قدر، اوج پر گشودن در فضای نیایش و بندگی، و نهایت شکوفایی رحمت الهی است. شب قدر، ساعت پذیرایی از مهمانانِ بزم حضور است. در شب قدر، رو به آینه محاسبه می‌نشینیم و چهره جان را بی‌غبار می‌بینیم و با باران اشک، دل را در سحر رحمت و مغفرت شست‌وشوی می‌دهیم.

شب قدر، شب گشودنِ سفره دل و ریختن اشک نیاز و فصل گریستن در آستان آفریدگار بخشاینده است. شب احیای خویش با دم مسیحایی دعاست؛ زمانی است که باید قدر خویش را بشناسی، تقدیر خویش را رقم بزنی و خویشتنِ جدید را با قلم توبه و جوهر اشک ترسیم کنی. شب قدر، شب جدایی میان اولیای خدا و اولیای شیطان است. شب دعا و ندبه، و شب نزول رحمت عام و کَرَم خداوند است. شب آشتی بنده با خداوند، و شست‌وشوی تیرگی‌های دل است. شب خودسازی و نزدیک شدن به پروردگار است. شب تقسیم سهم است و بندگان به اندازه تلاششان در عبادت، پاداشی درخور می‌برند. شب یادآوری نعمت‌های مادی و معنوی خداوند است. شب عروج انسان، از خاک به افلاک است. شب بیدار ماندن، بیدار کردن و آگاه شدن از مکتب است. شب قدر شبی است که باید در عاشقی ثابت‌قدم بود. در طلب کوشید و بیدار ماند و دیدار جُست و به نیایش پرداخت.

شب قدر شبی است که باید به نیازمندان رسید و دانایی طلبید. شب قدر شبی است که باید به یاد روی آن محبوب عزیز، آن یار پنهان رخسار، عاشقانه نالید و دیدار روی او را از خدا طلبید.