درودگری نام دیگری است که بر روی شغل نجاری می‌گذارند. شغلی با قدمت زیاد که امروز رنگ‌وروی هنری گرفته و آمیزه‌ای است از مهارت، هنر و خلاقیت. این شغل در حوزه مبل‌سازی بیشترین کارکرد را دارد؛ به‌طوری که بهترین مکان برای به دست آوردن شغل نجاری، راسته مبل‌فروشان و تولیدکنندگان مبل است. در این زمینه عبدالحسین عباسی، رئیس اتحادیه درودگران و مبل‌سازان تهران، به آتیه‌نو می‌گوید: «صنعت تولید مبلمان یکی از مشاغل مهم و چندمنظوره است که از سال‌های دور در کشور رواج داشته و عده زیادی هم در این پیشه مشغول به کار بوده و هستند. این حرفه با توجه به استفاده همزمان از چند شغل مانند نجاری، رویه‌کوبی، دوخت و... از توان اشتغال‌زایی بالایی برخوردار است. به‌طوری که برای ساختن یک مبل راحتی یا حتی یک صندلی معمولی تا 13 حرفه درگیر کار می‌شوند.» عباسی در ادامه و در مورد وضعیت فعلی این شغل می‌گوید: «طی سال‌های اخیر به‌ویژه این 3-4 سال، این صنعت با رکود آزاردهنده‌ای مواجه شده است. با توجه به آمارهای موجود 15 هزار واحد تولیدی پروانه‌دار در کشور در این زمینه به فعالیت مشغول هستند که با احتساب 5 هزار واحد و کارگاه فاقد مجوز، تعدادشان به بیش از 20 هزار واحد تولیدی می‌رسد که از پتانسیل بالای این صنعت برای اشتغال‌زایی پایدار در کشور خبر می‌دهد. اگر برای هر واحد تولیدی میانگین 5 تا 6 نفر را در نظر بگیریم، به رقمی چندین هزار نفری می‌رسیم که 100 درصد سرمایه‌گذاری‌اش مربوط به بخش خصوصی است اما به خاطر شرایط نامساعد بازار که گریبان تولید و عرضه را گرفته است، 65 درصد از ظرفیت فعلی تولید بدون استفاده رها شده و کارگاه‌ها با کمترین حجم و توانشان کار می‌کنند.»

صنفی رو به ریزش مداوم

این مقام مسئول در ادامه به ریزش فعالان صنفی طی چند سال اخیر اشاره می‌کند و می‌گوید: «بنا به وضعیت موجود، فعالان زیادی از این حرفه فاصله گرفته‌اند و به سمت کارهای دیگر رفته‌اند. چون تولید دیگر جذابیتی برای فعالان این حوزه ندارد و از شمار شاغلانش روزبه‌روز کاسته می‌شود.» رئیس اتحادیه درودگران و مبل‌سازان تهران درباره علت این مسئله معتقد است: «کاهش قدرت خرید مشتری ازجمله این دلایل است، چون با توجه به اوضاع نامطلوب اقتصادی برآورده کردن نیازهای اولیه معیشتی مهم‌تر از خرید مبل و سایر فرآورده‌های چوبی است و تا وقتی خانواده‌ها گرفتار برطرف کردن نیازهای روزانه خودشان هستند، به سمت خرید و تعویض مبلمان منزل و مثلا بوفه و میز نهارخوری و... نمی‌روند. درنتیجه شرایط برای کسادی بازار مهیا شده و فعالیت در این صنعت با ریسک بالایی همراه است. همین امر موجب شده تا جذابیت سابق را نداشته باشد.» عباسی در ادامه در مورد سایر مسائل و مشکلات این صنعت می‌گوید: «گرفتاری زیاد است؛ از مالیات و دستمزد بگیرید تا بیمه و بازپرداخت تعهدات مالی. همه این موارد باعث دلسردی تولیدکنندگان شده است.» وی با اشاره به نیاز واحدهای تولیدکننده به نقدینگی می‌افزاید: «نیاز به منابع مالی ازجمله مهم‌ترین نیازهای فعالان این صنف است و اگر تولید به ‌صورت صنعتی انجام شود، سرمایه‌گذاری در این کار مبالغ زیادی را طلب می‌کند.»

نگذاریم کسب‌وکارهای کوچک از بین بروند

عباسی می‌افزاید: «کمبود نقدینگی، نبود تسهیلات بانکی و حمایت نکردن دولت از بخش خصوصی وضعیت نامطلوب فعلی را به وجود آورده است. به همین دلیل تولیدکنندگان قدیمی وقتی شرایط را می‌بینند رغبتی برایشان نمی‌ماند و به حاشیه رانده می‌شوند. اما در هر صورت کسی که عمری را در یک حرفه گذرانده نمی‌تواند با کسادی بازار به شغل دیگری روی بیاورد چون مهارت دیگری ندارد.» عباسی اضافه می‌کند: «مشاغلی مانند نجاری و راه‌اندازی کارگاه‌های ریزودرشت در این زمینه ازجمله مزیت‌های حوزه اشتغال‌زایی به شمار می‌روند که صنایع بزرگ و کارخانه‌های مبل‌سازی و در و پنجره‌سازی را پشتیبانی می‌کنند. بنابراین اگر این کارگاه‌ها توان اداره خود را نداشته باشند، موجی از بیکاری ایجاد می‌شود و کارخانه‌های بزرگ هم از کار بازمی‌مانند. بنابراین نیاز است به این حوزه توجه ویژه شود چون می‌توان با سرمایه چند ده میلیونی کارگاه نجاری راه‌اندازی کرد و برای بیش از 5 نفر شغل ایجاد کرد که اغلب با سرمایه شخصی انجام می‌شود و قابل‌تقدیر است. به همین دلیل باید از موانع رشد بازار بکاهیم تا این مشاغل خرد بار دیگر رنگ‌وروی رونق را به خود ببینند.»