مطبوعات در بهمن 57، وضعیت متفاوتی با دوران قبل و بعد آن داشتند. در بهمن 57، نه دولت مستقر بود و نه نظارت و کنترلی وجود داشت و روزنامه‎ها، آزادی کمابیش کاملی داشتند. به همین دلیل، به آن دوره و چندماه قبل و بعد از آن، بهار آزادی می‎گفتند. زیرا هیچ نظارت متمرکزی، بر مطبوعات نبود و مطبوعات می‏توانستند همه واقعیت را بنویسند. مردم هم به‌شدت علاقه‌مند و پیگیر مطبوعات بودند. پس از دوماه اعتصاب، مطبوعات با پایان یک قرن سانسور، آغاز به کار کردند. روزنامه‎نگاران پس از سال‎ها سانسور مستقیم و غیرمستقیم و وضعیت رهاشدگی در بهمن 57، تجربه لازم برای استفاده از آزادی پیش‌آمده را نداشتند و گاه دچار تندروی شدند که همین امر، مستمسکی شد تا بعدها با مطبوعات برخورد شود. ولی چندماه پیش و پس از بهمن 57، دوره طلایی آزادی مطبوعات بود.‌روزنامه کیهان، پرتیراژترین روزنامه کشور و موردعلاقه عموم بود. کیهان، در بسیاری از زمینه‎ها پیشرو بود. در شهریور 57، برای نخستین‌بار عکس امام را در صفحه نخست چاپ کرد.‌پس از مدتی، عکس دیدار همافران با امام هم در کیهان چاپ شد. روزی که عکس امام برای نخستین‌بار چاپ شده بود، تیراژ روزنامه، بیش از یک میلیون 200 هزار نسخه بود و از حداکثر ظرفیت دستگاه‎های چاپ استفاده شد و باز هم مردمی که روزنامه را پیدا نکرده بودند، هجوم آوردند به دفتر روزنامه کیهان و روزنامه می‏خواستند. ما حتی از پنجره چند نسخه از روزنامه را که در تحریریه داشتیم، برای‌شان می‎انداختیم و آنها در هوا می‎قاپیدند و روزنامه‎ها چندپاره می‌شد. استقبال مردم از روزنامه‎ها در آن دوره، وصف‎ناشدنی است. پیش از آن، در زمان حکومت نظامی، چندنفر در صف روزنامه کشته شدند؛ چون با ماموران درگیر شده بودند. در روز 12 بهمن که امام وارد کشور شد، قرار بود من مراسم سخنرانی بهشت‌زهرا را گزارش کنم و همراه شادروان کورس بابایی، به بهشت‌زهرا رفتیم. در طول مسیر بهشت‌زهرا، جاده و بیابان، زیر پای انبوه مردمی بود که به سمت بهشت‌زهرا می‎رفتند. عصر و هنگام بازگشت هم همین‌طور بود و جیپ کیهان، امکان این را که در جاده و مسیر اصلی حرکت کند، نداشت و بیشتر طول راه، مجبور بود از بیراهه و خاکی برود. ماشین خیلی‌جاها در گل گیر می‎کرد و بسیار جالب بود که مردم با چه اشتیاقی می‌ریختند و جیپ سنگین را از جا بلند می‎کردند تا بتواند زودتر خبر و گزارش را برساند. ما سرشار از غرور بودیم.‌در آن زمان، ارتباط مردم و مطبوعات، و نگاه متقابل آنها به یکدیگر، متحول شده بود. مطبوعات، بیش از همیشه مردمی شده بودند و مردم نیز قدر مطبوعات را می‎دانستند و با آنها مهربان و همدل بودند. متاسفانه امروز جای این‌گونه روابط با مردم، خالی است.