وقتی تاریخ انقلاب اسلامی را مرور می‌کنیم، حضور کارگران و جنبش‌های کارگری، در تمامی مراحل آن به خوبی مشهود است؛ به‌ویژه در آذر ۱۳۵۷ که کارگران صنعت نفت در اهواز و آبادان، با اعتصاب سراسری خود و بستن شیرهای نفت، باعث ناامیدی حامیان رژیم پهلوی شدند. در طی مراحل پیروزی انقلاب اسلامی نیز کارگران که از اقشار آسیب‌پذیر بودند و نیازهای معیشتی داشتند، با اطاعت مطلق از فرامین حضرت امام خمینی (ره) و تعطیلی کارگاه‌ها و حضور در تظاهرات و راهپیمایی‌ها، نقش خود را به خوبی ایفا کردند.  همین کارگران بودند که با استقرار نظام جمهوری اسلامی، ضمن حضور مستمر در تمامی صحنه‌ها -اعم از اجتماعات، نمازجمعه‌ها و انتخابات‌ مختلف، با بازگشت به کارگاه‌ها و خدمات صنفی، چرخه اقتصاد کشور را به گردش در آورده و با تلاش جهادی‌شان، بیشتر کار کردند و کمتر حقوق گرفتند؛ اما هیچ‌گاه اعتراضی که منجر به خدشه‌دارشدن انقلاب اسلامی و آرمان‌های جمهوری اسلامی باشد، انجام ندادند و تمام‌قد از انقلاب و نظام ، دفاع کردند.  در هشت سال دفاع مقدس -که پیوسته به انقلاب اسلامی بود- کارگران، سربازان پیاده نظام انقلاب اسلامی بودند و در دو جبهه اقتصادی و جبهه‌های نبرد حق علیه باطل، خوش درخشیدند. کارگران، با حضور مستمر خود در مناطق جنگی و محل کار -که درواقع آن را جبهه‌ای دیگر می‌دانستند- برای حفظ انقلاب وجمهوری اسلامی، چیزی کم نگذاشتند.  بعد از جنگ و در بازسازی کشور، نقش بی‌بدیل کارگران، بر همگان روشن است. در فراز و نشیب‌ها و توطئه‌ها، کارگران شریف این مرز و بوم، هیچ‌گاه تحت‌تاثیر اجانب و بیگانگان قرار نگرفته و علی‌رغم مطالبات بر زمین‌مانده همچون عدم افزایش حقوق در دوران جنگ تحمیلی و على‌رغم وجود تورم همه‌ساله و عدم تناسب دستمزدها در سال‌های بعد و فاصله جدی و قابل‌ملاحظه میان حقوق کارگران با خط معیشت و فقر، جهت حمایت از آرمان‌های انقلاب اسلامی هیچ بهانه‌ای دست دشمنان ندادند و همواره خواسته‌های خود را از طریق تشکلات و مراجع قانونی به سمع مسئولان رسانده‌اند؛ هرچند سهم کارگران از داشتن تریبون داده نشد و کارگران، در مظلومیت کامل به سر می‌برند.